Γιάννης Σαρακιώτης: «…Και ύστερα ήρθαν οι κυρώσεις»

Ενδεχομένως ένα από τα κορυφαία διδάγματα της ιστορίας αφορά τα αδιέξοδα, που δημιουργεί η πολιτική των υποχωρήσεων και του κατευνασμού. Με πλέον ενδεικτικό παράδειγμα αυτό της Συμφωνίας του Μονάχου του 1938, έχει αποδειχθεί ότι η προσπάθεια εξευμενισμού ενός αναθεωρητικού δρώντα με λόγια, διακηρύξεις και έστω μερική ικανοποίηση των διεκδικήσεών του απλά τον καθιστά πιο ενισχυμένο, πιο επιθετικό και πιο αλαζονικό. Το ως άνω αξίωμα είχε γίνει εγκαίρως αντιληπτό από την Κυβέρνηση του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. η οποία εφάρμοσε μια αποτρεπτική στρατηγική πλήρως επιτυχημένη σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της ελληνικής επικράτειας με προέκταση και στον κυπριακό χώρο.

Η πρόθεση του τουρκικού ερευνητικού Barbaros να διεξάγει έρευνες επί της ελληνικής υφαλοκρηπίδας το 2018 αντιμετωπίστηκε με την προσήκουσα αποφασιστικότητα, όταν η φρεγάτα «Νικηφόρος Φωκάς» κατάφερε να περιορίσει το στολίσκο, που συνόδευε το Barbaros, στα Δαρδανέλια.

Εξίσου ξεχωριστής σημασίας ήταν και οι κυρώσεις του Ιουνίου 2019 σε επίπεδο Ε.Ε., οι οποίες επιβλήθηκαν κατόπιν διπλωματικής πρωτοβουλίας του τότε Πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα και του Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας Νίκου Αναστασιάδη. Πεποίθηση της Κυβέρνησης ΣΥ.ΡΙΖ.Α. ήταν ότι η Τουρκία, ως αναθεωρητικός δρων, δεν πρόκειται να αλλάξει την αποσταθεροποιητική πολιτική της, παρά μόνο μέσω οικονομικών κυρώσεων, οι οποίες θα συνιστούσαν μήνυμα αποτροπής και σύμπνοιας των κρατών – μελών της Ε.Ε..

Ωστόσο, ο σχεδιασμός της Κυβέρνησης της Ν.Δ., η οποία ανέλαβε μετά τις 8 Ιουλίου 2019, ήταν διαφορετικός. Κατά δήλωση του ιδίου του Αναπληρωτή Υπουργού Εξωτερικών Μιλτιάδη Βαρβιτσιώτη, «δεν αποτελεί στρατηγική της κυβέρνησης η επιβολή κυρώσεων στην Τουρκία» και έτσι, το εν λόγω εργαλείο ουδέποτε ενεργοποιήθηκε. Αποτέλεσμα ήταν η όξυνση στις ελληνοτουρκικές σχέσεις και η αποθράσυνση της Άγκυρας, όπως ακριβώς προβλέπει και το αρχικώς παρατιθέμενο ιστορικό αξίωμα, το οποίο γνωρίζουν μαθητές λυκείου αλλά, όπως φαίνεται, όχι τα κυβερνητικά στελέχη της Ν.Δ..

Περίπου ένα χρόνο μετά, οι ίδιοι άνθρωποι καθυστερημένα αντιλήφθηκαν πως πρέπει να δράσουν και διεκδικούν πλέον την επιβολή κυρώσεων από την Ε.Ε. στην Τουρκία.

Επιβεβαιώνεται, έτσι, ο Πρόεδρος του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Αλέξης Τσίπρας, ο οποίος προειδοποιούσε από το Δεκέμβριο του 2019 αναφέροντας ότι «είτε θα υπάρξει η πολιτική των ευρωπαϊκών κυρώσεων τώρα, είτε η πολιτική των ελληνικών φρεγατών ύστερα, όταν θα είναι πια αργά». Η ψυχραιμία και η ύπαρξη σχεδίου οφείλουν να είναι τα προαπαιτούμενα κάθε απόφασης, πράγμα το οποίο δεν το διαπιστώνουμε ακούγοντας των Πρωθυπουργό να αναφέρεται στην επέκταση της αιγιαλίτιδας ζώνης στα 12 ν.μ. στο Ιόνιο, ενώ δεν έχει προηγηθεί η χάραξη γραμμών βάσης. Ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. είχε εκκινήσει τη συγκεκριμένη διαδικασία με την υδρογραφική υπηρεσία του Ναυτικού, αλλά και αυτό το κεκτημένο απεμπολήθηκε με ιδιαίτερη ευκολία.

Η εκ νέου υιοθέτηση της τακτικής των κυρώσεων πραγματοποιείται αφού η Τουρκία υπέγραψε το παντελώς αστήρικτο σύμφωνο οριοθέτησης ΑΟΖ με την πλευρά του Σάρατζ στη Λιβύη, διεξήγε υβριδική επίθεση στον Έβρο, επαναλειτούργησε την Αγιά Σοφιά και τη Μονή της Χώρας ως τζαμιά και προχώρησε σε έρευνες εντός της ελληνικής υφαλοκρηπίδας με το ερευνητικό Oruc Reis. Η ζημιά είναι ήδη ανυπολόγιστη και η Κυβέρνηση της Ν.Δ. οφείλει να εδραιώσει ξανά τη διεθνή θέση της χώρας.