Δεν είναι φίλοι μας οι Γερμανοί

«Από τη μια πλευρά παράπονα σε ό,τι αφορά τα ανθρώπινα δικαιώματα, από την άλλη η ένταση στην Α. Μεσόγειο ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία, ανάμεσα στην Κύπρο και την Τουρκία – σοβαρή ένταση. Δεν μπορούμε να διανοηθούμε πόσο μικρή είναι η απόσταση σε ορισμένες περιπτώσεις μεταξύ στρατιωτικής σύρραξης και ειρηνικής διευθέτησης».  Τάδε έφη η καγκελάριος Άγκελα Μέρκελ μιλώντας στη γερμανική Βουλή.

Θα μπορούσε να αντιτείνει κάποιος «δεν μπορούμε να διανοηθούμε πόσο μικρή είναι η απόσταση μεταξύ της προεδρεύουσας χώρας της ΕΕ και του λομπίστα της Τουρκίας». Διότι ως τέτοια λειτουργεί η Γερμανία και όχι ως το κράτος που έχει την εκ περιτροπής εξάμηνη Προεδρία της ΕΕ και οφείλει να υπερασπίζεται τα συμφέροντα των μελών της.

Έχοντας υπερβεί κάθε έννοια έστω και προσχηματικής ισορροπίας – ούτως ή άλλως απαράδεκτο, διότι δουλειά τής Ευρωπαϊκής Προεδρίας δεν είναι να τηρεί ισορροπίες μεταξύ απειλούμενων κρατών- μελών και πειρατικών χωρών- η Γερμανίδα καγκελάριος επιτέθηκε(!) ανοιχτά στην Ελλάδα για το… προσφυγικό, επαινώντας την Τουρκία …

«Τις τελευταίες ημέρες είδαμε φριχτές εικόνες σε ό,τι αφορά την αντιμετώπιση των προσφύγων. Και όχι από την Τουρκία, θα ήθελα να το τονίσω, αλλά από τη Λέσβο, από ένα κράτος μέλος της ΕΕ(…)η Τουρκία είναι εταίρος στο ΝΑΤΟ και επιτελεί θαυμαστό και αξιοσημείωτο έργο σε ό,τι αφορά τη φιλοξενία τεσσάρων εκατομμυρίων προσφύγων. Θα πρέπει να εξετάσουμε πολύ προσεκτικά πώς θα πετύχουμε την αποκλιμάκωση της έντασης, πώς θα ενισχύσουμε τη συνεργασία στο Προσφυγικό και σε ό,τι αφορά την ανθρώπινη αντιμετώπιση των προσφύγων».

Και βέβαια, όπως ήταν αναμενόμενο, η Γερμανία ενεργοποιήθηκε έντονα ενόψει της σημερινής Συνόδου Κορυφής της ΕΕ, όχι μόνο για να μην επιβληθούν κυρώσεις στην Τουρκία, αλλά για να μην συνταχθεί καν λίστα με μέτρα που θα ενεργοποιηθούν σε περίπτωση που η Τουρκία συνεχίσει την επιθετική δραστηριότητα. Το οποίο, και αυτό, χοντρό δούλεμα είναι διότι η τουρκική επιθετικότητα ουδέποτε σταμάτησε.

Η εισβολή στην κυπριακή ΑΟΖ συνεχίζεται κανονικά, πέραν του ότι η Τουρκία έχει εισβάλει σε ό,τι υπάρχει στον άμεσο και ευρύτερο περίγυρό της, από τη Λιβύη μέχρι το Ναγκόρνο Καραμπάχ, στη ουσία και στην Αρμενία την οποία βομβαρδίζει.

Ευρωπαϊκό κράτος που στηρίζει άλλο κράτος το οποίο έχει σε εξέλιξη πέντε εισβολές και κατοχές, μεταφέροντας μάλιστα μισθοφόρους τζιχαντιστές στα πεδία των μαχών ως εμπροσθοφυλακή, προφανώς είναι κατ΄ ευφημισμό «ευρωπαϊκό». Με τη γεωγραφική έννοια μπορεί να είναι, με την έννοια του σημερινού ευρωπαϊκού περιεχομένου σε καμία περίπτωση. Όταν το Βερολίνο αισθάνεται πιο κοντά στην Άγκυρα απ’ ό,τι στην Αθήνα και στη Λευκωσία και η κυρία Μέρκελ πιο κοντά στον Ερντογάν απ΄ ό,τι στον Μητσοτάκη και στον Αναστασιάδη, τότε Ελλάδα και Κύπρος θα πρέπει να αφήσουν κατά μέρος της τυπικότητες και την προσχηματική αντιμετώπιση της Γερμανίας ως «εταίρου» και να την αντιμετωπίσει ως αυτό που πραγματικά είναι. Ένας διαχρονικός σύμμαχος της Τουρκίας και ένα κατ’ ουσίαν – πέραν των τύπων- εχθρικό και κακόβουλο προς την Ελλάδα κράτος. Και προς την Ευρώπη συνολικά. Υπ’ αυτή την έννοια είναι γελοίο και επικίνδυνο να την αποδέχεται η Αθήνα ως μεσολαβητή στην αντιπαράθεση με την Τουρκία.