Η Τουρκία ως case study για την υποκρισία του διεθνούς παράγοντα και τον αυτοευτελισμό των διεθνών οργανισμών

Μερικά πράγματα σε αυτόν τον κόσμο είναι τόσο προβλέψιμα όσο και η καθημερινή ανατολή του ηλίου. Η συμπεριφορά της Τουρκίας είναι ένα από αυτά. Πριν συμπληρωθεί μια εβδομάδα από τη Σύνοδο της ΕΕ όπου κατόπιν διπλωματικού αγώνα (κυρίως) της Γερμανίας δεν επιβλήθηκαν κυρώσεις στην Τουρκία, η γείτων προχώρησε όχι απλά σε μία ακόμη πρόκληση, αλλά σε παραβίαση απόφασης του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ.

Ανακοίνωσε το άνοιγμα μέρους της παραλίας της Αμμοχώστου, όπως εξάλλου έχει προαναγγείλει εδώ και καιρό. Το κάνει πράξη λίγες ημέρες πριν από τις εκλογές στα Κατεχόμενα προκειμένου να στηριχθεί ο εκλεκτός του Ερντογάν Ερτίν Τατάρ, καθώς με τον Μουσταφά Ακιντζί έχει επέλθει ρήξη. Η εκλογική σκοπιμότητα εξυπηρετείται παρεμπιπτόντως, καθώς η διεύρυνση της κατοχής κυπριακού εδάφους εντάσσεται στον ευρύτερο σχεδιασμό ο οποίος στην τελική του φάση προβλέπει δύο κράτη και εντέλει προσάρτηση των Κατεχομένων.

Το πολιτικό και διπλωματικό ζήτημα εδώ, πέραν της κίνησης καθαυτής, είναι ότι όλοι αυτοί οι οποίοι πίεζαν την Κύπρο και την Ελλάδα να μην επιμείνουν στις κυρώσεις με το επιχείρημα ότι κάτι τέτοιο δεν βοηθά στην αποκλιμάκωση, και ότι δεν πρέπει να αποθαρρυνθεί η Τουρκία τώρα που δείχνει διάθεση αποφόρτισης της κατάστασης, επιβεβαιώνουν με τη στάση τους ότι είναι και μακριά νυχτωμένοι και υποκριτές λόγω των οικονομικών και άλλων εξαρτήσεων που έχουν με την Άγκυρα. Τίποτα από τα δύο δεν είναι ασυνήθιστο στις διεθνείς σχέσεις, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι Αθήνα και Λευκωσία πρέπει αν το αφήσουν να περάσει αβρόχοις ποσί. Πρέπει να «υπενθυμίζουν» στο διαρκώς Βερολίνο, στο ΝΑΤΟ και στους λοιπούς λομπίστες της Τουρκίας, από τώρα και μέχρι τη Σύνοδο Κορυφής του Δεκεμβρίου, ότι είναι εκτεθειμένοι και να μη διανοηθούν να επανέλθουν με τη γνωστή μανιέρα περί ανάγκης διαλόγου προκειμένου να υπάρξει αποκλιμάκωση και άλλες αστειότητες.

Όπως αστείες είναι και οι δηλώσεις τους με τις οποίες εκπέμπεται μήνυμα ότι η Τουρκία μπορεί να κάνει ό,τι θέλει δίχως κόστος. Προσέξτε τη δήλωση της γερμανικής κυβέρνησης η οποία έχει και την Προεδρία της ΕΕ: «Στην Άγκυρα χθες ανακοινώθηκε το άνοιγμα για το κοινό ενός παραλιακού τμήματος των Βαρωσίων, του υπό τουρκικό στρατιωτικό έλεγχο κομματιού της Αμμοχώστου.

Και αυτό η ομοσπονδιακή κυβέρνηση το σημείωσε μετά λύπης. Το καθεστώς των Βαρωσίων είναι αντικείμενο ψηφισμάτων του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών. Από την σκοπιά της ομοσπονδιακής κυβέρνησης η κίνηση αυτή είναι ένα περιττό και προκλητικό βήμα, το οποίο έρχεται σε αντίθεση με τις τρέχουσες προσπάθειες να επιτευχθεί αποκλιμάκωση και μείωση της έντασης στην ανατολική Μεσόγειο. Καλούμε τώρα όλα τα μέλη σε διάλογο και θα παρακολουθούμε στενά την περαιτέρω εξέλιξη».

Πρόκειται για την επιτομή της υποκρισίας και του κυνισμού ακόμα και για τα δεδομένα της στυγνής διπλωματικής συμπεριφοράς. Ενώ έχει σημειωθεί παραβίαση αποφάσεων του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ και κατοχική προέλαση σε έδαφος κράτους μέλους της ΕΕ, οι Γερμανοί εκφράζουν τη «λύπη» τους και καλούν «όλα τα μέρη σε διάλογο»! Ποια μέρη καλούν σε διάλογο αντί να καλούν την Τουρκία να αναιρέσει την απόφασή της;

Στο ίδιο μήκος κύματος υποκρισίας αλλά επιπλέον και αυτοευτελισμού, ο ΓΓ του ΟΗΕ, Αντόνιο Γκουτέρες. Παρότι πρόκειται για περίπτωση παραβίασης αποφάσεων του Οργανισμού στον οποίο προΐσταται δεν λέει ούτε μια κουβέντα για αυτό… Τι αναφέρει στη δήλωσή του; «Τονίζει την ανάγκη να αποφεύγονται μονομερείς ενέργειες οι οποίες θα μπορούσαν να πυροδοτήσουν εντάσεις στη νήσο και να υπονομεύσουν την επιστροφή στον διάλογο ή τη μελλοντική επιτυχία των συνομιλιών» για την επίλυση του Κυπριακού(..)Παροτρύνει όλα τα μέρη να διεξαγάγουν διάλογο προκειμένου να επιλυθούν οι διαφορές τους».

Αν δεν είναι αυτός ο ορισμός της αυτακατάργησης και της κατάλυσης του ίδιου του πλαισίου το οποίο υποτίθεται ότι πρεσβεύει ο ΟΗΕ, τότε τι άλλο θα μπορούσε να είναι; Είναι μία ρεαλιστική υπενθύμιση ότι το Διεθνές Δίκαιο ως νομική υπόσταση αλλά και το Δίκαιο γενικώς ως ηθική διάσταση δεν έχουν καμία αξία αν δεν έχεις ισχύ.