Ο μεγάλος χάρτης και η ευκαιρία της Ελλάδας

Οι καιροί αλλάζουν. Το ίδιο και οι καταστάσεις. Η Ιστορία καίτοι έχει την τάση πολλές φορές να επαναλαμβάνεται σπειροειδώς καθότι παρόμοια γεγονότα, συχνά με τους ίδιους πρωταγωνιστές, εκδηλώνονται γύρω από τον νοητό άξονα του χρόνου, επίσης δρομολογεί μεγάλες αλλαγές και ανατροπές ως εγγενές στοιχείο της «φύσης» της.

Διανύουμε μία περίοδο που συνυπάρχουν και οι δύο αυτές ιδιότητες της Ιστορίας. Ο νέος ξεριζωμός των Αρμενίων είναι «στιγμιότυπο», ένα «καρέ», από τη Γενοκτονία.

Η όξυνση της ελληνοτουρκικής αντιπαράθεσης και η επικείμενη θερμή κορύφωση και μάλιστα καθώς πλησιάζουμε στην επέτειο των 200 ετών από την Ελληνική Επανάσταση είναι κεφάλαιο από την επαναλαμβανόμενη υπερχιλιετή σύγκρουση. Η γεωοικονομική επέλαση της Γερμανίας στην Ευρώπη, η προσπάθεια ηγεμονικής επιβολής της στα άλλα ευρωπαϊκά έθνη καθώς και η συμπόρευσή της με την Τουρκία δεν χρειάζεται ιδιαίτερη ανάλυση για τις αναλογίες που έχουν με τα γεγονότα του περασμένου αιώνα.

Ταυτόχρονα υπάρχουν και μεταβολές. Η διάρρηξη των σχέσεων του Ισραήλ με την Τουρκία και η προσέγγισή του με την Ελλάδα και την Κύπρο είναι από τις πιο σημαντικές αλλαγές που έχουν συμβεί στην περιοχή, τους είδους που ανακατατάσσουν ριζικά συσχετισμούς, αναδιαμορφώνουν χάρτες, αναδεικνύουν ανύπαρκτες μέχρι πρότινος προοπτικές, διαμορφώνουν αδιανόητες τα προηγούμενα χρόνια συμμαχίες. Η συνεργασία Ελλάδας – Κύπρου – Ισραήλ επεκτείνεται και εμβαθύνει όλο και περισσότερο στο στρατιωτικό πεδίο. Το ίδιο συμβαίνει και με την Αίγυπτο.

Περισσότερο εντυπωσιακή είναι η πλήρης εξομάλυνση των σχέσεων του Ισραήλ με κράτη του Κόλπου, όπως τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, το Μπαχρέιν, το Ομάν αλλά και άλλα όπως το Σουδάν, εξέλιξη η οποία αποτελεί γεωπολιτική κοσμογονία και επαναδιατυπώνει το λεξικό των συμμαχιών στην ευρύτερη περιοχή και όχι μόνο.

Όλα αυτά τα γεγονότα δεν είναι ασύνδετα και άσχετα μεταξύ τους. Η ταχύτατη σφυρηλάτηση σχέσεων της Ελλάδας με τα ΗΑΕ οι οποίες συμπεριλαμβάνουν στενή συνεργασία στον στρατιωτικό και ευρύτερα αμυντικό τομέα είναι εξέλιξη που ακολουθεί και συμπληρώνει τις προαναφερθείσες.

Προ ημερών ο Ινδός υπουργός Εξωτερικών χαρακτήρισε την Ελλάδα «στρατηγικό εταίρο»… Η Γαλλία η οποία έχει αναλάβει πρωταγωνιστικό ρόλο στην ανάσχεση του ισλαμικού εξτρεμισμού στην Ευρώπη και τη Μεσόγειο και συγκρούεται με τον κατ’ εξοχήν πολιτικό, στρατιωτικό και επιχειρησιακό σπόνσορά του, την Τουρκία, είναι αναγκασμένη βασιστεί σε συμμαχία με την Ελλάδα και την Κύπρο για να διασφαλίσει τα συμφέροντά της στην περιοχή και να προωθήσει την ατζέντα της. Το κάνει ήδη.

Όλα αυτά οικοδομούνταιι με την παρότρυνση και ενορχήστρωση των ΗΠΑ οι οποίες όμως κρατούν ανοικτό το κεφάλαιο «Τουρκία» διατηρώντας εναλλακτικές εκδοχές για το φινάλε αν και έχουν προτίμηση σε ένα πολύ συγκεκριμένο, άβολο για εμάς. Αυτό δεν αναιρεί τα υπόλοιπα και δεν σημαίνει ότι η Ελλάδα έχει το περιθώριο να αφήσει αυτό το μεγάλο ιστορικό παράθυρο ευκαιρίας χωρίς να «πηδήξει» μέσα.

Από το πως θα χειριστεί η Ελλάδα αυτή την τεράστια γεωπολιτική συγκυρία θα εξαρτηθεί ως ένα βαθμό και το πως θα γραφτεί το τελευταίο επεισόδιο του κεφαλαίου «Τουρκία». Αλλιώς θα γραφτούν οι παράγραφοι αν η Ελλάδα δεν ανταποκριθεί στον ρόλο της και κυρίως δεν τον διεκδικήσει, αρκούμενη σε υποδείξεις για τη θέση της, και διαφορετικά θα διαμορφωθεί το σενάριο αν η χώρα είναι παρούσα με τρόπο που θα προκαταλάβει και θα εκπλήξει, έστω και αν δυσαρεστήσει κάποιους προσώρας και κάποιους άλλους μόνιμα, το δε τελευταίο είναι μάλλον αναγκαίο και αναπόφευκτο.

Αν δει κανείς τον χάρτη που ξεκινά από τη Γαλλία, περνά από την Ελλάδα και την Κύπρο, συνεχίζει στην Αίγυπτο και το Ισραήλ, περιλαμβάνει τον Κόλπο και επεκτείνεται στην Ινδία, κατανοεί το μέγεθος της πρόκλησης στην οποία πρέπει να ανταποκριθούμε αλλά και της ευκαιρίας που δεν έχουμε δικαίωμα να χάσουμε. Η εικόνα είναι πολύ μεγάλη για να μην είμαστε μέσα.