Γερμανία: Πλέον, ένα ανοιχτά εχθρικό κράτος

Η βασική προϋπόθεση για να αντιμετωπίσεις μια συγκρουσιακή κατάσταση είναι να προηγηθεί σωστή διάγνωση του προβλήματος, του αντιπάλου, του ανταγωνιστή ή της απειλής, αναλόγως της περίστασης.

Να ξέρεις τι πραγματικά έχεις απέναντι σου και όχι τι νομίζεις ότι έχεις ή τι θα ήθελες να έχεις. Αυτό συνέβη επί σειρά ετών με την Τουρκία, για την οποία το ελληνικό πολιτικό προσωπικό στην πλειονότητά του έκανε προβολή των επιθυμιών του αγνοώντας την πραγματικότητα. Παρά τα αλλεπάλληλα περιστατικά και τη διευρυνόμενη αναθεωρητική ατζέντα, η Αθήνα αντί να αντιμετωπίσει τη γείτονα ως αυτό που πραγματικά είναι και δεν το κρύβει, έφτιαχνε φανταστικά σενάρια για το τι θα μπορούσε να γίνει ή πως θα ήθελε η εγχώρια «ελίτ» να είναι. Τα αποτελέσματα τα ζούμε.

Η Τουρκία ωστόσο δεν είναι η μόνη περίπτωση. Η Γερμανία είναι μία χώρα την οποία επίσης η πολιτική τάξη συνολικά την αντιμετωπίζει ως κάτι άλλο από αυτό που πραγματικά είναι. Ούτε η Γερμανία έχει κρύψει τις προθέσεις της. Κάθε άλλο.

Μεταπολεμικά, ενόσω διαρκούσε η περίοδος ανοικοδόμησης, ισχυροποίησης και «ξεπλύματος» του πάντα νωπού ναζιστικού παρελθόντος της, η εικόνα που διαμορφώθηκε ήταν μίας ανανήψασας – κανονικής πλέον – ευρωπαϊκής χώρας, δίχως τον επιθετικό, επεκτατικό ηγεμονισμό του παρελθόντος ο οποίος μέσα σε τριάντα χρόνια αιματοκύλησε δύο φορές την Ευρώπη και τον πλανήτη ολόκληρο. Με την πτώση του Ανατολικού

Μπλόκ κατάφερε να επιβάλλει την επανένωση των δυο Γερμανιών θέτοντας τις βάσεις για το πλήρες comeback του Ράιχ.

Η έναρξη της οικονομικής κρίσης το 2008 σηματοδότησε την ανοιχτή πλέον εκδήλωση του πραγματικού, διαχρονικού προσώπου της Γερμανίας, η επιθετικότητα και η βουλιμία για κυριαρχία τής οποίας ξεδιπλώθηκε πλέον στο οικονομικό πεδίο και με όπλο αυτό. Οι διαθέσεις της και η στόχευση της δεν δημιουργήθηκαν στην κρίση ή λόγω αυτής, προϋπήρχαν και εξελίσσονταν, το σχέδιο προχωρούσε, αλλά σχετικά αθόρυβα δίχως περιττούς θορύβους που θα ξυπνούσαν αταβιστικά αντανακλαστικά.

Η κρίση σήμανε το τέλος των προσχημάτων και η κλασική γερμανική αρπακτική φυσιογνωμία και επιθετικότητα εμφανίστηκε σε κοινή θέα χωρίς διπλωματικά φτιασίδια. Η πρώτη που το ένιωσε και μάλιστα στον υπερθετικό βαθμό ήταν η Ελλάδα, η οποία με πρόσχημα τη «δημοσιονομική προσαρμογή» ισοπεδώθηκε, υποθηκεύθηκε για δεκαετίες και εκτελέστηκε εξωθούμενη σε ένα σπιράλ θανάτου.

Η Γερμανία εκμεταλλεύθηκε την κρίση των χωρών κυρίως του ευρωπαϊκού Νότου που συμμετέχουν στο καλάθι του ευρωνομίσματος για να αποφύγει την υπερτίμηση του και να κρατά το ευρώ σε επίπεδο τέτοιο όσο χρειαζόταν για να διευκολύνει τις εξαγωγές της. σωρεύοντας θηριώδη πλεονάσματα τα οποία βέβαια ήταν τα ελλείμματα των άλλων.

Η συνέχεια της κανιβαλικής συμπεριφοράς της εκδηλώθηκε στο πεδίο της τουρκικής επιθετικότητας έναντι της Ελλάδας.

Οι Γερμανοί κατά τη διάρκεια των Μνημονίων προσπάθησαν και ως ένα βαθμό το κατάφεραν να εξουδετερώσουν γεωπολιτικά την Ελλάδα μέσω της οικονομικής σύνθλιψης και των συνεπειών της (παύση εξοπλισμών, φυγή μορφωμένων Ελλήνων στο εξωτερικό, διάρρηξη του κοινωνικοί ιστού, κατάρρευση των υποδομών, μείωση ΑΕΠ που συμβαίνει μόνο σε πόλεμο, εκατοντάδες χιλιάδες λουκέτα, τερατώδης ανεργία, πτώση προσδόκιμου ζωής κ.ά).

Στη συνέχεια πρωταγωνίστησε και συνεχίζει να πρωταγωνιστεί στην μετατροπή της Ελλάδας σε ένα απέραντο hot spot κάνοντας τα πάντα για να μείνουν εδώ όσοι μετανάστες μπαίνουν παρανόμως, ενώ ενοχλείται από τη… φύλαξη των συνόρων, βάζοντας γερμανικές ή άλλες ΜΚΟ να διαμαρτύρονται για δήθεν παράνομες επαναροωθήσεις, επειδή καθίσταται όλο και πιο δύσκολο να λειτουργούν ως κράτος εν κράτει. Από τα προσφάτως συλληφθέντα μέλη τεσσάρων ΜΚΟ που εξαρθρώθηκαν και κατηγορούνται για δουλεμπόριο και κατασκοπεία η πλειονότητα είναι Γερμανοί.

Το αποκορύφωμα της εχθρικής στάσης απέναντι στην Ελλάδα είναι η σκανδαλώδης κάλυψη και στήριξη προς την Τουρκία για την οποία κάνει ό,τι είναι δυνατόν προκειμένου να μείνει στο απυρόβλητο και να αποφύγει τις κυρώσεις παρότι παραβιάζει κυριαρχικά δικαιώματα και την κυριαρχία κρατών – μελών της ΕΕ Παράλληλα συνεχίζει να την εξοπλίζει ενώ γνωρίζει ότι τα όπλα, όπως τα σύγχρονα υποβρύχια Type -214 που επιμένει να της παραδώσει, θα στραφούν εναντίον της Ελλάδας και της Κύπρου. Έφθασε σε σημείο να δυσφορεί για τη νόμιμη μερική οριοθέτηση ΑΟΖ μεταξύ Ελλάδας και Αιγύπτου, ενώ δεν βρήκε τίποτα να πει για το παράνομο και εξωφρενικό Σύμφωνο Άγκυρας – Τρίπολης.

Πλέον, η διαχείριση της Γερμανίας από την Ελλάδα σαν να πρόκειται για ένα συμμαχικό ή έστω ουδέτερο κράτος δεν είναι απλά λάθος, είναι αυτοκτονικό. Αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα ανοιχτή σύγκρουση, ούτε αγνόηση των συσχετισμών και των περιθωρίων. Σημαίνει ότι για να εκπονηθεί η ενδεδειγμένη πολιτική, το πρώτο βήμα είναι να τοποθετηθεί η Γερμανία στο σωστό τετράγωνο στη σκακιέρα. Δεν είμαστε στην ίδια πλευρά. Ποτέ δεν ήμασταν.

Η χθεσινή παραίτηση του επίτιμου προέδρου του Ελληνογερμανικού Επιμελητηρίου, κ Μιχάλη Μαΐλη,, ο οποίος στην επιστολή του συνοψίζει και στηλιτεύει την γερμανική στάση έναντι της χώρας μας, είναι ενδεικτική .

Τα όσα δηκτικά, δε, ανέφερε τις προηγούμενες ημέρες σε συνεντεύξεις του στον ξένο Τύπο ο υπουργός Εξωτερικών Νίκος Δένδιας είναι ένα σημαντικό βήμα προς την αυτονόητη κατεύθυνση. Είναι η πρώτη φορά που Έλληνας ΥΠΕΞ τοποθετείται με τέτοια σαφήνεια σε αυτό το ζήτημα και αυτό δείχνει ότι κάτι αλλάζει.