Γιάννης Καπετάνιος: Εκτάκτως στο νοσοκομείο ο αγαπημένος ηθοποιός

Ο Έλληνας ηθοποιός του θεάτρου και της τηλεόρασης καθώς και στενός συνεργάτης του Μάρκου Σεφερλή, Γιάννης Καπετάνιος, πέρασε εκτάκτως την πόρτα του νοσοκομείου πέρασε με σκοπό να αντιμετωπίσει ένα θέμα υγείας που τον ταλαιπωρούσε αρκετό καιρό.

Ο αγαπητός ηθοποιός, υπεβλήθη σε επέμβαση στη μέση του και ενημέρωσε ο ίδιος τους διαδικτυακούς του φίλους μέσω ενός story που δημοσίευσε στον προσωπικό και επίσημο λογαριασμό στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. «Όλα καλά, μια μικρή επισκευή στη μέση μου» ανέφερε ο ίδιος με στόχο να καθησυχάσει τους ακολούθους του.

Ο γνωστός κωμικός ηθοποιός κοινοποίησε μια φωτογραφία του από το κρεβάτι του νοσοκομείου, γράφοντας με το γνωστό του χιούμορ, αν και είναι εμφανώς καταβεβλημέν0ς από το πρόβλημα το οποίο κλήθηκε να αντιμετωπίσει.

Ακολουθεί η ανάρτησή του στο Instagram:

Πρόκειται για έναν άνθρωπο που έχει περάσει πολλά και όμως πάντα βρίσκει τη δύναμη και το θάρρος να συνεχίζει. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι όταν ο Γιάννης Καπετάνιος είχε μιλήσει στο περιοδικό «Λοιπόν» για τα δύσκολα Χριστούγεννα που πέρασε στα 15 του χρόνια, ενώ παράλληλα είχε εξομολογηθεί πως υπήρχαν περίοδοι που δεν είχε λεφτά για φαγητό κι έτσι έπεφτε για ύπνο, προκειμένου να ξεχάσει την πείνα και τα προβλήματά του.

«Δύσκολα Χριστούγεννα ήταν τότε που μικρός είχα αρρωστήσει, τον μήνα Νοέμβριο, την περίοδο που μαζεύαμε ελιές στο χωριό, κι ήμουν 4 μήνες μέσα στο σπίτι, σε ένα δωμάτιο… Είχα πάθει ηπατίτιδα. Ήμουν 15 χρονών τότε… Αρρώστησα Νοέμβριο και βγήκα από το σπίτι το Πάσχα. Μόλις βγήκα από το σπίτι, ήμουν πιο παχύς και πιο ψηλός, δεν με γνώριζε κανένας, γιατί ήμουν σαν καλαμάκι αδύνατος».

«Το παρατσούκλι μου ήταν καλάμι, έτσι με φώναζαν τα παιδιά για να με πειράξουν. Είχα πολύ αδύνατα πόδια. Έμεινα 4 μήνες μέσα στο σπίτι, έτρωγα τα καλύτερα, δεν αισθανόμουν τίποτα, αλλά έπρεπε να μείνω μέσα απομονωμένος. Μιλάμε για τη δεκαετία του 1970… Ευτυχώς εξαλείφθηκε, κι ούτε είχα ποτέ πρόβλημα».

Δεν έχω πρόβλημα, είμαι προσαρμοστικός, όπου με βάλεις, θα βρω τρόπο να σκοτώνω τον χρόνο μου ή θα κοιμάμαι για να ξεχνάω την πείνα και τον πόνο μου… Όπως έκανα κάποτε όταν πείναγα… Δεν υπήρχαν περίοδοι που πεινούσα; Είχα να φάω τότε που ήμουν στο θέατρο Τέχνης; Κοιμόμουν πολλές ώρες, κι όταν κοιμάσαι, δεν πεινάς… Έπεφτα για ύπνο για να μην σκέφτομαι τι θα κάνω, να μην έχω προβλήματα, να περνάει η ώρα, η μέρα… Έπειτα ξυπνούσα και πάντα έβρισκα τι θα κάνω. Η μεγαλύτερη συντροφιά είναι το διάβασμα, ούτε η τηλεόραση ούτε η εικόνα».