Πόλα Ρούπα: Βρισκόταν μέσα στην κλούβα που ενεπλάκη σε τροχαίο στον Κηφισό

Πόλα Ρούπα: Στο τροχαίο, ευτυχώς, δεν υπήρξαν τραυματισμοί, μόνο υλικές ζημιές.

Το μεσημέρι της Πέμπτης τροχαίο ατύχημα σημειώθηκε στον Κηφισό όπου ενεπλάκησαν 6 συνολικά οχήματα. Το τροχαίο έγινε στο ρεύμα προς Λαμία και συγκεκριμένα στο ύψος των ΚΤΕΛ.

Αναλυτικότερα, Προκείται για καραμπόλα στην οποία ενεπλάκησαν μία κλούβα της Ελληνικής Αστυνομίας που μετέφερε κρατούμενους, ένα περιπολικό που τη συνόδευε και τέσσερα Ι.Χ. αυτοκίνητα.

Σύμφωνα με πληροφορίες, η κλούβα της Αστυνομίας που ενεπλάκη στην καραμπόλα μετέφερε την Πόλα Ρούπα στις φυλακές Ελαιώνα μετά την παρουσία της στα δικαστήρια της Ευελπίδων. Στο τροχαίο δεν υπήρξαν σοβαροί τραυματισμοί, παρά μόνο υλικές ζημιές.

Δείτε βίντεο

Ποια είναι η Πόλα Ρούπα

Η Πόλα Ρούπα έχει συλληφθεί δύο φορές ως μέλος του Επαναστατικού Αγώνα, ενώ είναι η σύντροφος του, επίσης μέλους της οργάνωσης, Νίκου Μαζιώτη.

Τη δεύτερη φορά, στις 5 Ιανουαρίου 2017 συνελήφθη από την Αντιτρομοκρατική σε σπίτι στην Ηλιούπολη Αττικής. Λίγο αργότερα συνελήφθη σε σπίτι στον Άγιο Δημήτριο Αττικής η 25χρονη Κωνσταντίνα Αθανασοπούλου με την κατηγορία της υπόθαλψης. Συγχαρητήρια στην Ελληνική Αστυνομία για το έργο της έδωσε ο τότε αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης Κυριάκος Μητσοτάκης.

Η ίδια σε πρόσφατη δίκη έχει δηλώσει, ανάμεσα σε άλλα, τα εξής: «Έχουμε κάνει αρκετά δικαστήρια που αφορούν τη δράση του Επαναστατικού Αγώνα για την οποία συμμετοχή έχουμε αναλάβει την πολιτική ευθύνη και εγώ προσωπικά από την πρώτη στιγμή που είχα συλληφθεί.

Υπερασπιζόμαστε μέσα σε αυτές τις διαδικασίες αλλά και εκτός των δικαστηρίων την πολιτική υπόσταση αυτών των διώξεων και των κατηγοριών και την πολιτική υπόσταση τη δική μου ως άνθρωπο. Είμαι πολιτική κρατούμενη, πιστεύω ότι είμαι πολιτική κρατούμενη. Και αυτό έρχεται σε αρμονία –να το πω έτσι– με μια παράδοση παλιά, η οποία τώρα έχει πάψει βέβαια πια να υπάρχει γιατί δεν αναγνωρίζονται αυτές οι πράξεις ως πολιτικές από τη νομολογία –όχι από τη νομική επιστήμη και ανάλυση–, από την ίδια τη νομολογία. Δηλαδή, τα ίδια τα δικαστήρια έχουν αποκλείσει τη δράση όπως αυτή του Επαναστατικού Αγώνα από τη σφαίρα του πολιτικού ‘‘εγκλήματος’’.

Καθώς έχουμε κάνει αρκετές ενστάσεις για την αναρμοδιότητα του δικαστηρίου –όπως σας είπα και την προηγούμενη φορά–, αυτό δεν αφορά πρόσωπα και ανθρώπους. Τη σύσταση δηλαδή, του δικαστηρίου. Αφορά τη διεκδίκηση ενός δικαιώματος κατοχυρωμένου από το ίδιο το Σύνταγμα και το άρθρο 97 που λέει ότι τα πολιτικά εγκλήματα εκδικάζονται από μικτά ορκωτά.

Έχουν εξαιρεθεί βέβαια, πολλές πράξεις και οι συγκεκριμένες απ’ αυτό το δικαίωμα, αλλά αυτή η εξαίρεση ποτέ δεν έχει δικαιολογηθεί, δεν έχει αναλυθεί και δεν έχει τεκμηριωθεί επιστημονικά. Και αυτό δεν το λέω εγώ, το λένε αναλυτές που έχω διαβάσει γιατί με αφορά. Καθώς λοιπόν έχουμε κάνει αρκετές ενστάσεις περί της αναρμοδιότητας των δικαστηρίων που μας έχουν δικάσει, μου προέκυψε η ανάγκη να κάνω μια μεγαλύτερη έρευνα γιατί θα ήθελα να γίνει κάτι πιο ολοκληρωμένο σε σχέση με το ζήτημα αυτό.

Μέχρι τώρα, οι ενστάσεις που κάναμε αφορούσαν τη νομολογία και τις τάσεις που υπήρχαν μέσα στο νομικό κόσμο, το σύγχρονο νομικό κόσμο, στο ζήτημα της αντικειμενικής, της υποκειμενικής, της μικτής περί του πολιτικού εγκλήματος θεωρία, το σύνθετο, το αμιγές πολιτικό ‘‘έγκλημα’’ κλπ. Οι ενστάσεις μας έμεναν ως εκεί. Όμως, κάποια στιγμή υποχρεώθηκα να αρχίσω να ερευνώ λίγο την ιστορία του πολιτικού ‘‘εγκλήματος’’ για να δω και τις ρίζες τις δικές μου, τις πολιτικές μου ρίζες μέσα στην ιστορία. Καθώς διάβαζα ένα βιβλίο το οποίο αναφερόταν στο πολιτικό έγκλημα δια μέσω των αιώνων, διαπίστωσα ότι αναφερόταν στο πολιτικό έγκλημα μόνο υπό την οπτική της εκάστοτε κρατικής εξουσίας, είτε αυτή η κρατική εξουσία ήταν δομημένη και συγκροτημένη και διευρυμένη, είτε όχι.

Πρόκειται για το βιβλίο του Κομματά. Τι εννοώ; Αναφερόταν για παράδειγμα, στο ζήτημα του πολιτικού εγκλήματος την περίοδο της αρχαίας αθηναϊκής δημοκρατίας, στην περίπτωση της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας και ‘‘δημοκρατίας’’, στην περίπτωση του Βυζαντίου, στη περίπτωση του μεσαίωνα κλπ. Όμως από τις ίδιες μου τις γνώσεις που έχω και με βάση αυτά που έχω διαβάσει –γιατί διάβασα και μέσα στη φυλακή και κάποια άλλα ιστορικά στοιχεία– διαπίστωσα ότι είναι τελείως παραπλανητική αυτή η προσέγγιση.

Τι εννοώ: Το πολιτικό ‘‘έγκλημα’’ δεν υφίσταται πάντοτε υπ’ αυτόν τον όρο γιατί δεν υπήρχε πάντοτε συγκροτημένη κρατική εξουσία. Υπήρχαν κρατικά μορφώματα αρχικά, τα οποία διεκδικούσαν το ρόλο τους ως κράτος, ως πολιτική οντότητα η οποία έλεγχε τις κοινωνίες. Όμως, η αρχική σύγκρουση σε σχέση με το πολιτικό έγκλημα, αφορούσε το ίδιο το κράτος. Δηλαδή, τα πρώτα πολιτικά εγκλήματα έγιναν από το κράτος και όχι από τις κοινωνίες. Τι εννοώ; Κατ’ αρχήν να κάνουμε ένα διάλειμμα, θέλω να σας καταθέσω τη δουλειά που έχω κάνει μέσα στη φυλακή που ήταν πολύ δύσκολη».