Όταν ο κορωνοϊός σου χτυπάει την πόρτα
ΧΡΟΝΟΣ ΑΝΑΓΝΩΣΗΣ 6 '
Μέσα απο την πανδημίας έχουμε αναθεωρήσει βασικές αξίες, τι θεωρούμε σημαντικό και τί όχι, την συνολική μας νοοτροπία, την συμπεριφορά μας και συνολικά τον τρόπο ζωής μας. ‘Ολα τα απλά πράγματα, τα φαινομενικά ασήμαντα, όλα αυτά που θεωρούσαμε δεδομένα, ξαφνικά δεν είναι. Παρακολουθούμε τις εξελίξεις της πανδημίας μέσα απο τα δελτία των ειδήσεων σαν μια ταινία επιστημονικής φαντασίας και συχνά κατηγορούμε τους δημοσιογράφους ότι υπερβάλλουν και ότι σπέρνουν τον πανικό. Όμως δεν κάνουν αυτό, αλλά μας ενημερώνουν τα δρώμενα ανα τον πλανήτη και επειδή αυτά που ακούμε δεν μας αρέσουν προσφέυγουμε στην εύκολη λύση της κατηγορίας επειδή και μόνον έτσι αισθανόμαστε καλύτερα.
Η γνωστή παθογένεια της κοινωνίας με την επιλεκτική ακοή που απεχθάνεται να έρχεται αντιμέτωπη με την αλήθεια όταν αυτή δεν αρέσει και φτιάχνει την δική της πραγματικότητα οπως αυτήν την βολεύει. Μας αρκεί να φταίει κάποιος άλλος για αυτά που παθαίνουμε. Και στην συγκεκριμένη περίπτωση οι υπαιτιοι είναι οι γιατροί, οι δημοσιογράφοι που τους ακούνε, και οι κυβερνητικοί πολιτικοί που παίρνουν τα ανάλογα περιοριστικά μέτρα προστασίας. Οι θεωρείες συνομωσίας βρήκαν γόνιμο έδαφος και οι ακόλουθοι τους ξεφάντωσαν εμφανίζοντας σενάρια παγκόσμιας σκευωρίας κατά του ανθρώπινου γένους που μάλλον αστεία φαίνονται και σίγουρα καταθλιπτικά. Όταν βέβαια ρωτήσεις «μα ποιός ωφελείται απο όλο αυτό και με ποιόν τρόπο» τότε οι απαντήσεις είναι είτε ανύπαρκτες είτε παντελώς αβάσιμες.
Όσο όμως όλα αυτά τα βλέπουμε μόνο στις ειδήσεις οι αντιδράσεις μας είναι περιορισμένες, τα συναισθήματα μας ήπια, και η ψυχολογία μας ακόμα καλά κρατεί και πάντα σκεφτόμαστε τα καλύτερα που θα έρθουν οταν όλα αυτά περάσουν.
Όλα αυτά όμως αλλάζουν δραστικά και μόνο με την υποψία επίσκεψης του ιού στο σπίτι μας, και πολλύ περισσότερο όταν υπάρχουν σοβαρές ενδείξεις οτι έχουμε προσληφθεί απο αυτόν. Οι αντιδράσεις μας παύουν να είναι περιορισμένες, τα συναισθήματα μας παύουν να είναι ήπια, και η αστειότητα και η ειρωνία που αντιμετωπίζαμε τους συνωμοσιολόγους δίνουν την θέση τους στην επιθετικότητα και τον θυμό. Πριν απο περίπου ένα μήνα στενοί μου συνεργάτες με ενημέρωσαν οτι βρέθηκαν θετικοί στον κορωνοϊό, και μάλιστα δύο ημέρες μετά απο πολύωρη συνεργασία που είχαμε στα γραφεία της εταιρείας μας. Ο συναγερμός ήταν άμεσος, οι εξετάσεις προγραμματίστηκαν και η καραντίνα ξεκίνησε μένοντας στο σπίτι μου αποκλείοντας κάθε συνεύρεση επαγγελματική η προσωπική. Ενημέρωσα δε, όλους αυτούς που είχα έρθει σε προσωπική επαφή πρόσφατα, παροτρύνοντάς τους να κάνουν αμέσως εξετάσεις και να θέσουν τον εαυτόν τους σε οικιοθελή καραντίνα.
Απο την στιγμή που ενημερώθηκα μέχρι να γίνουν οι εξετάσεις, δύο φορές με απόσταση μίας εβδομάδας και μέχρι να πάρω τα αποτελέσματα, που ευτυχώς ήταν αρνητικά, η απότομη αλλαγή της ψυχολογίας μου και της συμπεριφοράς μου ήταν κάτι το εντυπωσιακό. Αναρωτήθηκα δε, πόσο καλύτερες θα ήταν οι αντιδράσεις μας αν όλοι είχαν την εμπειρία αυτής της ψυχολογίας, αυτής της πιθανότητας να έχουν προσληφθεί απο το ιό, εστω και μία φορά, έστω και για λίγες ημέρες.
Ολη αυτή η κατάσταση που πέρασα πρόσφατα, μου θύμισε μια περίπου αντίστοιχη εμπειρία που είχα στην Αμερική την δεκαετία του 80 με την εμφάνιση του AIDS. Για όσους δεν γνωρίζουν το AIDS εμφανίστηκε στην Αμερική γυρω στίς αρχές της δεκαετίας του ‘80 απο φοιτητές της Αιτής που φοιτούσαν στα πανεπιστήμια της πολιτείας της Φλώριδας και μεταδίδονταν μεσω των ερωτικών πράξεων. Και μαντέψτε τώρα που ήμουν εγώ και τι έκανα.
Απο το 1980 ήμουνα φοιτητής Πολυτεχνικής σχολής στο Πανεπιστήμιο της Νοτίου Φλορίδας, δηλαδή μέσα στην καρδιά της εισβολής του AIDS. Ημουνα νέος, ωραίος, ελεύθερος, με πλούσια ερωτική ζωή, αλλά αχαλίνωτος, απρόσεκτος, απροφύλακτος, ασταμάτητος, και ένα σωρό άλλα α- που μπορείτε να σκεφτείτε. Με λίγα λόγια δεν αφήναμε τίποτα να πάει χαμένο. Για να μην παρεξηγηθώ δεν είχα ομοφιλοφυλικές σχέσεις, και το λέω αυτό γιατί το AIDS ηταν πιο διαδεμένο μεταξύ ομοφιλοφύλων.
Ο ιός τότε ήταν 100% θανατηφόρος, και εκτός απο ιδιαίτερες περιπτώσεις ασυμπτωματικών, ο θάνατος ήταν σίγουρος, σύντομος, επίπονος και εξευτελιστικός. Οταν η είδηση κυκλοφόρησε, ήταν σαν να με χτύπησε κεραυνός και χάθηκε η γή κάτω απο τα πόδια μου. Λόγω του τρόπου της ζωής μου, ήμουνα σίγουρος οτι είχα προσληφθεί. Η νοοτροπία μου, σε σχέση με την κοινωνική και την ερωτική μου ζωή άλλαξε σε κλάσματα δευτερολέπτου και η εβδομάδα που μεσολάβησε μεταξύ των εξετάσεων και των αποτελεσμάτων ήταν η χειρότερη εβδομάδα της ζωής μου. Τα αποτελέσματα ήταν και τότε αρνητικά, αλλά απο την άλλη μέρα τίποτα πια δεν θα ήταν το ίδιο.
Τα συναισθήματα όμως τότε και τώρα ήταν παρόμοια και είναι αυτα που σε καταλαμβάνουν όταν αντιλαμβάνεσαι οτι τίποτα δεν είναι σίγουρο και τίποτα δεν είναι δεδομένο για πάντα και ότι η ζωή μας η ίδια τίθεται υπο αμφισβήτηση ανα πάσα στιγμή.
Κώστας Αγγελάκης
Διαβάστε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο
Το σχόλιο σας