Μαρίνα Πατούλη: «Μόνος αποφάσισε για το διαζύγιο»

Μετά τη συνέντευξη του Γιώργου Πατούλη και τις δηλώσεις ότι “για τη Μαρίνα Πατούλη νιώθω αγάπη και τρυφερότητα”, η κα Πατούλη περνά στην αντεπίθεση λέγοντας μεταξύ άλλων πως το διαζύγιο δεν ήταν κοινή απόφαση.

“Για μένα σήμερα είναι μια ιδιαίτερα συγκινησιακά φορτισμένη μέρα”, είπε αρχικά η κυρία Πατούλη σε δήλωσή της στο “Πρωινό” τονίζοντας πως η απόφαση για διαζύγιο δεν ήταν κοινή και εκείνη δεν έχει συμφωνήσει σε αυτό.

Μαρίνα Πατούλη: Είναι μια φορτισμένη μέρα

“Για μένα σήμερα είναι μια ιδιαίτερα συγκινησιακά φορτισμένη μέρα γιατί σαν σήμερα το 1998 σε πολύ νέα ηλικία έχασα το σημαντικότερο πρόσωπο στη ζωή ενός ανθρώπου, τη μητέρα μου. Επειδή από τα 18 μου συνδέθηκα με τον Γιώργο, ο ρόλος της μητέρας μου ήταν καθοριστικός και στη σχέση αυτή. Όπως καταλαβαίνετε για μένα είναι ένα διπλό πένθος. Από ό,τι διάβασα, που είπε ο Γιώργος ότι έχουμε αποφασίσει, δεν έχουμε αποφασίσει για διαζύγιο, μόνος του αποφάσισε. Δεν αποτελεί κοινή απόφαση.

Απλά, σεβόμενη τα 35 χρόνια έχω προσπαθήσει να στηρίξω το παιδί μου και τον εαυτό μου για τη διαχείριση αυτής της κατάστασης. Δεν πρόκειται για μία ειλημμένη απόφαση. Είναι κάτι που προσπαθώ κι εγώ να στηριχτώ μέσα από ειδικούς και να στηρίξω και το παιδί για να νιώσουμε καλύτερα στην απόφαση που ο ίδιος πήρε όπως έχω πει εξαρχής”.

Η ανάρτηση της Μαρίνας Πατούλη την μητέρα της

Λίγο αργότερα, η Μαρίνα Πατούλη, μέσω του προσωπικού της λογαριασμού στο Instagram, προχώρησε σε μια μακροσκελή ανάρτηση αφιερωμένη στην πολυαγαπημένη της μητέρα.

Αναλυτικά η κ. Πατούλη έγραψε:

“Κι ένα τέταρτο μητέρας αρκεί για δέκα ζωές, και πάλι κάτι θα περισσέψει που να το ανακράξεις σε στιγμή μεγάλου κινδύνου”. Σήμερα, τα παραπάνω λόγια του μεγάλου μας ποιητή, Οδυσσέα Ελύτη, μιλούν μέσα μου περισσότερο από κάθε άλλη ημέρα. Γιατί σαν σήμερα, έφυγε από τη ζωή η γυναίκα που μου την χάρισε.

Η δική μου μητέρα… Αισθάνομαι κοριτσάκι, και μωρό και έφηβη και γυναίκα μαζί. Ακούω το κλάμα μου και τα γέλια μας, τα “πρέπει” και τα “μη” της, τα “πρόσεχε” και τα “κάποτε θα με θυμηθείς” τα “μπράβο” της και τα “πόσο περήφανη είμαι κόρη μου για εσένα”. Θυμάμαι στιγμές, μπορώ ακόμη να μυρίσω το αναλλοίωτο στον χρόνο άρωμά της, μου λείπει η αύρα της, η σοφή ματιά της, ακόμη και το μάλωμά της. Μα περισσότερο από όλα, σήμερα, έχω ανάγκη από την αγκαλιά της. Μια αγκαλιά κενή από “πώς” και “γιατί”, αδειανή από ανταλλάγματα, γεμάτη από αγνή, άσβεστη, ατόφια αγάπη. Η αληθινή αγάπη έρχεται πάντα ντυμένη “μαμά”, γιαυτό σήμερα, κρυώνω λίγο παραπάνω… Να τις αγαπάτε τις μαμάδες σας. Και να τις προσέχετε…”.