Τους ενόχλησε ο Δένδιας και όχι ο Τσαβούσογλου – Βρείτε το λάθος

Έχει τεράστιο ενδιαφέρον το γεγονός ότι η στάση του υπουργού Εξωτερικών Νίκου Δένδια στο θερμό τετ α τετ με τον Τσαβούσογλου ενόχλησε ορσμένους εγχώριους περισσότερο από ό,τι τους Τούρκους.

Έχει ενδιαφέρον διότι κάποια στιγμή θα πρέπει να σταματήσουμε να παίζουμε τις καθώς πρέπει κουμπάρες και να δούμε τα κίνητρα.

Δημοκρατία έχουμε, σύμφωνοι, ο καθένας δικαιούται να έχει άποψη και να την εκφράζει ελεύθερα. Αλλά όταν πρόκειται για θέματα που αφορούν στην ύπαρξη της ίδιας της χώρας, την ακεραιότητά της, την κυριαρχία της και την ασφάλεια του πληθυσμού της, όλα ιερά, απόψεις οι οποίες συμπίπτουν ή φλερτάρουν με αντίστοιχες  ξένων δυνάμεων που επιβουλεύονται όλα αυτά, η δημοκρατία οφείλει  να τις ελέγχει. Και στη δημοκρατία υπάρχουν θεσμοί, υπάρχουν νόμοι, υπάρχει και ο δημόσιος διάλογος και ο έλεγχος μέσω του διαλόγου και της κοινής λογικής. Δημοκρατία δεν σημαίνει ότι κάποιος μπορεί πχ να την επικαλείται για να  απεργάζεται ελεύθερα την υπονόμευση τής εθνικής κυριαρχίας ή την καταστροφή του κράτους και αυτό να επενδύεται με τον μανδύα της προσωπικής άποψης, ιδίως όταν η άποψη εκτός από προσωπική έχει και θεσμική επιρροή.

Μπορείς ας πούμε να έχεις νευραλγική θεσμική ιδιότητα στον τομέα της ασφάλειας και να ανταλλάσεις mail με εχθρικό ξένο κράτος; Είναι δημοκρατική ελευθερία αυτό ή θέτει σε κίνδυνο την ασφάλεια της χώρας, άρα και τη δημοκρατία η οποία δεν είναι αδέσποτη έννοια, ενυπάρχει στο πλαίσιο οργανωμένων κρατών τα οποία όταν κινδυνεύουν, κινδυνέυει και αυτή.

Μπορεί για παράδειγμα Σύμβουλος Ασφαλείας του Αμερικανού Προέδρου να δίνει συμβουλές στον Πούτιν για το πως θα συνδυάζει μία επιθετική ατζέντα έναντι της Δύσης με την αποφυγή κυρώσεων;

Μπορεί ένας Ισραηλινός ακαδημαϊκός να συμμετέχει σε δεξαμενή σκέψης η οποία επηρεάζει την εθνική πολιτική του Ισραήλ και να συνεργάζεται με ιρανικό πανεπιστήμιο;

Μπορεί ένας Έλληνας διπλωμάτης ή ακαδημαϊκός ή μέλος δεξαμενής σκέψης με επιρροή στη διαμόρφωση πολιτικής να επιμένει ότι πρέπει να συζητήσουμε τις παράνομες διεκδικήσεις της Τουρκίας που αποσκοπούν στον ακρωτηριασμό της Ελλάδας και να μη διερωτόμαστε  για τα κίνητρά του;  Για το αν είναι απλή ιδεοληψία ή κάτι άλλο;

Ακούγεται φυσιολογική η παρότρυνση να συζητήσουμε για το πως θα παραχωρήσουμε εθνική κυριραρχία χωρίς να κάνουμε φασαρία ή η υπόδειξη  να συζητάμε με την Τουρκία τα πάντα;

Ποια δηλαδή; Αυτά που είπε ο Τσαβούσογλου και του απάντησε ο Δένδιας;  Την ελληνική κυριαρχία σε νησιά και νησίδες; Αν υπάρχει «τουρκική» μειονότητα στη Θράκη; Αν θα αποστρατιωτικοποιήσουμε τα νησιά για να τα καταλάβει χωρίς κόπο η Τουρκία; Αν τα νησιά έχουν υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ; Αν μας ανήκουν τα Δωδεκάνησα; Αν καλώς απειλούν με πόλεμο γαι την επέκταση των χωρικών υδάτων; Όταν κάποιος προτείνει να συζητήσουμε με την Τουρκία αυτά, τι ακριβώς έχει στο μυαλό του; Ποια είναι τα κίνητρά του; Απορίες δεν υπάρχουν;

Γνωστοί «ψιθυριστές», αυτοί που θεωρούν ότι με τους Τούρκους πρέπει να μιλάμε χαμηλόφωνα, να ψιθυρίζουμε, να μην υψώνουμε τους τόνους ακόμα και όταν αραδιάζουν δημοσίως  μπροστά στον Έλληνα υπουργό την αναιδέστατη  απαίτηση  να δώσουμε γη και ύδωρ, στην κυριολεξία, ενοχλήθηκαν από τη στάση Δένδια.  Φαίνεται λογικό να ενοχλούνται από τις απαντήσεις Δένδια και όχι απο αυτα που είπε ο Τσαβούσολγλου; Βγάζει νόημα; Όχι δεν βγάζει, αν το δούμε από την ελληνική  πλευρά. Από την ανάποδη όμως;