Ιταλία: Αυτοκτόνησε πρώην παίκτης των ακαδημιών της Μίλαν λόγω ρατσιστικής επίθεσης

Σοκαριστική είναι η είδηση που έρχεται από την Ιταλία, όπου 20χρονος πρώην παίκτης των ακαδημιών της Μίλαν αυτοκτόνησε. Μάλιστα, ο πρώην παίκτης άφησε πίσω του ένα συγκλονιστικό γράμμα όπου μεταξύ άλλων κάνει λόγο και για ρατσιστική επίθεση κατά του ίδιου.

Ο γεννημένος στην Αιθιοπία, αλλά υιοθετημένος από ιταλική οικογένεια αυτοκτόνησε και άφησε την τελευταία του πνοή την Παρασκευή, αφήνοντας μάλιστα ένα συγκλονιστικό γράμμα, εξηγώντας τους λόγους της μοιραίας απόφασης, οι οποίοι είχαν να κάνουν με αλλεπάλληλα περιστατικά ρατσισμού.

Ο Σεΐντ Βισίν αναφέρει στο γράμμα του ότι ντρεπόταν που ήταν μαύρος και υιοθετημένος, καθώς έβλεπε το μίσος στα μάτια των λευκών Ιταλών. «Δεν θα ξεχάσω ποτέ το χαμόγελό του και την όρεξη για ζωή που τον έκαναν να ξεχωρίζει. Ήταν ένας φίλος, ένα παιδί σαν και εμένα», δήλωσε για τον θάνατό του ο τερματοφύλακας της Εθνικής Ιταλίας, Τζανλουίτζι Ντοναρούμα, με τον οποίο υπήρξε συμπαίκτης στη Μίλαν.

Το γράμμα του Βισίν

“Όπου και να πάω, όπου κι αν βρίσκομαι, αισθάνομαι το βάρος των σκεπτικών, προκατειλημμένων, αηδιασμένων και φοβισμένων βλεμμάτων από ανθρώπους. Δεν είμαι μετανάστης. Υιοθετήθηκα όταν ήμουν παιδί και θυμάμαι όλοι με αγαπούσαν. Όπου κι αν πήγαινα, όλοι μου μιλούσαν με χαρά, σεβασμό και περιέργεια. Τώρα, φαίνεται πως όλα αναποδογύρισαν.

Κατάφερα να βρω δουλειά απ’ την οποία έπρεπε να φύγω επειδή πολλοί άνθρωποι, ειδικά μεγαλύτερης ηλικίας, αρνούνταν εξυπηρέτηση από μένα. Σαν να μην έφτανε αυτή η δυσκολία, με κατηγορούσαν ότι είμαι υπεύθυνος επειδή αρκετοί νεαροί (και λευκοί) Ιταλοί δεν μπορούσαν να βρουν δουλειά.

Κάτι άλλαξε μέσα μου. Σαν να ντρέπομαι που είμαι μαύρος, σαν να φοβάμαι να με θεωρούν μετανάστη. Σαν να έπρεπε να αποδείξω στον κόσμο που δεν με γνώρισε ότι ήμουν σαν κι αυτόν. Ιταλός και λευκός. Συνήθιζα να κάνω άσχημα αστεία για τους μαύρους, για να τους δείξω (σ.σ. στους λευκούς) ότι είμαι σαν κι αυτούς, αλλά ήταν φόβος. Φόβος για το μίσος που έβλεπα στα μάτια των ανθρώπων που κοιτάζουν μετανάστες.

Δεν θέλω ο κόσμος να με λυπάται, θέλω απλά να θυμίσω στον εαυτό μου ότι οι δυσκολίες και ο πόνος που βιώνω είναι μία σταγόνα στο νερό σε σύγκριση με τον ωκεανό που βιώνουν αυτοί που προτιμούν να πεθάνουν αντί να ζουν στη μιζέρια και στην κόλαση. Αυτοί οι άνθρωποι ρισκάρουν τις ζωές τους, μερικές τις έχουν χάσει ήδη, απλά και μόνο για να γευτούν αυτό που απλά αποκαλούμε ζωή”.