Αντέχει η Ελλάδα εν μέσω κρίσεων νευραλγικές υπηρεσίες να συγκρούονται, αντί να συνεργάζονται;

Η πολιτική αντιπαράθεση στα αποκαΐδια ήταν αναμενόμενη. Το ότι ζητά τα ρέστα ο ΣΥΡΙΖΑ ο οποίος έχει στο παλμαρέ του τους δεκάδες καμένους ανθρώπους στο Μάτι και τους πνιγμένους στη Μάνδρα είναι βέβαια ένα ζήτημα, αλλά εξίσου αναμενόμενο λαμβανομένου υπόψιν του τρόπου με τον οποίο πολιτεύεται.

Από την άλλη όμως, με 700 χιλιάδες καμένα στρέμματα μέχρι τώρα δεν λες επιτυχημένη τη διαχείριση της κυβέρνησης, επειδή δεν υπήρξαν νεκροί. Οι ανθρώπινες ζωές είναι η ύψιστη προτεραιότητα, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως άπαξ και διασφαλιστεί αυτό, ό,τι και να γίνει από εκεί και πέρα πρέπει να θωρείται επιτυχία. Δεν υπήρξαν νεκροί, αλλά υπάρχουν χιλιάδες ζωντανοί – νεκροί οι οποίοι έχασαν τα πάντα. Σε κάθε περίπτωση ο συμψηφισμός καταστροφών δεν μπορεί να αποτελεί οδηγό.

Η σύγκριση δεν είναι (μόνο) με τον ΣΥΡΙΖΑ και τον πήχη που άφησε στο πάτωμα, αλλά με το πρόβλημα που εκλήθη η κυβέρνηση να διαχειριστεί. Η οποία είναι η αλήθεια από την ώρα που ανέλαβε δεν κάνει τίποτα άλλο από το να διαχειρίζεται κρίσεις και μάλιστα μείζονες, αλλά σε αυτή, εκ του αποτελέσματος, δεν τα κατάφερε. Εξ ου και η συγγνώμη του πρωθυπουργού. Το επόμενο στοίχημα στο οποίο θα κριθεί και στο οποίο είναι υποχρεωμένη να τα καταφέρει, είναι η πλήρης αποκατάσταση της κατεστραμμένης ζωής των πληγέντων και του περιβάλλοντος.

Στην καταστροφή από τις πυρκαγιές όμως αναδείχθηκαν για μία ακόμη φορά παθογένειες βαθιά φωλιασμένες στην ευρύτερη κρατική λειτουργία οι οποίες είναι μαζί με την ποιότητα του πολιτικού συστήματος και προσωπικού από τα μεγαλύτερα προβλήματα της χώρας.

Μιλώντας στη ραδιοφωνική μου εκπομπή με τον εκπρόσωπο των Δασοφυλάκων, με τον οποίο μάλιστα θυμηθήκαμε ότι είχαμε γνωριστεί προ πολλών ετών σε πυρκαγιά στο Νταού την οποία κάλυπτα ως ρεπόρτερ, μου υπενθύμισε κάτι που όλοι όσοι ασχολούνται γνωρίζουν, αλλά οι περισσότεροι ίσως δεν αντιλαμβάνονται τη σημασία του για την εξέλιξη των πυρκαγιών στη χώρα μας: Την πολυετή κόντρα της Πυροσβεστικής με τη Δασική Υπηρεσία. Από το 1998 οπότε η τότε κυβέρνηση Σημίτη μετέφερε την αρμοδιότητα της δασοπυρόσβεσης από τη Δασική Υπηρεσία στην Πυροσβεστική, η συνεργασία δεν εξελίχθηκε ποτέ αρμονικά.

Οι δασοφύλακες καταλογίζουν στους πυροσβέστες εχθρική συμπεριφορά και άρνηση συνεργασίας και ότι αυτό έχει επιπτώσεις διότι, όπως λένε, τα δάση και τις ιδιαιτερότητές τους, από τη χλωρίδα και τους ανέμους, μέχρι το ανάγλυφο της περιοχής τα σημεία – κλειδιά, τα γνωρίζουν οι ίδιοι, αλλά αυτό δεν το αξιοποιούν οι δεύτεροι στις επιχειρήσεις, με καταστροφικά πολλές φορές αποτελέσματα.

Η περιγραφή απίστευτων όσο και καταθλιπτικών γεγονότων και συμβάντων στο πλαίσιο  αυτής της κόντρας, την οποία θα αποφύγω για λόγους χώρου αλλά όλοι καταλαβαίνουμε περί τίνος πρόκειται, εξηγεί σε μεγάλο βαθμό και ενίοτε με σοκαριστικό τρόπο την εξέλιξη ορισμένων περιπτώσεων πυρκαγιών που κατέληξαν πολύ άσχημα.

Αν δε ισχύουν οι αιτιάσεις– δεν είμαι σε θέση να κρίνω διότι είναι αμιγώς επιχειρησιακά, τεχνικά θέματα- ότι 23 χρόνια από τη μεταφορά των αρμοδιοτήτων η Πυροσβεστική δεν έχει ακόμα ενσωματώσει τους τρόπους αντιμετώπισης των δασικών πυρκαγιών, διαφορετικές από αυτές στον αστικό ιστό, για τις οποίες οι δασικοί έχουν άλλη φιλοσοφία, τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά.

Το ερώτημα, με φόντο την καταστροφή που ενέσκηψε, είναι απλό: Έχει το περιθώριο η Ελλάδα η οποία πορεύεται από κρίση σε κρίση να αφήνει δίχως θεραπεία τέτοια προβλήματα; Μπορεί να συνεχίσει να αδιαφορεί όταν νευραλγικές υπηρεσίες, που σχετίζονται με την ασφάλεια της χώρας και τη ζωή των πολιτών, αντί να συνεργάζονται και να λειτουργούν συμπληρωματικά όπως θα έπρεπε, συγκρούονται;