Πέθανε ο Γκερντ Μίλερ

The FC Bayern world is standing still today. The club and all its fans are mourning the death of Gerd Müller, who passed away on Sunday morning at the age of 75.

— FC Bayern English (@FCBayernEN) August 15, 2021

Λίγα λόγια για την ζωή του

Γεννήθηκε στις 3 Νοεμβρίου 1945 στο Νορντλίνγκεν. Ήταν το έκτο παιδί μιας φτωχής οικογένειας αγροτών. Όταν ήταν 15, πέθανε ο πατέρας, τότε έπιασε δουλειά σε ένα εργοστάσιο. Ήταν πολύ μικρός όταν άρχισε να παίζει μπάλα και στην αρχή γράφτηκε στις ακαδημίες της τοπικής ομάδας. Εκεί έμεινε για τρία χρόνια.

Ήταν από τότε σέντερ φορ, σε αυτή τη θέση θα έγραφε ιστορία τα επόμενα χρόνια. Από τις ακαδημίες πέρασε στη μεγάλη ομάδα και στην πρώτη σεζόν του με τους… άνδρες βάζει 51 γκολ σε 31 παιχνίδια. Η Μπάγερν θα εντυπωσιαστεί με τις επιδόσεις του και θα τον κάνει δικό της.

Στο Μόναχο θα παει το 1964, η ομάδα τότε έπαιζε στη δεύτερη κατηγορία. Kι ας είχε αντίρρηση ο τότε προπονητής της ομάδας, Ζλάτκο Τσαϊκόφσκι, ο οποίος επέκρινε τον… γεματούλη Μίλερ λέγοντας ότι θέλει ποδοσφαιριστές και όχι αρσιβαρίστες. «Φτιάχνει ωραία πατατοσαλάτα η μαμά μου» ήταν η αφοπλιστική απάντηση του Μίλερ.

Αυτός θα τη βοηθήσει να ανέβει, θα έχει σπουδαίους συμπαίκτες, όπως ο Φραντς Μπεκενμπάουερ και ο Σεππ Μάιερ, να τον βοηθούν. Θα μείνει 15 χρόνια στη Μπάγερν, θα βάλει συνολικά 535 γκολ σε 585 παιχνίδια, από το 1969 μέχρι το 1973 πέτυχε περισσότερα από 35 κάθε σεζόν στο πρωτάθλημα. Πήρε τέσσερα πρωταθλήματα, τέσσερα Κύπελλα, τρία Κύπελλα Πρωταθλητριών, ένα Κύπελλο ΟΥΕΦΑ, ένα Διηπειρωτικό.

«Ό,τι κατάφερε να γίνει η Μπάγερν Μονάχου, το χρωστά στον Γκερντ Μίλερ και τα γκολ του». Θυμάται ότι το έχει πει γι’ αυτόν ο Μπεκενμπάουερ;

Ήταν ένα… βομβαρδιστικό καλύτερο από αυτά της γερμανικής πολεμικής βιομηχανίας. Ήταν ο καλύτερος παίκτης στην Ευρώπη το 1970, πρώτος σκόρερ στη «Γηραιά Ήπειρο» το 1970 και το 1972, ήταν επτά φορές πρώτος σκόρερ στη Μπουντεσλίγκα, τέσσερις φορές πρώτος σκόρερ στο Κύπελλο Πρωταθλητριών. Ακόμα κι όταν σταμάτησε να παίζει, αναγνώρισαν την κλάση του και τον ανακήρυξαν καλύτερο ποδοσφαιριστή στα σαράντα χρόνια της Μπούντεσλιγκα.

Από τη Μπάγερν έφυγε το 1979. Ήταν πια κορεσμένος, είχε κατακτήσει τα πάντα, ήθελε ένα κίνητρο, μια νέα εμπειρία. Δύο χρόνια θα παίξει στην Αμερική και το 1981, είναι πια 36, και αποφασίζει να σταματήσει.

Ήταν σπουδαίος και με την εθνική ομάδα. Σε 62 παιχνίδια με τη «νάσιοναλμανσάφτ» πέτυχε 68 γκολ, ότι κατέκτησε το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα το 1972, ότι στον ημιτελικό της διοργάνωσης σημείωσε δύο γκολ και έστειλε την ομάδα στον τελικό «παγώνοντας» το «Μποσουίλ Στάντιον» της Αμβέρσας.

Στον τελικό του «Χέιζελ» κόντρα στους Σοβιετικούς, αυτός έβαλε δύο γκολ και μαζί με τον Μπεκενμπάουερ, τον Χάινκες, τον Χένες σήκωσαν το τρόπαιο. Δύο χρόνια αργότερα κατέκτησε και το Παγκόσμιο Κύπελλο, πέτυχε αυτός το νικητήριο τέρμα στον τελικό. «Το πιο σημαντικό γκολ μου ήταν αναμφίβολα που μας έβαλε μπροστά με 2-1 στον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1974 κόντρα στην Ολλανδία» είχε πει. Αυτό ήταν το τελευταίο παιχνίδι του με τα «πάντσερ».

Πως έβαλε εκείνο το γκολ; Δύο λεπτά πριν την λήξη του ημιχρόνου ο Μπόνοφ μπήκε από δεξιά και γύρισε στον Μίλερ. Αυτός έκανε μια στροφή γύρω από τον εαυτό του και με το δεξί νίκησε τον τερματοφύλακα Γιόνγκμπλουντ. Οι Γερμανοί πήραν το προβάδισμα και κατέκτησαν το Μουντιάλ.

Στα 28 του σταμάτησε από την εθνική ομάδα της Γερμανίας…

Του άρεσε η ποπ; Είχε φτιάξει και ένα τραγουδάκι, είχε τίτλο «Dann macht es bum» και οι στίχοι έλεγαν ότι ένα ποδοσφαιρικό παιχνίδι δεν είναι καθόλου εύκολο, τα γκολ δεν έρχονται φτηνά. Του άρεσε και το αλκοόλ, όταν σταμάτησε το ποδόσφαιρο άρχισε να πίνει, του έκανε μεγάλο κακό, οι παλιοί του συμπαίκτες στάθηκαν όλοι στο πλευρό του και τον έπεισαν να μπει σε κλινική απεξάρτησης. Ευτυχώς τους άκουσε, δεν άντεξε να ζει «βυθισμένος» στο ποτό και στην κατάθλιψη.

Όταν βγήκε άρχισε να δουλεύει στην ομάδα της καρδιάς του, στα τμήματα υποδομής της Μπάγερν…

Ήταν ένα καταπληκτικό «εννιάρι», μπορούσε να στείλει τη μπάλα στα δίχτυα με κάθε τρόπο, με αριστερό, με το δεξί, με το κεφάλι, στην κίνηση. Πέναλτι δεν εκτελούσε. Είναι, για κάποιους, ο κορυφαίος επιθετικός που πέρασε από τα ευρωπαϊκά γήπεδα.

«Πρακτικά δεν τρώει τίποτα, μόνο καταπίνει το σάλιο του. Παραμένει καθηλωμένος στο κρεβάτι του 24 ώρες το εικοσιτετράωρο… Σπάνια έχει κάποιες στιγμές που ανοίγει τα μάτια του. Είναι τόσο όμορφο όταν ανοίγει τα μάτια του, έστω για λίγα λεπτά. Με το ανοιγόκλεισμα μπορεί κάποιες φορές να απαντήσει καταφατικά ή αρνητικά στις ερωτήσεις που του κάνουμε. Μερικές φορές βλέπουμε μαζί τηλεόραση, έστω κι αν δεν καταλαβαίνει…

Πριν από τον κορωνοϊό τον έβλεπα κάθε μέρα. Για τρεις μήνες δεν μπορούσα να τον επισκεφθώ και δεν μπορούσα να του εξηγήσω γιατί…

Τους τελευταίους μήνες η κατάστασή του χειροτέρεψε. Είναι σαν να βρίσκεται σε άγρυπνο κώμα. Κρατάει τα μάτια του κλειστά, τρώει μόνο αλεσμένη τροφή. Μου δίνει την αίσθηση ότι είναι γαλήνιος και ήρεμος. Δεν νομίζω ότι υποφέρει. Είναι σαν να κοιμάται και να προετοιμάζεται για το μεγάλο ταξίδι. Απλώς ελπίζω να μην είναι σε θέση να αντιληφθεί την τρέχουσα κατάσταση και τη μοίρα του» είπε πριν από μερικούς μήνες η Ούλτσι, η σύντροφος της ζωής του.