Αν δεν γεμίζεις το κοστούμι σου, θα σου πάρουν και τα εσώρουχα

Το τελευταίο διάστημα υπάρχει μία εύλογη ανησυχία στην Αθήνα για τις προσπάθειες της Τουρκίας να εξομαλύνει τις σχέσεις της με την Αίγυπτο, τα ΗΑΕ και το Ισραήλ και να διεμβολίσει έτσι τις αντίστοιχες συνεργασίες που έχουν αναπτύξει η Ελλάδα και η Κύπρος με τις χώρες αυτές. Λογικό να υπάρχει ενδιαφέρον για το πως εξελίσσεται η συγκεκριμένη απόπειρα της Άγκυρας, όπως λογικό είναι να ανέμενε κάποιος ότι αυτό κάποια στιγμή θα γινόταν. Ανεξαρτήτως του πως θα καταλήξει η προσπάθεια, ήταν δεδομένο ότι κάποια στιγμή θα εκδηλωνόταν.

Στις διεθνείς σχέσεις κυριαρχούν τα συμφέροντα και με βάση αυτά το κάθε κράτος προτεραιοποιεί τις σχέσεις του. Η σύγκλιση της Ελλάδας με όλες αυτές τις χώρες και η σύναψη συνεργασιών με στρατηγικές προοπτικές έγινε σε αυτή της βάση, προς εξισορρόπηση της επιθετικής πολιτικής της Τουρκίας εναντίον τους και υπό την υψηλή εποπτεία των ΗΠΑ που θέλησαν να φτιάξουν έναν διάδρομο-άξονα ασφαλείας στην περιοχή και λόγω της απροβλεπτότητας της Άγκυρας. Άρα η θετική εξέλιξη μας ήρθε περίπου στο πιάτο για λόγους που υπερέβαιναν τον ελληνικό σχεδιασμό, αλλά από εκεί και πέρα πέφτει επάνω μας το βάρος να ανταποκριθούμε σε αυτή την ευκαιρία.

Το πρόβλημα ήταν ότι η Ελλάδα – το πολιτικό σύστημα για να ακριβολογούμε- είχε διαποτιστεί από μία φοβική, εσωστρεφή αντίληψη και διακατείχετο από γεωπολιτική και επιχειρησιακή αγοραφοβία.

Η αλήθεια είναι ότι σε πρώτη φάση η χώρα ανταποκρίθηκε, η πολιτική των τριμερών συνεργασιών υπηρετήθηκε σταθερά απ’ όλες τις διαδοχικές κυβερνήσεις και η Ελλάδα άρχισε την επιστροφή της στο ζωτικό εθνικό χώρο της Ανατολικής Μεσογείου. Στη συνέχεια οι συνεργασίες διευρύνθηκαν και προστέθηκε μεταξύ άλλων αυτή με τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα.

Τα πράγματα όμως στις διεθνείς σχέσεις δεν είναι στατικά, ούτε κάποιος δένει τον γάιδαρό του επειδή συνάπτει μία συμφωνία. Ειδικά σε ευμετάβλητες, εύφλεκτες και απρόβλεπτες περιοχές όπως η δική μας, χρειάζεται κάποιος να επιβεβαιώνει καθημερινά τον ρόλο του, να κατοχυρώνει διαρκώς τα συμφέροντά του, να υπενθυμίζει τις κόκκινες γραμμές του, να αποδεικνύει την αξία τους σε φίλους και αντιπάλους. Πολλές φορές είναι πιο κρίσιμο και απαραίτητο να την αποδεικνύει στους πρώτους, απ’ ό,τι στους δεύτερους.

Η αίσθηση που υπάρχει – και δεν είναι μόνο αίσθηση αλλά και πληροφόρηση – είναι ότι οι προαναφερθέντες εταίροι και δυνάμει σύμμαχοί μας, όλοι με σκληρή κουλτούρα ασφαλείας, θα περίμεναν πιο «δυναμική», για να το πούμε κομψά, παρουσία και συμβολή της Ελλάδας στο παιχνίδι και επίσης αξιολογούν με προσοχή την αποφασιστικότητα με την οποία υπερασπιζόμαστε τα συμφέροντά μας έναντι του τουρκικού έμπρακτου αναθεωρητισμού. Θεωρούν ότι υπάρχει μία αμφισημία από ελληνικής πλευράς σχετικά με το πόσο αποφασισμένη είναι η Αθήνα να παίξει με τους όρους που παίζουν και να χρησιμοποιήσει τα μέσα που χρησιμοποιούν οι υπόλοιποι της παρέας.

Δεν αμφισβητείται το αξιόμαχο και η αποτελεσματικότητα των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων, κάθε άλλο, εντυπωσιάζουν σε κάθε εμφάνιση, σε κάθε άσκηση.

Υπάρχει όμως ένας σκεπτικισμός για την πολιτική βούληση να «παίξει μπάλα» η Ελλάδα σε αυτή την κατηγορία. Επαναλαμβάνω, όχι αν μπορεί, αυτό είναι δεδομένο, αλλά αν είναι διατεθειμένο το πολιτικό προσωπικό.

Κοντολογίς, αν η Ελλάδα κάνει αυτό που μπορεί και πρέπει δεν έχει κανέναν λόγο να ανησυχεί για το αν συζητούν και αν θα τα βρουν οι Τούρκοι με τους Ισραηλινούς, τους Αιγυπτίους και τους Εμιρατινούς. Αν δεν κάνει αυτό που της αναλογεί έχει κάθε λόγο να ανησυχεί ακόμα και αν όλοι αυτοί δεν τα βρουν ποτέ μεταξύ τους. Αν γεμίζεις το κοστούμι σου κανείς δεν θα σου αγγίξει το πέτο. Αν δεν το γεμίζεις θα σου πάρουν και τα εσώρουχα.