Κορωνοϊός: Η συγκλονιστική ιστορία ενός Ροδίτη που ήταν επι μήνες διασωληνωμένος αλλά βγήκε νικητής

Κορωνοϊός: «Όταν βγήκα από την εντατική, στα πόδια μου και λιγότερο στα χέρια μου, μυς δεν υπήρχαν. Ήτανε μόνο το δέρμα και το κόκκαλο».

Επι μήνες έδινε μάχη για να κρατηθεί στη ζωή και τελικά τα κατάφερε. Ο λόγος για τον Γιώργο Λεβέντη από της Καλυθιές Ρόδου, που πήγε μόνος του στο νοσοκομείο με συμπτώματα κορωνοϊού και απο τη μια στιγμή στην άλλη βρέθηκε στην εντατική διασωληνωμένος. O κορωνοϊός για τον ίδιο ήταν ένας Γολγοθάς.

Οπως διηγείται ο ίδιος στην “Ροδιακή” και τη Ροδούλα Λουλουδάκη ενώ αντιμετώπιζε μόνος του τα συμπτώματα στο σπίτι, ενα πρωινό Κυριακής του περασμένου Μαρτίου πήγε με το αυτοκίνητό του στο νοσοκομείο της Ρόδου καθώς έπεφτε το οξυγόνο του.  “Από εκεί και πέρα δεν θυμάμαι τίποτα” λέει.

Στη συνέχεια μεταφέρθηκε στο “Σωτηρία” όπου παρέμεινε επι τέσσερις μήνες.  Οι ενδονοσοκομειακές λοιμώξεις διαδέχονταν η μία την άλλη. Όταν βγήκε από την εντατική ήταν 32 κιλά πιο αδύνατος. “Πώς βγήκες ζωντανός απο εκεί μέσα”, ήταν, σύμφωνα με τον ίδιο τα λόγια των γιατρών.

Κορωνοϊός: “Οι γιατροί δεν το πίστευαν ότι με όλα αυτά που τράβηξε ο οργανισμός μου μπορούσα να βγω ζωντανός”

“Εκεί μέσα έπαθα πνευμονικό οίδημα, εσωτερική αιμορραγία και μου έβαλαν πέντε φιάλες αίμα ενώ πήρα και τρεις ενδονοσοκομειακές λοιμώξεις. Όλα αυτά μαζεμένα με έκαναν ένα πολύ βαρύ περιστατικό. Ενάμιση μήνα  διασωληνωμένος και άλλες δεκατέσσερις μέρες στο νοσοκομείο μετά. Μόλις αποσωληνώθηκα ερχόταν η γιατρός με ρώταγε: «τι μήνα έχουμε, τι μέρα έχουμε…». Μου έλεγε έχουμε, Μάιο! Λέω, από πού κι ως πού Μάιο, αφού ήταν Μάρτιος. Κι ακόμη μπορώ να πω ότι δεν έχω συνέλθει να καταλάβω τι έγινε”.

“Στην κατάσταση διασωλήνωσης που βρισκόμουν έφτιαχνα ιστορίες στο μυαλό μου, ζούσα στον δικό μου κόσμο, σε μία παράλληλη, φανταστική ζωή. Αφού όταν επανήλθα ρωτούσα: «ο τάδε ζει;… Τα βαπτιστικά μου πού είναι;»… Είναι στον Καναδά, καμία σχέση. Κάποια στιγμή με ξύπνησαν κι αυτό που ήθελα ήταν να φύγω να πάω στο σπίτι μου, γρήγορα. Δεν ήμουν έτοιμος να με επαναφέρουν, δεν ανταποκρινόμουν όσο θέλανε, αλλά  είχα και νεύρα και ήθελα να φύγω. Ήταν τα ισχυρά φάρμακα” διηγείται. Τώρα ο Γιώργος Λεβέντης προσπαθεί να σταθεί στα πόδια του. Είναι αδυνατισμένος και με δυσκολία περπατά. Όμως το παλεύει.

“Όταν βγήκα από την εντατική, στα πόδια μου και λιγότερο στα χέρια μου, μυς δεν υπήρχαν. Ήτανε μόνο το δέρμα και το κόκκαλο. Όταν σήκωνα το χέρι μου το δέρμα κρεμότανε σαν να ήμουν 100 χρονών. Όταν πια συνήλθα  και είδα τον εαυτό μου είπα: «δεν είναι δυνατόν, δεν πρόκειται να σηκωθώ όρθιος…».  Δεν κουνούσα πόδια καθόλου. Πήγα στο Κέντρο Αποκατάστασης «Θησέας» που είναι στη Συγγρού, για ενάμιση μήνα. Εκεί συναντάς τροχαία, εγκεφαλικά, Covid… Είχα έντονα κινητικά προβλήματα, όπως και συνεχίζω να έχω. Δεν μπορούσα να κινήσω τις πατούσες μου. Δεν γνωρίζω πόσο θα επανέλθω. Ακόμη έχω πρόβλημα στις πατούσες, στο περπάτημα. Ο μυς έχει ατροφήσει. Οι γιατροί λένε πως θέλει χρόνο”.

Κορωνοϊός: Ήρθε πάνω – κάτω η ζωή μας

Ο Γιώργος Λεβέντης ήταν ο πρώτος απο την οικογένειά του που νόσησε. Στη συνέχεια κόλλησαν και η σύζυγός του και τα πεθερικά του. Όλοι τους νοσηλέυτηκαν στο νοσοκομείο της Ρόδου. “Η ζωή όλης της οικογένειάς μου ήρθε τα πάνω-κάτω. Νοσηλεύτηκαν κι εκείνοι, η γυναίκα μου και τα πεθερικά μου… Η μητέρα μου και τα παιδιά μου που συναναστραφήκαμε δεν πάθανε τίποτα. Και ο γιος μου στη φρεγάτα που υπηρετούσε, κόλλησαν  40 άτομα, και  ούτε εκεί κόλλησε, ούτε εδώ” λέει.

Τον ιό τον κόλλησε απο έναν συνάδελφό του. “Τελευταία επαφή εγώ και άλλοι εννιά συνάδελφοί μου, είχαμε με κάποιον που είδαμε ότι σε δύο μέρες νόσησε και ήταν στο νοσοκομείο της Ρόδου. Πήγαμε όλοι εκείνη την ημέρα και κάναμε το τεστ, βρεθήκαμε δυο-τρεις θετικοί και τις επόμενες μέρες από τους δέκα εκείνης της συνάντησης, οι επτά ήμασταν θετικοί. Εμείς όλοι φορούσαμε μάσκα και τηρούσαμε τις αποστάσεις” περιγράφει.

Ο ίδιος τονίζει πως δεν ξέρει γιατί ο κορονοϊός τον χτύπησε τόσο βαριά. “Δεν είχα κάποιο πρόβλημα υγείας, δεν έπαιρνα χάπια για κάτι. Το ανοσοποιητικό μου ήταν ευάλωτο εκείνη την εποχή και μ’ έστειλε όπου μ’ έστειλε”. Πρόσεχε, φορούσε μάσκα και όπου είχε κόσμο δεν έμπαινε μέσα. Και χαρακτηρίζει τον εαυτό του “τζακ-ποτ” καθώς ήταν ο πρώτος στη Ρόδο τότε που διασωληνώθηκε.

Κορωνοϊός Το μήνυμά του μετά την μεγάλη περιπέτεια

“Σίγουρα να πάει ο κόσμος να εμβολιαστεί” λέει ο Γιώργος Λεβέντης. “Ίσως δεν είναι η σωτηρία μας, αλλά προς το παρόν το εμβόλιο είναι το μόνο που βοηθάει. Οι γιατροί Covid και στο νοσοκομείο της Ρόδου και στο «Σωτηρία» που ήμουνα, είναι ήρωες. Ξέρετε τι αγώνα κάνουνε; Οι γιατροί, οι φυσικοθεραπευτές. Δίνουνε όλο το είναι τους. Όταν είδα στο Κέντρο Αποκατάστασης πώς είναι οι άνθρωποι, είπα ότι υπάρχουν πολύ χειρότερα. Αισθάνομαι και τυχερός και ευλογημένος, πάνω σε όλη αυτή την ατυχία”.

Όσο για το πώς βλέπει πια τη ζωή ο κ. Λεβέντης τονίζει οτι το πιο σημαντικό είναι “η υγεία μας και οι καλοί φίλοι, τίποτα άλλο”. “Τώρα δεν σκάω για τίποτα. Η ζωή μου έδωσε μία ακόμα ευκαιρία και πρέπει να το καταλάβω”.