Η Ελλάδα γίνεται πρωταγωνιστής των εξελίξεων

Στην πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική που ακολουθεί η Ελλάδα και την παράλληλη ενδυνάμωση της ελληνικής παρουσίας στην περιοχή της Μέσης Ανατολής αναφέρθηκε σε πρόσφατη συνέντευξη του στο Pagenews.gr ο επίκουρος καθηγητής Εθνικής Ασφάλειας του Rabdan University, κος Σπυρίδων Πλακούδας.

Στη συνέντευξή του, ο καθηγητής εστίασε στις θετικές για τα ελληνικά συμφέροντα εξελίξεις στην περιοχή, στον απόηχο της επίσκεψης του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη στη Σαουδική Αραβία. Πρόσθετα, αναφέρθηκε στο μέλλον της Τουρκίας, καθώς και την παρουσία της σε Λιβύη και Συρία.

«Η Ελλάδα γίνεται πρωταγωνιστής»

Εκκινώντας, όπως σημείωσε, η Ελλάδα αφήνοντας στο παρελθόν την στρατηγική της αδράνεια, μετατρέπεται από μέχρι πρότινος ουραγός των εξελίξεων σε έναν πρωταγωνιστή στη γεωπολιτική σκακιέρα. Όχι φυσικά μόνο στην νοτιοανατολική Μεσόγειο, το φυσικό πεδίο δράσης της αλλά πλέον και στον χώρο της ευρύτερης Μέσης Ανατολής.

Αναλυτικότερα, θεωρείται εξαιρετικά σημαντικό το γεγονός πως η Αθήνα συνομολογεί συμφωνίες συνεργασίας με τους ισχυρούς της περιοχής του Κόλπου, ήτοι τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και τη Σαουδική Αραβία.

Πρόσφατα, η Ελλάδα ανέπτυξε μία πυροβολαρχία του αντιαεροπορικού συστήματος Patriot στο έδαφος της Σαουδικής Αραβίας. Κλήθηκε έτσι να παράσχει αντιαεροπορική κάλυψη σε ευαίσθητες εγκαταστάσεις του βασιλείου, έναντι των φιλοϊρανών Χούθις.

Αξίζει στο σημείο αυτό να επισημανθεί πως μίας τέτοιας δυναμικής ελληνικό στρατιωτικό σώμα είχε να αποσταλεί στο εξωτερικό από την εποχή της ψυχροπολεμικής αντιπαράθεσης και συγκεκριμένα την περίοδο του πολέμου της Κορέας.

Ειδικότερα για τη Σαουδική Αραβία, οφείλουμε να μην λησμονούμε πως δεν πρόκειται για μία τυχαία χώρα. Τουναντίον, πρόκειται για τη φυσική ηγέτιδα του σουνιτικού Ισλάμ, η οποία εχθρεύεται τον Ερντογάν. Πέρα από τις διαφορές καθαρά θρησκευτικής φύσεως, οι σχέσεις μεταξύ του Ριάντ και της Άγκυρας διερράγησαν μετά και την υπόθεση της δολοφονίας Κασόγκι, οπότε ο Μοχάμεντ Μπιν Σαλμάν κατέστη ορκισμένος εχθρός της Τουρκίας.

Φυσικά, η συστράτευση με τις σουνιτικές δυνάμεις του Κόλπου διανοίγει πολλά παράθυρα ευκαιρίας για μελλοντικές συνέργειες της Ελλάδας και με τον υπόλοιπο ισλαμικό κόσμο.

Προχωρώντας, ο καθηγητής υποστήριξε πως για πολλοστή πλευρά, η Ελλάδα έπραξε με στρατηγική σύνεση, επιλέγοντας την σύμπλευσή της με την ισχυρότερη συμμαχία, όπως και στο παρελθόν, αναφερόμενος φυσικά στα οφέλη από τη συμμετοχή της Ελλάδος στο πλευρό των Συμμάχων κατά τον 1ο και 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Στη συνέχεια, εκτίμησε πως η δημιουργία ενός συμφώνου ”Med-East” (Mediterranean και Middle East, δηλαδή Μεσόγειος και Μέση Ανατολή), είναι κάτι που συντελείται αν όχι με τη στήριξη των ΗΠΑ, τουλάχιστον με τη σιωπηρή συγκατάθεση της κυβέρνησης Μπάιντεν.

Αυτός ο υπό ανάδυση άξονας δύναται να εξελιχθεί στο ισχυρότερο γεωπολιτικό μπλοκ δυνάμεων στην υφήλιο, ερχόμενος σε ευθεία σύγκρουση με το μπλοκ Ρωσία – Τουρκία – Ιράν. Ένας άξονας υπέρ της διατήρησης του status quo και διασφάλισης της κρατικής κυριαρχίας, σε αντίθεση με τις δυνάμεις που αντιτίθενται στο υπάρχον status quo, όπως η Τουρκία.

Αναλυτικότερα, ο άξονας αυτός αναδύεται στο λεγόμενο Rimland και με βάση την κλασσική γεωπολιτική θεώρηση, όποιος έχει κατοχή επί του Rimland, επικρατεί επί του Heartland.

Οι εξελίξεις καταδεικνύουν πως η εποχή Μέρκελ και η επίδραση της στις διεθνείς επαφές των κρατών της ΕΕ, η εποχή του κατευνασμού έναντι της τουρκικής αναθεωρητικότητας έχει πλέον παρέλθει, γεγονός που φάνηκε και από την υπογραφή μεταξύ της χώρας μας και της Γαλλίας της συμφωνίας αμυντικής συνδρομής.

Η θέση της Τουρκίας σε Λιβύη και Συρία

Όπως αναφέρει ο καθηγητής, θα υπάρξει μία άμεση επιδείνωση των προοπτικών της Τουρκίας στη Λιβύη, είτε μέσω ενός ειρηνικού, είτε μη ειρηνικού τρόπου, ειδικά τώρα που η διοίκηση Μπάιντεν δε συμφωνεί με τις ενέργειες της Τουρκίας πχ την παραμονή των τουρκικών δυνάμεων στη Λιβύη.

«Μόνο διλήμματα και δυσκολίες για την Τουρκία από εδώ και πέρα στο Λιβυκό ζήτημα».

Αναφορικά με την παρουσία της Άγκυρας στη Συρία, ο καθηγητής επεσήμανε πως το μέλλον για τα τουρκικά συμφέροντα δεν προμηνύεται καλύτερο σε σχέση με την περίπτωση της Λιβύης.

Το συριακό ζήτημα αποτελεί για την Τουρκία, την «αχίλλειο πτέρνα» της τονίζει ο καθηγητής. Η ίδρυση ενός de jure ή de facto κουρδικού κράτους συνιστά μια σοβαρή απειλή για την Άγκυρα και η διά της βίας ανακατάληψη του Ιντλίμπ, ή οι ισχυρές πιέσεις για τις περιοχές που έχει καταλάβει, έχουν δημιουργήσει ένα δυσεπίλυτο ζήτημα για το καθεστώς Ερντογάν.

Εάν πραγματοποιηθεί μία εισβολή ανατολικότερα του ποταμού Ευφράτη, δηλαδή εναντίον των κουρδικών δυνάμεων, αυτό θα προκαλέσει αντιδράσεις από την αμερικανική πλευρά, καθώς και περαιτέρω επιδείνωση των ήδη προβληματικών σχέσεων Τουρκίας – ΗΠΑ.

Συνεπώς, με μία διαλυμένη οικονομία εξαιτίας των erdoganomics, την ολοένα αυξανόμενη απομόνωση της στον χώρο της Ανατολικής Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής και με ένα ολοένα ισχυρότερο αντιπολιτευτικό μέτωπο στο εσωτερικό, τα περιθώρια της κυβέρνησης Ερντογάν ολοένα και στενεύουν.

Σύμφωνα με τα ως τώρα δεδομένα, θεωρείται πλέον εξαιρετικά πιθανό το ενδεχόμενο ο Ερντογάν να ηττηθεί στις επόμενες προεδρικές εκλογές στη χώρα. Η μετάβαση στη μετά Ερντογάν εποχή πιθανώς δεν θα είναι ανώδυνη. Η μετάβαση θα είναι δύσκολη, σε σημείο που κάνει κάποιους από τους αναλυτές να φοβούνται μέχρι και αιματοχυσία. Και αυτό γιατί απλούστατα το καθεστώς δύσκολα θα εγκαταλείψει την προνομιακή του θέση στο σύστημα εξουσίας της Τουρκίας.

Σε κάθε περίπτωση, η Τουρκία θα βιώνει από εδώ και πέρα μία παρατεταμένη αβεβαιότητα και αστάθεια, ενώ η πατρίδα μας θα ενισχύει την γεωπολιτική της ισχύ, αλλά και τις διεθνείς συμμαχίες της.