Ας είμαστε ειλικρινείς! Η κυβέρνηση αξίζει εύσημα για την εξωτερική και εξοπλιστική πολιτική που εφαρμόζει

Με κινήσεις ματ, η κυβέρνηση κατέστησε την Ελλάδα βασικό παίχτη στη διεθνοπολιτική «σκακιέρα» της περιοχής της Νοτιοανατολικής Μεσογείου, καθώς η πρόσφατη συμφωνία για την αγορά των φρεγατών Belh@rra δεν έχει προηγούμενο για τα εθνικά συμφέροντα.

Το σημαντικότερο όλων είναι ότι αποτελεί μια πολιτική αλλά και αμυντική συμφωνία στρατηγικής σημασίας που συμβάλλει τα μέγιστα στην αμυντική θωράκιση της χώρας.

Επί της ουσίας, όπως είχε αναφέρει και ο πρωθυπουργός μετά την υπογραφή της συμφωνίας, «διαμορφώνει στην πράξη ένα αναβαθμισμένο συμμαχικό τετελεσμένο στα πλαίσια και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά και του ΝΑΤΟ». Οι κινήσεις της πολιτικής ηγεσίας δείχνουν ότι η χώρα ξεκινά να ασκεί μία περισσότερο εξωστρεφή αμυντική διπλωματία, εγκαταλείποντας την στρατηγική ψυχραιμία που ακολουθούνταν επί χρόνια.

Το Πολεμικό Ναυτικό στον 21ο αιώνα

Αναλυτικότερα, η περίπτωση των φρεγατών, σε συνδυασμό και με τις κορβέτες, όχι μόνο αυξάνουν την ισχύ του Στόλου. Η αγορά τους και η πλεύση τους στο Αιγαίο αφορά κάτι πολύ σημαντικότερο. Τα νέα σκάφη εισάγουν το Πολεμικό Ναυτικό σε μία νέα εποχή, εισάγουν τον ελληνικό πολεμικό Στόλο στην εποχή του δικτυοκεντρικού και πολυδιάστατου πολέμου του 21ου αιώνα, προσδίδοντας του πρωτόγνωρες δυνατότητες. Η κατακόρυφη αυτή αύξηση της ναυτικής μας ισχύος θα αποτυπωθεί όχι μόνο στο Αιγαίο, αλλά και στην ανατολική Μεσόγειο, όπου η χώρα μας επιθυμεί να έχει θέση και ρόλο την «επόμενη μέρα».

Τα εξοπλιστικά του… παρασκηνίου

Η δημόσια συζήτηση για τα εξοπλιστικά προγράμματα επικεντρώνεται κυρίως στην απόκτηση των σύγχρονων γαλλικών φρεγατών, των κορβετών, αλλά και των μαχητικών αεροσκαφών Rafale. Δικαίως. Πρόκειται για μείζονες εξοπλιστικές κινήσεις οι οποίες θέτουν τις βάσεις για αλλαγή συσχετισμών με την Τουρκία σε Αιγαίο και Ανατολική Μεσόγειο, αλλά δεν είναι μόνο αυτές, που αποτελούν κορυφαία προτεραιότητα για την ασφάλεια και την ίδια την ύπαρξη της χώρας.

Παράλληλα, προωθούνται μία σειρά από δεκάδες άλλες αποφάσεις για εξοπλισμούς και στους τρεις Κλάδους των Ενόπλων Δυνάμεων που δεν είναι τόσο προβεβλημένες, αλλά καταδεικνύουν ότι γίνεται πολύ σοβαρή και σε βάθος δουλειά. Όχι για το φαίνεσθαι, αλλά δείχνουν ότι υπάρχει πραγματική βούληση για ενίσχυση της στρατιωτικής ισχύος της χώρας και ότι οι προτάσεις των Επιτελείων για πρώτη ίσως φορά εισακούονται και υλοποιούνται.

Οι κινήσεις αυτές έχουν σημασία για το πως βλέπουν την Ελλάδα και τον ρόλο της στην περιοχή οι εταίροι και σύμμαχοι, όπως οι ΗΠΑ, η Γαλλία, το Ισραήλ, η Αίγυπτος, τα ΗΑΕ, η Σαουδική Αραβία, η Ινδία και όχι μόνο. Αφορά επίσης και το πως μας βλέπουν αντίπαλοι και εχθροί όπως η Τουρκία.

Επιτυχία της κυβέρνησης οι αμυντικές συμφωνίες

Ακόμα και η τουρκική απειλή να μην υπήρχε τους ίδιους εξοπλισμούς θα έπρεπε να κάνει η Ελλάδα αν θέλει να διασφαλίσει τα συμφέροντα και τα δικαιώματα της στην περιοχή όχι μόνο έναντι αντιπάλων και απειλών, αλλά και έναντι των φίλων και συμμάχων-που είναι διατεθειμένοι να κάνουν συμφωνίες και συμμαχίες με παίκτες, αλλά όχι με τζαμπατζήδες. Και αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας και με την Ιστορία, αυτό πρέπει να πιστωθεί στην κυβέρνηση. Στο πρωθυπουργό και στους υπουργούς Εξωτερικών και Άμυνας οι οποίοι είδαν το προφανές και κατανόησαν το αυτονόητο. Πρέπει να τους το πιστώσουμε, διότι σε αυτή τη χώρα δεν βλέπουν όλα τα πολιτικά κόμματα το προφανές, ούτε κατανοούν το αυτονόητο.

Απογοήτευσε η στάση της αξιωματικής αντιπολίτευσης

Η πρόσφατη στάση της αξιωματικής αντιπολίτευσης στη Βουλή για την Αμυντική Συμφωνία με τη Γαλλία όπως επίσης η στάση της στην αντίστοιχη Συμφωνία με τις ΗΠΑ, επιβεβαιώνει ότι το αυτονόητο δεν είναι για όλους αυτονόητο ή ότι – ακόμα χειρότερα- μπορεί κάποιοι να το αντιλαμβάνονται αλλά προτιμούν να προτάξουν τη μικροκομματική σκοπιμότητα έναντι του εθνικού συμφέροντος.

Προς τιμήν της, η κυβέρνηση δε δίστασε μπροστά στη διαχρονική ιδεοληπτική συνθηματολογία της αντιπολίτευσης και ακολουθεί τον δρόμο της «αρετής» και της κοινής λογικής. Ο ΣΥΡΙΖΑ καταψηφίζει τη Συμφωνία με τη Γαλλία και τις ΗΠΑ και επιστρέφει στις ρίζες του, στη λογική «το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του». Η κυβέρνηση, παρότι ΔΕΝ ήταν αυτή η ατζέντα της, επιδεικνύει εθνικά αντανακλαστικά και κάνει αυτό που πρέπει. Εξοπλίζει τη χώρα αγνοώντας τους ανεύθυνους και ύποπτους λαϊκισμούς περί «αχρείαστων εξοπλισμών», συνάπτει πρωτοφανείς για τα ελληνικά αλλά και διεθνή δεδομένα διπλωματικές και αμυντικές συμφωνίες και ξεκαθαρίζει στην αριστερόστροφη θολούρα ότι και στο Σαχέλ θα πάμε και όπου αλλού χρειαστεί για να υπερασπίσουμε τα συμφέροντα της χώρας. Είναι οξύμωρο ότι πολλοί από αλλού περίμεναν εθνική και πατριωτική πολιτική και από αλλού ήρθε. Ευτυχώς.