Διαβήτης: Πως να αποφύγετε την επιπλοκή που απειλεί την όραση

Ο διαβήτης είναι μία από τις πιο επικίνδυνες χρόνιες ασθένειες με αρκετές παρενέργειες για την υγεία του ανθρώπου. Μια εξ αυτών είναι η διαβητική αμφιβληστροειδοπάθεια που καταστρέφει τα αιμοφόρα αγγεία του αμφιβληστροειδούς, συντελώντας συχνά σε απώλεια της όρασης και τύφλωση. Η πάθηση εμφανίζεται σε πάνω από τους μισούς διαβητικούς ασθενείς.

Πιο συγκεκριμένα, οι ασθενείς με διαβήτη τύπου 1, τύπου 2 και διαβήτη κύησης διατρέχουν κίνδυνο ανάπτυξης διαβητικής αμφιβληστροειδοπάθειας. Μάλιστα, όσο μεγαλύτερος σε ηλικία είναι ο πάσχων, τόσο μεγαλύτερος και ο κίνδυνος. Άλλοι παράγοντες που αυξάνουν τον κίνδυνο περιλαμβάνουν τον επί μακρόν κακό έλεγχο των επιπέδων σακχάρου στο αίμα, την υψηλή αρτηριακή πίεση, τη νεφρική νόσο, τα υψηλά επίπεδα χοληστερόλης και την εγκυμοσύνη.

Διαβητικοί νοσούν και χωρίς συμπτώματα

Πολλοί άνθρωποι νοσούν από διαβητική αμφιβληστροειδοπάθεια για μεγάλο χρονικό διάστημα χωρίς να παρουσιάζουν συμπτώματα, τα οποία, όμως, όταν τελικά εμφανισθούν, μπορεί να έχει ήδη συμβεί σημαντική βλάβη. Τα συμπτώματα μπορεί να περιλαμβάνουν θολή ή παραμορφωμένη όραση, δυσκολία στην ανάγνωση, κηλίδες ή σκιές στο οπτικό πεδίο, ενδοφθάλμια πίεση και δυσκολία στην αντίληψη των χρωμάτων. Όσοι παρουσιάζουν κάποιο από αυτά τα συμπτώματα θα πρέπει να απευθυνθούν σε οφθαλμίατρο όσο το δυνατόν ταχύτερα.

Πως να προστατεύσετε την όραση σας

Ωστόσο, οι ασθενείς που διατρέχουν κίνδυνο μπορούν να προστατεύσουν την όρασή τους ελέγχοντας το σάκχαρο του αίματος, την αρτηριακή πίεση και τη χοληστερόλη, διατηρώντας ένα υγιές βάρος, λαμβάνοντας όλα τα χορηγούμενα από τον ιατρό τους φάρμακα για τον διαβήτη, κάνοντας τακτικές εξετάσεις αμφιβληστροειδούς, διακόπτοντας το κάπνισμα και παραμένοντας σωματικά δραστήριοι.

Αν, τέλος, παραστεί ανάγκη, οι θεραπείες για τη διαβητική αμφιβληστροειδοπάθεια περιλαμβάνουν ενδοφθάλμιες ενέσεις, λέιζερ και χειρουργική αντιμετώπιση.

Διαβήτης και καθιστική ζωή: Τι ανακάλυψαν οι ερευνητές

Επιστημονική ομάδα του Πανεπιστημίου του Λίβερπουλ, με επικεφαλής τον Δρ Ντάνιελ Κατσμπερτσον, έθεσε υπό ιατρική παρακολούθηση 45 άτομα, κατά μέσο όρο 36 ετών, που δεν αθλούνταν τακτικά, αλλά έκαναν τουλάχιστον 10.000 βήματα καθημερινά.

Οι ερευνητές τους ζήτησαν να έχουν καθιστική συμπεριφορά για δύο εβδομάδες, δηλαδή να μετακινούνται με τα μέσα μεταφοράς ή το αυτοκίνητο, να χρησιμοποιούν το ασανσέρ και να περιορίσουν τα βήμα που έκαναν καθημερινά σε 1.500, ενώ τα Σαββατοκύριακα έπρεπε να μείνουν σπίτι, παρακολουθώντας τηλεόραση ή παίζοντας ηλεκτρονικά παιχνίδια.

Τα επίπεδα σωματικής δραστηριοποίησης ελέγχονταν μέσω μικροσυσκευών που φορούσαν οι εθελοντές στον βραχίονά τους, ενώ έπρεπε επίσης να κάνουν τη συνήθη διατροφή τους και να τηρούν διατροφικό ημερολόγιο ώστε να πιστοποιηθεί ότι δεν είχαν κάνει καμιά αλλαγή.

Μετά από δύο εβδομάδες, οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι το λίπος και η περίμετρος της μέσης είχαν αυξηθεί στους συμμετέχοντες, ενώ είχαν σημάδια μυϊκής απώλειας και χαμηλής καρδιοαναπνευστικής ικανότητας. Το σώμα τους επίσης ήταν λιγότερο ικανό να ανταποκριθεί στην ινσουλίνη, ένα σύμπτωμα που μπορεί να πρόδρομος διαβήτη.