Μέρκελ: Θα αποχαιρετήσει με τραγούδι πανκ ροκ

Πολλές φορές η Άνγκελα Μέρκελ έχει ξαφνιάσει την παγκόσμια κοινή γνώμη, αλλά και τους ίδιους τους Γερμανούς πολίτες με τις επιλογές της. Βέβαια, ορισμένες από αυτές έχουν να κάνουν με τη γερμανική νοοτροπία που προάγει τον ορθολογισμό, απογυμνωμένο από κάθε είδους συναισθηματισμό.

Ποιος θα ξεχάσει την απάντησή της σε προσφυγοπούλα από την Παλαιστίνη που της ζητούσε δακρυσμένη να παραμένει στη Γερμανία; Ή ποιος θα πίστευε στη χώρα μας πως έπειτα από μια δεκαετία σκληρής δημοσιονομικής πειθαρχίας, την οποία επέβαλε η ίδια στην Ελλάδα, θα ερχόταν η μέρα που θα δήλωνε πως η κρίση αυτή θα ήταν η πιο δύσκολη της πολυετούς παραμονής της στην καγκελαρία.

Το τραγούδι-έκπληξη για το «αντίο» της Μέρκελ

Μια έκπληξη επεφύλασσε η Άνγκελα Μέρκελ και για το κύκνειο άσμα της, την επίσημη αποχώρησή της από το αξίωμα της χώρας. Η Μέρκελ επέλεξε ένα πανκ ροκ κομμάτι από τη δεκαετία του ‘80, το οποίο θα παιανίσει η μπάντα του στρατού κατά την τελετή αποχώρησης. Ένα τραγούδι που γεννήθηκε στην ανατολική Γερμανία και ταξίδεψε και αγαπήθηκε πολύ και στη δυτική, πριν από την επανένωση.

Καθώς ο Όλαφ Σολτς αναμένεται να ορκιστεί στο αξίωμα την ερχόμενη εβδομάδα, θα πραγματοποιηθεί τελετή στο Βερολίνο, προς τιμήν της απερχόμενης καγκελαρίου, έξω από το υπουργείο Άμυνας, το βράδυ της Πέμπτης.

Η τελετή, παρότι θα γίνει σε πιο ήπιους τόνους εξαιτίας της έξαρσης των κρουσμάτων κορωνοϊού, με παρουσία μόνο 200 προσκεκλημένων, θα περιλαμβάνει το παραδοσιακό «farewell» στην απερχόμενο καγκελάριο, υπό το συνοδεία της μπάντας του στρατού.

Μέρκελ: Αγνόησε τις επιλογές των προκατόχων της

Κι ενώ οι προκάτοχοι της Άνγκελα Μέρκελ είχαν επιλέξει πιο κλασικά μονοπάτια -ο Γκέρχαρντ Σρέντερ το «My Way» του Φρανκ Σινάντρα και ο Χέλμουτ Κολ την «Ωδή στη χαρά» του Μπετόβεν-, η πρώτη γυναίκα καγκελάριος έκανε μια αντισυμβατική επιλογή.

Το πρωτόκολλο θέλει τον απερχόμενο καγκελάριο να επιλέγει τρία τραγούδια για την τελετή αποχώρησης.

Το πρώτο, ένα γερμανικό με τίτλο «Άγιος Θεός, υμνούμε το όνομά σου», αποτελεί, σύμφωνα με τον «Guardian», δημοφιλή χριστιανικό ύμνο του 18ου αιώνα, μια επιλογή που συνδέει την Άνγκελα Μέρκελ με τις ρίζες της, ως κόρη προτεστάντη πάστορα, αλλά και με τη χριστιανική ταυτότητα του συντηρητικού κόμματος CDU. Το δεύτερο κομμάτι που παρήγγειλε η Άνγκελα Μέρκελ είναι το «Θα έπρεπε να βρέξει κόκκινα τριαντάφυλλα για μένα», της Γερμανίδας ηθοποιού και τραγουδίστριας, που έλαμψε μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, Χίλντεγκαρντ Κνεφ.

Μια επιλογή που μιλά για τις εφηβικές φιλοδοξίες και την αλαζονεία της νιότης, που διαψεύδονται από τη σκληρή πραγματικότητα.

«Υποτίθεται ότι έπρεπε να συμμορφωθώ, να τα καταφέρω», αναφέρουν οι στίχοι. «Ω, δεν μπορώ να συμμορφωθώ, δεν μπορώ να τα βγάλω πέρα, θέλω πάντα να κερδίζω κι εγώ» σημειώνει σε άλλο σημείο το τραγούδι, σε αντιδιαστολή με τις συντηρητικές καταβολές της Άνγκελα Μέρκελ.

Μέρκελ: Το πανκ κομμάτι της νιότης

Όμως, η επιλογή που θα κάνει πραγματικά πολλά φρύδια να ανασηκωθούν εξεταστικά το απόγευμα της Πέμπτης είναι το τρίτο κομμάτι. Πρόκειται για το πανκ «Ξέχασε το έγχρωμο φιλμ», της Νίνα Χάγκεν.

Η εκκεντρική καλλιτέχνις, Νίνα Χάγκεν, η οποία αγαπήθηκε τόσο στην Ανατολική όσο και στη Δυτική Γερμανία

Το ροκ κομμάτι ηχογραφήθηκε το 1974 και έγινε τεράστια επιτυχία στη σοσιαλιστική ανατολική Γερμανία, πριν η εκκεντρική καλλιτέχνις περάσει το τείχος και βρεθεί στη δυτική πλευρά του Βερολίνου.

Εκεί, η Χάγκεν εξερεύνησε την underground κουλτούρα της πανκ, μιας φιλοσοφίας που μεσουρανούσε σε όλο τον κόσμο, και έγινε εξέχουσα μορφή του είδους στη δυτική Γερμανία. Τι μπορεί όμως να σημαίνει αυτή η επιλογή για την Άνγκελα Μέρκελ; Κάποιοι έσπευσαν να τονίσουν πως έτσι σηματοδοτεί τα χρόνια που έζησε και μεγάλωσε στην ανατολική Γερμανία, με ένα τραγούδι που, παρά τους συμβατικούς στίχους, συνδέθηκε έντονα με την κριτική σε βάρος του καθεστώτος.

Η τραγουδίστρια επικρίνει έντονα το αγόρι της γιατί δεν πήρε παρά μία ασπρόμαυρη ταινία στις διακοπές τους και φωνάζει, μεταξύ άλλων, στους στίχους πως έτσι «κανείς δεν θα πιστέψει πόσο όμορφα ήταν εδώ».

Το τραγούδι της Χάγκεν δεν λογοκρίθηκε από το καθεστώς, όμως θεωρήθηκε ένας ύμνος ενάντια στην γκρίζα και μονότονη καθημερινότητα μέσα στην οποία ζούσαν οι πολίτες επί κομμουνιστικού καθεστώτος, όταν και οι έγχρωμες ταινίες αποτελούσαν σπάνια, δυσεύρετη πολυτέλεια.