Το τανγκό θέλει δύο! – Αυταπάτες και υποκρισία για πολιτική συναίνεση την αποχή της πανδημίας

Η «καραμέλα» που κυκλοφορεί τελευταία , με αφορμή την έξαρση της επιθετικής πανδημίας, είναι η πρόταση για την έκφραση και λειτουργία πολιτικής συναίνεσης στο δημόσιο βίο και ιδιαίτερα μεταξύ των δύο βασικών πυλώνων του πολιτικού μας συστήματος: της κυβέρνησης και της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Είναι όμως εφικτή, υλοποιήσιμη και βιώσιμη μια ανάλογη πολιτική συμπεριφορά που θεμελιακά περιλαμβάνει τις έννοιες συμφωνία, ηπιότητα, συναντίληψη, όταν τα χαρακτηριστικά, η νοοτροπία και η συμπεριφορά του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ και των ηγετικών στελεχών του χαρακτηρίζονται από ακραία επιθετική τοξικότητα, από ισοπεδωτική και απαξιωτική αντίληψη για κάθε μέτρο και πρωτοβουλία της κυβέρνησης, από άρνηση να δουν δια γυμνού λογικού οφθαλμού την πραγματικότητα;

Στον πυρήνα της ιδεολογίας και της πρακτικής της Αριστεράς εμφιλοχωρεί ο σύγχρονος ιδιότυπος εμφύλιος πόλεμος που ενδύεται με ταξικές προκαταλήψεις και ιδεοληψίες. Γεγονός που την μεταμορφώνει σε ιδιοτελή πολιτικό συλλογικό υποκείμενο, που ακόμη και σε κοινωνικές τραγωδίες όπως η σύγχρονη πανδημία, επιχειρεί να κατακτήσει πολιτικά και ψηφοθηρικά οφέλη. Η ιστορία ξεχειλίζει από ανάλογες πρακτικές της. Με καταστροφικές επιπτώσεις σε λαούς και έθνη.

Χορός που θέλει δύο

Η πολιτική συναίνεση είναι ένας χορός που θέλει δύο. Όπως το tango. Δεν είναι ατομικός χορός. Απαιτεί τη συμμετοχή δύο προσώπων, που έχουν κοινά αισθητικά, τεχνικά, συναισθηματικά χαρακτηριστικά. Μόνος μπορείς να χορέψεις ζεϊμπέκικο. Και όσο περισσότερο «άντρακλας», περισσότερο βαρύς είσαι, τόσο περισσότερο θόρυβο κάνει. Κάτι σαν τον Παύλο Πολάκη. Με αυτήν την κεντρική κατεύθυνση και πρακτική του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ απέναντι στην υγειονομική κρίση, πόσο υποχωρητικός και συμβιβαστικός μπορεί να είναι ο Πρωθυπουργός;

Πως μπορεί να κατασκευάσει πεδίο ανάδειξης πολιτικής συναίνεσης και συνεννόησης με ένα κόμμα που αδυνατεί ν αντιληφθεί τον θεσμικό ρόλο του, που επενδύει στην αποτυχία των υγειονομικών μέτρων που λαμβάνει η κυβέρνηση, που εκφράζει εκ προοιμίου άρνηση πριν ακούσει τις προτάσεις των υπουργών;

Τα παραδείγματα είναι αποκαλυπτικά και ανησυχητικά για την αμετροεπή, αντιφατική και στείρα αντίληψη που πλημμυρίζει τον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ.

«Είσαστε επιταχυντής της κρίσης», «Το έχετε χάσει τελείως», «Είσαστε εκτός τόπου και χρόνου», (Αλέξης Τσίπρας στις προσωπικές επιθέσεις του προς τον Πρωθυπουργό).

«Αυτό είναι πινοσετικής έμπνευσης χαράτσι» (Γρηγόρης Γεροτζιάφας).

«Άσχετε, άσχετε» (Ο Παύλος Πολάκης εντός της Βουλής προς τον Πρωθυπουργό).

«Εγκληματικά επικίνδυνος για την κοινωνία και τη δημόσια υγεία» (Δημήτρης Τζανακόπουλος για τον Πρωθυπουργό).

«Πολιτική δειλία, κυνισμό, αποδεικνύει ότι δεν έχει τον Θεό του», «Είναι εκτός τόπου και χρόνου» (ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ για τον Πρωθυπουργό).

Τελικά με τέτοιου είδους μονότονες χολερικές τοποθετήσεις , πόσο εύκολο και δυνατό είναι να ασκήσεις πολιτική συναίνεσης και συνεννόησης;