Κρίση επάνω στην κρίση – Μια αξιολόγηση των χειρισμών

Κλείνοντας δυόμιση χρόνια στην εξουσία η σημερινή κυβέρνηση μπορεί να επικαλεστεί μία πρωτιά και μαζί μία πρωτοτυπία που καμία προηγούμενη δεν έχει στο παλμαρέ της. Κλήθηκε να διαχειριστεί ταυτόχρονα περισσότερες κρίσεις από κάθε άλλη. Για να είμαστε ειλικρινείς, την τέλεια καταιγίδα. Κρίση εθνική, ασφαλείας και γεωπολιτική, υγειονομική, οικονομική και ως εκ τούτων κοινωνική, φυσικών καταστροφών με τις πυρκαγιές.

Κατ΄ αρχάς τη χειρότερη όξυνση στα ελληνοτουρκικά αν όχι μετά το ’74 σίγουρα μετά τα Ίμια και μάλιστα σε δύο φάσεις απλωμένες σε μεγάλο χρονικό διάστημα, σχεδόν ενός έτους: 

• Πρώτον, την απόπειρα εισβολής στον Έβρο μέσω χιλιάδων λαθρομεταναστών οι οποίοι οργανώθηκαν, κατευθύνθηκαν και χειραγωγήθηκαν απολύτως από το τουρκικό καθεστώς, η οποία ήταν η κορύφωση μίας μακράς υβριδικής επιχείρησης που είχε αρχικά ως στόχο τα νησιά πριν καταλήξει στο χερσαίο σκέλος της. 
• Δεύτερον την στα πρόθυρα θερμής σύγκρουσης παρατεταμένη αεροναυτική αναμέτρηση σε Αιγαίο και Ανατολική Μεσόγειο, η οποία θα μπορούσε να εξελιχθεί σε κάτι πολύ μεγαλύτερο από ένα σημειακό επεισόδιο.

Και στις δύο περιπτώσεις ο τουρκικός σχεδιασμός δεν βγήκε. Η απόπειρα εισβολής αναχαιτίστηκε και μάλιστα οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις και κυρίως η ευρωπαϊκή κοινή γνώμη συντάχθηκαν με την Ελλάδα καθώς αντιλήφθηκαν περί τίνος πρόκειται. Στη δε θαλάσσια αντιπαράθεση η Ελλάδα επικράτησε επιχειρησιακά και αυτό οι Τούρκοι το εισέπραξαν πέραν πάσης αμφιβολίας στο πεδίο. Γι’ αυτό και δεν εισακούστηκε ο Ερντογάν από τους ναυάρχους του όταν τους ζήτησε «να βυθίσουν ελληνικό πλοίο». Το πιθανότερο είναι ότι το Αιγαίο και η Μεσόγειος θα γέμιζαν κουφάρια τουρκικών πλοίων, υποβρυχίων και αεροσκαφών και αυτό οι Τούρκοι επιτελείς το γνώριζαν.

Το εγχείρημα των Τούρκων τους γύρισε μπούμερανγκ όχι μόνο γιατί απέτυχαν επιχειρησιακά, αλλά διότι αποτέλεσε την αφορμή και την αιτία να ξεκινήσει ο επανεξοπλισμός της χώρας μετά από μία δεκαπενταετή εγκληματική αδράνεια και μάλιστα με την προμήθεια προηγμένων οπλικών συστημάτων για όλους του κλάδους των Ενόπλων Δυνάμεων τα οποία αποτελούν game changers. Οι δε χρόνοι απόκτησης τους ειδικά σε συγκεκριμένες περιπτώσεις όπως αυτή των Rafale, αποτελούν παγκόσμιο ρεκόρ.

Η Ελλάδα από εκεί που επί δεκαπέντε χρόνια δεν είχε αγοράσει ούτε βίδα, βρέθηκε να έχει δρομολογήσει την αγορά υπερσύγχρονων φρεγατών, κορβετών και αεροσκαφών και να έπεται συνέχεια με τα F-35, ισχυρότατων συστημάτων για τον Στρατό και γενικά να έχει ξεκινήσει μία εξοπλιστική κοσμογονία με ταχείες διαδικασίες.

Επειδή είναι πολλά αυτά που πρέπει να γίνουν ακόμα διότι τα σωρευμένα κενά από την πολυετή απραξία είναι μεγάλα όπως μεγάλη είναι και η απειλή, φαίνεται ότι υπάρχει πολιτική αντίληψη και κατανόηση για αυτό και η προσπάθεια δεν θα εξαντληθεί στο εν εξελίξει εξοπλιστικό σπριντ, αλλά θα έχει συνέχεια και βάθος.

Όπως εντυπωσιακή είναι η αλλαγή σελίδας στην Εξωτερική Πολιτική με τη χώρα να προχωρά σε μία σειρά Αμυντικών Συμφωνιών οι οποίες δεν έχουν μεταπολεμικό προηγούμενο και για ορισμένες εκ των οποίων, όπως αυτή με τη Γαλλία, πολλοί προεξοφλούσαν ότι δεν θα υλοποιηθούν. Τελικά όχι μόνο υλοποιήθηκαν αλλά και συνδυάστηκαν με άλλες βαριές Συμφωνίες που ακολούθησαν, όπως αυτή με τις ΗΠΑ, ή που προϋπήρχαν όπως αυτή με τα ΗΑΕ. 

Η χώρα ανοίχτηκε μετά από δεκαετίες στη γεωπολιτική «γειτονιά» της, στη Μέση Ανατολή, στην Αφρική, στον Κόλπο, στην Ινδία…

Για πρώτη φορά, δε, η Ελλάδα οριοθέτησε ΑΟΖ και δη σε νευραλγικό σημείο στην Ανατολική Μεσόγειο έστω μερικώς με την Αίγυπτο αλλά διεμβολίζοντας την πειρατική οριοθέτηση της Τουρκίας με το καθεστώς Σαράτζ στη Λιβύη. 

Για να είμαστε δίκαιοι θα πρέπει να πιστωθεί στην κυβέρνηση ότι όλα αυτά έγιναν δίχως να είναι η ατζέντα της ούτε το προεκλογικό δυνατό της χαρτί, ωστόσο τα υλοποιεί με τέτοια ένταση, αποφασιστικότητα και διάθεση καινοτομίας (σοβαρά τώρα και Rafale καιF-16 Viper και F-35 και Belhara και Gowind ή Sigma) που κανένα κόμμα το οποίο έχει ως πρόταγμα τα θέματα Άμυνας και Εξωτερικής Πολιτικής δεν είχε καν διανοηθεί να καταθέσει ως προτάσεις. 

Η ένταση στα ελληνοτουρκικά συνέπεσεμε την έναρξη της χειρότερης υγειονομικής κρίσης που έχει βιώσει ο πλανήτης μετά την ισπανική γρίπη. Και εδώ η χώρα, παρότι δεν έχει τις υποδομές και το Σύστημα Υγείας που έχουν άλλες μεγαλύτερες, με περισσότερα μέσα και χρήματα, δεν υστέρησε και σε ορισμένες πτυχές πρωτοπόρησε όπως στο πρόγραμμα εμβολιασμού. Ο υψηλός αριθμός θανάτων , οι οποίοι ξεπέρασαν τις 20 χιλιάδες, ρίχνει βαριά σκιά αλλά δεν αναιρεί την προσπάθεια που έχει γίνει η οποία με τη σειρά της δεν απαλύνει τον πόνο από τις όντως πολλές απώλειες. 

Αν δει κάποιος τον αριθμό κρουσμάτων και θανάτων διεθνώς ανά χώρα και λάβει υπόψη τον πληθυσμό της καθεμιάς θα δει που πραγματικά βρίσκεται η Ελλάδα, που υστερεί και που στέκεται καλά σε σχέση με άλλους, δίχως επαναλαμβάνουμε αυτό να μετριάζει το βάρος των απωλειών. 

Επίσης μία σύγκριση μπορεί να γίνει και για τα πακέτα οικονομικής στήριξης που δόθηκαν σε πληττόμενες επιχειρήσεις και φυσικά πρόσωπα για να αποτιμήσει τις πολιτικές που εφαρμόστηκαν εδώ με τα όποια λάθη και αστοχίες. Το ίδιο ισχύει και για τα υγειονομικά μέτρα περιορισμού.

Είναι χρήσιμο διότι έτσι ο καθένας μπορεί να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα και να αξιολογήσει όχι μόνο την κυβέρνηση και τις πολιτικές που εφάρμοσε, αλλά και αυτά που λέει η αξιωματική κυρίως αντιπολίτευση και να προβάλλει ένα υποθετικό σενάριο για το τι θα γινόταν αν αυτή ήταν στην εξουσία. Αυτή που καταψήφισε τους εξοπλισμούς, τις Αμυντικές Συμφωνίες, τα μέτρα στήριξης στου πληττόμενους, που δεν θέλει τον φράχτη στον Έβρο. Χρήσιμη σύγκριση είναι και αυτή. Ίσως η πιο χρήσιμη.