Άγιος Νικηφόρος ο Λεπρός: Γιορτάζει σήμερα

Ο Άγιος Νικηφόρος ο Λεπρός, κατά κόσμον Νικόλαος Τζανακάκης, είναι άγιος της Ελληνικής Ορθόδοξης Εκκλησίας. Γεννήθηκε στο χωριό Σηρικάρι του Νομού Χανίων στα τέλη του 19ου ή αρχές 20ού αιώνα. Σε μικρή ηλικία προσβλήθηκε από τη λέπρα. Η Παγκόσμια Ημέρα κατά της Λέπρας πλησιάζει γιορτάζεται κάθε χρόνο την τελευταία Κυριακή του Ιανουαρίου.

Άγιος Νικηφόρος ο Λεπρός: Σε ποια ηλικία έμεινες ορφανός

Έτσι ο Άγιος Νικηφόρος ο Λεπρός γεννήθηκε στην γειτονιά των Κωστογιάννηδων. Οι γονείς του ήταν απλοί και ευλαβείς χωρικοί, οι οποίοι, ενώ ακόμη ήταν μικρό παιδί, πέθαναν και τον άφησαν ορφανό. Έτσι, σε ηλικία 13 ετών, έφυγε από το σπίτι του. Ο παππούς του που είχε αναλάβει να τον μεγαλώσει τον πήγε στα Χανιά να εργαστεί εκεί σ’ ένα κουρείο, για να μάθει την δουλειά. Τότε εμφάνισε και τα πρώτα σημεία της νόσου του Χάνσεν, δηλαδή τη λέπρα. Εκείνη την εποχή, τους λεπρούς τους απομόνωναν στο νησί Σπιναλόγκα, διότι η λέπρα ως μεταδοτική αρρώστια αντιμετωπίζονταν με φόβο και αποτροπιασμό.

Ο Νικόλαος όταν έγινε 16 ετών και όταν τα σημάδια της νόσου άρχισαν να γίνονται πιο εμφανή, για να αποφύγει τον εγκλεισμό του στη Σπιναλόγκα έφυγε με κάποιο καράβι για την Αίγυπτο. Εκεί έμενε, εργαζόμενος στην Αλεξάνδρεια, πάλι σ’ ένα κουρείο, όμως τα σημάδια της νόσου γίνονταν όλο και πιο εμφανή, ιδίως στα χέρια και στο πρόσωπο. Γι’ αυτό, με τη μεσολάβηση ενός κληρικού, κατέφυγε στην Χίο, όπου υπήρχε τότε ένα λεπροκομείο, στο όποιο ήταν ιερεύς ο πατήρ Άνθιμος Βαγιανός, ο μετέπειτα Άγιος Άνθιμος.

Άγιος Νικηφόρος ο Λεπρός: Τα μέλη του και τα μάτια του είχαν τελείως αλλοιωθεί και παραμορφωθεί από τη νόσο

Ο Νικόλαος έφτασε στη Χίο το 1914 μ.Χ., σε ηλικία 24 ετών. Στο λεπροκομείο της Χίου, που ήταν ένα συγκρότημα με πολλά ομοιόμορφα σπιτάκια, υπήρχε το εκκλησάκι του Άγιου Λαζάρου, όπου φυλάσσονταν η θαυματουργός εικόνα της Παναγίας της Υπακοής. Σ’ αυτόν τον χώρο άνοιξε το στάδιο των αρετών για τον Νικόλαο. Μέσα σε δύο χρόνια ο Άγιος Άνθιμος τον έκρινε έτοιμο για το αγγελικό σχήμα και τον έκειρε μοναχό με το όνομα Νικηφόρο. Η νόσος προχωρούσε και εξελίσσονταν και ελλείψει καταλλήλων φαρμάκων, επέφερε πολλές και μεγάλες αλλοιώσεις (το φάρμακο βρέθηκε αργότερα το 1947 μ.Χ.).

Το 1957 μ.Χ. έκλεισε το Λωβοκομείο της Χίου και τους εναπομείναντες ασθενείς μαζί με τον πατέρα Νικηφόρο τους έστειλαν στον Αντιλεπρικό Σταθμό Αγίας Βαρβάρας Αθηνών, στο Αιγάλεω. Την εποχή εκείνη ο πατήρ Νικηφόρος ήταν περίπου 67 ετών. Τα μέλη του και τα μάτια του είχαν τελείως αλλοιωθεί και παραμορφωθεί από τη νόσο.

Απεβίωσε στις 4 Ιανουαρίου 1964. Έκανε πολλά θαύματα εν ζωή και μετά θάνατον. Ιδιαιτέρως δε σε ασθενείς που πάσχουν από διαφόρων ειδών λοιμώξεις καθώς ο ίδιος έπασχε από λοιμώδη νόσο. Αγιοκατατάχθηκε από το Οικουμενικό Πατριαρχείο το 2012 και η μνήμη του τιμάται από την Ορθόδοξη Εκκλησία στις 4 Ιανουαρίου.