Ο επίμονος κύριος Ροζάκης

Ο καθηγητής και πρώην υφυπουργός Εξωτερικών επί κυβέρνησης Σημίτη Χρήστος Ροζάκης έχει επανειλημμένως απασχολήσει την κοινή γνώμη αλλά και τη διπλωματική κοινότητα της Ελλάδας με τις απόψεις του για τα ελληνοτουρκικά.

Πάγιος άξονας των τοποθετήσεών του οι οποίες προκαλούν αντιδράσεις είναι η απόκλιση από την επίσημη εθνική γραμμή κυρίως για την επέκταση ων χωρικών υδάτων στα 12 ν.μ. και την ΑΟΖ και η ενοχλητική σύγκλιση του με τις τουρκικές θέσεις υπό την επίκληση του «ρεαλισμού». Εξάλλου αυτό υποστηρίζουν και οι Τούρκοι, ότι οι ελληνικές απόψεις είναι «μαξιμαλιστικές».

Πρόσφατα κρούσματα, η συνέντευξή του στο Πρώτο Πρόγραμμα της ΕΡΤ, όπου δήλωσε σχετικά με το αγαπημένο του θέμα ότι «η μόνη εύλογη προσπάθεια της Ελλάδας θα ήταν να συζητήσει όχι 6 ναυτικά μίλια για τα νησιά, αλλά κάποιο διαφορετικό εύρος στα 8 ή στα 10 ναυτικά μίλια»…

Ακολούθησε συνέντευξη στον Alpha 98,9 όπου υποστήριξε ότι μεταξύ των προτάσεων που έχει καταθέσει η ελληνική πλευρά στις διερευνητικές επαφές με την Τουρκία είναι η αποδοχή εκ μέρους μας της επέκτασης των χωρικών μας υδάτων στα 10 και όχι στα 12 ναυτικά μίλια.

Αυτό, αν ισχύει είναι σοβαρό, ωστόσο δεν διευκρίνισε σε ποια χρονική περίοδο συνέβη αυτό, με δεδομένο ότι οι διερευνητικές εξελίσσονται επι 20ετία και έχουν συμπληρώσει 63 γύρους. Όποτε και να συνέβη – αν συνέβη – είναι μείζον ζήτημα διότι μπορεί οι διερευνητικές να είναι «άτυπες» αλλά πολιτικά οι θέσεις καταγράφονται.

Το υπουργείο Εξωτερικών μέσω διπλωματικών πηγών αναφέρει ότι «με αφορμή δημοσιεύματα, υπογραμμίζεται ότι πάγια θέση της Ελλάδας ήταν και παραμένει το αναφαίρετο δικαίωμα της χώρας να επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα στα 12 ναυτικά μίλια, όπως προβλέπεται ρητώς από το Διεθνές Δίκαιο και συγκεκριμένα την Σύμβαση του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας».

Ας μείνουμε σε αυτά που γνωρίζουμε. Τις δημόσιες τοποθετήσεις του κ. Ροζάκη. Η Ελλάδα πρέπει να είναι η μοναδική περίπτωση διεθνώς η οποία καίτοι έχει ανοιχτό μέτωπο με μία αναθεωρητική δύναμη η οποία απορρίπτει το Διεθνές Δίκαιο και προβάλει τη στρατιωτική βία ως μέσο επιβολής παράνομων αξιώσεων, τις δικές της θέσεις οι οποίες βασίζονται στη νομιμότητα και τις Διεθνείς Συνθήκες τις υπονομεύουν εγχώριοι παράγοντες υποστηρίζοντας ότι στην περίπτωσή μας το Διεθνές Δίκαιο δεν μπορεί να εφαρμοστεί διότι είναι μαξιμαλιστικό! Ό,τι λένε και οι Τούρκοι.

Ο κ. Ροζάκης αυτά που λέει για τα 12 ν.μ. τα υποστηρίζει και για την ΑΟΖ, δηλαδή ότι το Καστελόριζο δεν μπορεί να έχει πλήρη επήρεια διότι το σύμπλεγμα (της Μεγίστης) είναι μικρό…

Υπενθυμίζονται παλαιότερες δηλώσεις του ότι «έχουμε αναπτύξει μια μαξιμαλιστική θέση, ή μια σειρά μαξιμαλιστικών θέσεων» οι οποίες είναι «διαπραγματευτικές» διότι «ένα κράτος ξεκινάει πάντα μια διαπραγμάτευση με μαξιμαλισμούς και από κει και πέρα υποχωρεί σε δεύτερες θέσεις».

Όπως και για την Κύπρο και την ΑΟΖ της ότι «το μήκος των ακτών της Τουρκίας απέναντι στο μήκος των ακτών της Κύπρου είναι πολύ μεγαλύτερο»…

Κατά μια περίεργη σύμπτωση το ότι «η Ελλάδα έχει μια μαξιμαλιστική προσέγγιση στο θέμα αυτό», ότι «η Ελλάδα πρέπει να εγκαταλείψει τη μαξιμαλιστική της προσέγγιση» και ότι «η ελληνοκυπριακή διοίκηση αγνόησε τα δικαώματα των Τουρκοκυπρίων της ΤΔΒΚ και η Ελλάδα με τις μαξιμαλιστικές της θέσεις προσπάθησε να μας στριμώξει» είναι δηλώσεις του Τούρκου υπουργού Εξωτερικών Μεβλούτ Τσαβούσογλου. Δυσκολεύεται κάποιος να βρει τις διαφορές.

Αυτός ο άνθρωπος λοιπόν οι δημόσιες απόψεις του οποίου εμφανίζονται να συγκλίνουν περισσότερο με του Τσαβούσογλου παρά με τις επίσημες ελληνικές, ήταν υφυπουργός Εξωτερικών της Ελλάδας και μέλος του Επιστημονικού Συμβούλιου του υπουργείου Εξωτερικών. Η θητεία του στο τελευταίο δεν ανανεώθηκε με απόφαση του ΥΠΕΞ – που τον «άδειασε» με μία σκληρή ανακοίνωση» – μετά το σάλο που δημιουργήθηκε.

Με τις πρόσφατες δηλώσεις του σχετικά με τη μειωμένη επέκταση των χωρικών υδάτων ο τουρκικός Τύπος πανηγύριζε με τίτλους όπως «Η Ελλάδα παραιτήθηκε από το αίτημά της για επέκταση χωρικών υδάτων στα 12 μίλια», «Η Ελλάδα παραιτήθηκε από την αξίωσή της», «Παραιτήθηκαν από τα 12 μίλια»…

Οι υπονομευτικές για τις νόμιμες εθνικές πολιτικές απόψεις όταν προέρχονται από ανθρώπους οι οποίοι κατείχαν θεσμική θέση στην Εξωτερική Πολιτική, εξηγεί σε σημαντικό βαθμό γιατί η Ελλάδα ενώ επικαλείται το Διεθνές Δίκαιο, στην περίπτωση του Δικαίου της Θάλασσας δεν το εφαρμόζει. Όταν πέραν της τουρκικής απειλής έχει να αντιμετωπίσει έναν εσωτερικό κύκλο προσώπων ο οποίος λειτουργεί ως ιμάντας αναπαραγωγής των τουρκικών θέσεων και μάλιστα αυτοί οι άνθρωποι έχουν λόγο ή επηρεάζουν την εξωτερική πολιτική ,λογικό είναι να προκαλείται αν μη τι άλλο σύγχυση και να αποδυναμώνεται η συνοχή των εθνικών θέσεων.

Δεν θα βρει κανείς πουθενά, σε καμία χώρα, σε καμία ήπειρο, σε καμία διαμάχη, το φαινόμενο αξιωματούχοι της να υιοθετούν την επιχειρηματολογία του αντιπάλου, πολλώ δε μάλλον όταν ο αντίπαλος είναι ένα αναθεωρητικό πειρατικό κράτος που αμφισβητεί την κυριαρχία της, έχει σε ισχύ casus belli και απειλεί καθημερινά με πόλεμο και εισβολή.

Είναι δική μας πρωτοτυπία, μαζί με την άλλη, να είμαστε το ΜΟΝΑΔΙΚΟ κράτος διεθνώς που δικαιούται να επεκτείνει τα χωρικά του ύδατα στα 12 νμ και δεν το έχει πράξει. Προφανώς δεν είναι άσχετα το ένα από το άλλο.