Ο τελευταίος άσος στο τραπέζι

Ήταν Σάββατο 18 Δεκεμβρίου 2021 όταν ο Αλέξης Τσίπρας, στο πλαίσιο της συζήτησης του προϋπολογισμού 2022, ζητούσε –μετά από πολύμηνη κλιμάκωση του αντιπολιτευτικού του λόγου- πρόωρες εκλογές. Ήταν το προτελευταίο όπλο του. Πλέον του έμενε μόνο ένα… Το οποίο το «έκαψε» πολύ νωρίς.

Και ήρθε η χθεσινή ημέρα: Πέμπτη 27 Ιανουαρίου, για να βγάλει ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ από το μανίκι του, τον τελευταίο άσο: την πρόταση δυσπιστίας.

Έτσι κι αλλιώς, μετά την τακτικίστικη επιλογή του αιτήματος για πρόωρη προσφυγή στις κάλπες, αργά-ή γρήγορα, ο Α. Τσίπρας θα έπαιζε το χαρτί της πρότασης δυσπιστίας. Ελάχιστοι όμως ανέμεναν αυτήν την κίνηση τόσο πολύ γρήγορα.

«Μα ποιος περίμενε και τέτοια αποτυχία της Κυβέρνησης σε όλα τα μέτωπα» λένε τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ για να δικαιολογήσουν την απόφαση του αρχηγού τους.

Τα ανοιχτα μέτωπα

Τα μέτωπα όμως ήταν γνωστά και δεν ήταν διαφορετικά απ΄όσα υπήρχαν το Δεκέμβριο του 2021, όταν αντί της πρότασης δυσπιστίας –που είναι η αλήθεια ότι του ζήτησε ο Γιάννης Βαρουφάκης να συνυπογράψουν- προτίμησε τη φωτοβολίδα των «πρόωρων εκλογών». Και τότε τα μέτωπα στα οποία ο ΣΥΡΙΖΑ θεωρούσε ότι έχει αποτύχει η κυβέρνηση ήταν: η πανδημία, η ακρίβεια, η ενεργειακή κρίση. Τι άλλαξε τώρα; Η «Ελπίδα»;

Κάποιοι (αστειευόμενοι άραγε;) λένε ότι είναι…καρμικό και δίνουν μεταφυσικές διαστάσεις στην επιλογή του Αλέξη Τσίπρα. Με σύνθημα «Η Ελπίδα έρχεται» κέρδισε τις εκλογές του 2015 ο ΣΥΡΙΖΑ. Και σε μια άλλη… «Ελπίδα» -την κακοκαιρία- προσβλέπει για να ανακάμψει. Λένε…

Το κυβερνητικό «όπλο»

Από τότε όμως μέχρι σήμερα άλλαξαν πάρα πολλά. Με ένα βασικό: η διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Και θα είναι αυτό το «όπλο» με το οποίο θα προσέλθουν στη Βουλή τα Κυβερνητικά στελέχη από σήμερα το απόγευμα στις 6, που θα αρχίσει η συζήτηση για την πρόταση δυσπιστίας, μέχρι και την ψηφοφορία το βράδυ της Κυριακής. Διότι, όπως είπε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Γιάννης Οικονόμου, η Κυβέρνηση όχι μόνο ανέμενε την κίνηση του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά είναι έτοιμη για μια εφ όλης της ύλης συζήτηση για όσα έχει κάνει από τον Ιούλιο του 2019. «Δεν θα μιλήσουμε για σύγκριση, διότι το δικό μας μέτρο σύγκρισης δεν είναι το αποτυχημένο χθες που ο κ.Τσίπρας φαντασιώνεται να επαναφέρει» λέει η Κυβέρνηση. Όμως, αυτό ακριβώς –και αναπόφευκτα- θα γίνει.

Υποθέτω ότι ουδείς αναμένει, από αυτήν την τριήμερη διαδικασία, να πέσει η Κυβέρνηση! Τα πραγματικά προβλήματα της οποίας είναι μεγάλα και μπροστά…

Την έκβαση που θα έχει η συζήτηση τη γνωρίζει πολύ καλά και ο Αλέξης Τσίπρας. Και το μεγάλο ζητούμενο είναι: γιατί τώρα;

Αντιπαρερχόμαστε το εύκολο και εύπεπτο επιχείρημα περί «χειρότερης κυβέρνησης» που έχει περάσει, διότι διατυπώνεται εδώ και μήνες στο δημόσιο λόγο της αξιωματικής αντιπολίτευση σε όλους τους τόνους και με όλους του τρόπους! Κι άρα δεν αποτελεί νέο δεδομένο στην επιχειρηματολογία της.

Γιατί τώρα;

Το ερώτημα «γιατί τώρα;» αποκτά δε μεγαλύτερη αξία, αν αναλογιστεί κάποιος ότι η πρόταση δυσπιστίας θα ωφελήσει διπλά την Κυβέρνηση: αφενός θα τη συσπειρώσει –και θα σταματήσουν για λίγο οι παρασκηνιακές μουρμούρες- αφετέρου, κι αυτό είναι το πιο σημαντικό, θα τη βγάλει από τη θέση άμυνας που βρίσκεται εδώ και ημέρες «απολογούμενη» για λάθη, αστοχίες και παραλείψεις στη διαχείριση της κακοκαιρίας. Για τρείς ημέρες, πρώτο θέμα στα ΜΜΕ δεν θα είναι οι πληγές της κακοκαιρίας αλλά οι τετριμμένες, γνωστές, προγραμματισμένες, σκηνοθετημένες κόντρες και αντιπαραθέσεις στη Βουλή. Γνωστό το σκηνικό…

Αν όντως ισχύει η ανάλυση των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, ότι η κυβέρνηση έχει χάσει την κοινωνική πλειοψηφία και την επαφή με την κοινωνία, τότε το λογικό θα ήταν να αφεθεί η Κυβέρνηση να… «βολοδέρνει» εκεί που είναι μειοψηφία κι όχι εκεί που έχει πλειοψηφία. Στη Βουλή, δηλαδή! Μοιάζει σαν να πετάει ο ΣΥΡΙΖΑ «σανίδα σωτηρίας» στην Κυβέρνηση (εφόσον ισχύουν οι αναλύσεις του ΣΥΡΙΖΑ, βεβαίως…)

Η Κυβέρνηση, με πρωτοβουλία του ΣΥΡΙΖΑ, θα έχει τρείς ημέρες στη διάθεσή της, όχι για να «απολογηθεί» (μόνο), αλλά κυρίως να παρουσιάσει τα πεπραγμένα της, να αναλύσει το σχέδιό της, να μιλήσει για τα επόμενα βήματα της. Κι όλα αυτά σε αντιπαραβολή με τα κυβερνητικά πεπραγμένα των περιόδων 2015-2019.

Οι προφανείς λόγοι

Και το ερώτημα «γιατί τώρα;» επανέρχεται με ακόμη πιο έντονο τρόπο. Υπάρχουν κάποιες προφανείς και εύκολες απαντήσεις για το τι πετυχαίνει με την πρόταση δυσπιστίας, ο Αλέξης Τσίπρας:

– Συσπειρώνει, εκτός της ΝΔ και το κόμμα του. Κι αυτό το είχε μεγαλύτερη ανάγκη. Οι φυγόκεντρες δυνάμεις τελευταία είχαν αρχίσει να αποκτούν ένταση…

– Εμφανίζεται (ή προσπαθεί να εμφανιστεί) ως ο αρχηγός τους κεντροαριστερού χώρου. Και μάλιστα όταν ο άλλος διεκδικητής του χώρου θα είναι…θεατής κι όχι συμμέτοχος στις κοινοβουλευτικές κόντρες.

– Σέρνει το ΚΙΝΑΛ στις θέσεις του, αντιμετωπίζοντας με τον καλύτερο τρόπο τη δημοσκοπική «άνοιξη» του νεοεκλεγέντος προέδρου του Νίκου Ανδρουλάκη.

Με τούτα και μ΄εκείνα θα έλεγε κάποιος ότι η αναμενόμενη κίνηση του Α.Τσίπρα είναι απόλυτα συνεπής, αφενός με την επιθυμία του να ηγεμονεύσει στο χώρο ως ενός ανδρός αρχή, αφετέρου με τη στρατηγική του να επενδύει στην αξιοποίηση (ή καλύτερα «εκμετάλλευση») του θυμικού των πολιτών. Διότι όπως έχουμε (ξανα)πει ο ΣΥΡΙΖΑ έχει αποφασίσει σε κάθε κρίση να βρίσκει ευκαιρίες αντιπολιτευτικού λόγου. Άρα ενδεχομένως να πέφτουν έξω όσοι λένε ότι είναι «λάθος» η κίνηση Τσίπρα για την πρόταση δυσπιστίας. Διότι μπορεί να είναι κάτι περισσότερο από «λάθος»: να είναι στρατηγική επιλογή να «καβαλάει» το κύμα οργής ή θυμού και να χαϊδεύει αυτιά. Αυτό ενδέχεται να αποφέρει δημοσκοπικά οφέλη –πέρα από την κομματική συσπείρωση.

Από την άλλη όμως υπάρχει και ο κίνδυνος, όταν σταματήσουν τα ευχάριστα να συμβεί ό,τι λέει ο Σαββόπουλος στον «Άγγελο εξάγγελό» του: «τα νέα που σας έφερα σας χάιδεψαν τα αυτιά, μ’ απέχουνε πολύ από την αλήθεια..αμέσως καταλάβαμε τι ήθελε να πει και του παμε να φύγει μουδιασμένα. Αφού δεν είχε νέα ευχάριστα να πει, καλύτερα να μην μας πει κανένα». Υπάρχει αυτός ο κίνδυνος