Το στήθος της Κορακάκη διέλυσε το instagram

Η Άννα Κορακάκη, η αθλήτρια της σκοποβολής που έδωσε άλλο νόημα στο άθλημα, κι έκανε πολλούς ξαφνικά να το αγαπήσουν, ασχέτως αν δεν έχουν ιδέα περί τίνος πρόκειται…

Η Άννα τους μάγεψε με τις εμφανίσεις της και δεν εννοούμε μόνο αυτές στον χώρο του αγωνίσματός της, αλλά τις άλλες, τις πιο «καθημερινές» που δείχνουν πώς περνάει όταν δεν αγωνίζεται με τα ελληνικά χρώματα… και περνάει καταπληκτικά αν κρίνουμε από τις φωτογραφίες που ανεβάζει στα social media και καμία σχέση δεν έχουν με τη σοβαρότητα την ώρα που …σημαδεύει!

Μπορεί να εκτελεί με μαεστρία τις βολές της, όμως βρίσκει εξίσου στόχο… θα λέγαμε, όταν απολαμβάνοντας στιγμές χαλάρωσης μας αφήνει να «κρυφοκοιτάξουμε» λιγάκι και τα άλλα προσόντα της. Αυτά που διαθέτει ως γυναίκα και είναι εξίσου εντυπωσιακά με το στήθος της να βρίσκεται στο επίκεντρο του θαυμασμού μας, αλλά και ολόκληρου του Instagram, διαλύοντάς το !

Δείτε τι εννοούμε…

Λίγα λόγια για την Άννα Κορακάκη

Η Άννα Κορακάκη με καταγωγή από τη Δράμα είναι αθλήτρια του Ωρίωνα Θεσσαλονίκης. Είναι επαγγελματίας αθλήτρια στην σκοποβολή από το 2009 και σπουδάζει Ειδική Αγωγή στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας. Προπονητής της όλα αυτά τα χρόνια, είναι ο πατέρας της, Τάσος Κορακάκης. Είναι μέλος της εθνικής ομάδας από το 2010 και έχει εκπροσωπήσει την Ελλάδα σε αρκετές διεθνείς διοργανώσεις, αποσπώντας παγκόσμιες και πανευρωπαϊκές διακρίσεις. Ανάμεσα σε αυτές τις διακρίσεις, συγκαταλέγεται και το παγκόσμιο ρεκόρ που σημείωσε στον τελικό των 10 μέτρων πυροβόλο (σημειώνοντας 587/600), στις 12 Μαΐου 2018 στο Παγκόσμιο Κύπελλο Σκοποβολής στο Fort Benning των ΗΠΑ.

Σε συνέντευξή της περιέγραψε τις συνθήκες κάτω από τις οποίες έκανε προπόνηση

«Όταν άρχισα, οι συνθήκες στα σκοπευτήρια ήταν πολύ κακές -ακόμα και μετά το Ρίο. Ήταν τέτοιες οι συνθήκες που πολλές φορές δεν μπορούσα να βγάλω την προπόνηση. Δεν με ένοιαζε πώς ήταν, ειλικρινά. Δεν με ένοιαζε! Να στάζουν τα ταβάνια, να παγώνω, να βγαίνουν τα ποντίκια. Δεν με ένοιαζε. Ήθελα να είμαι εγώ, ο πάγκος μου και ο στόχος μου απέναντι. Δεν με ένοιαζε το γύρω-γύρω, να έπεφταν οι τοίχοι» ανέφερε.

«Θυμάμαι ότι καίγαμε καμιά φορά στα βαρέλια -για τα χέρια μου κυρίως, για να έχω την αίσθηση του όπλου και της σκανδάλης- χρησιμοποιημένους στόχους και ξύλα. Επειδή όμως είχε υγρασία εκεί μέσα ό,τι καίγαμε, έβγαζε έναν πολύ μαύρο καπνό και γέμιζε όλος ο χώρος γιατί δεν είχε και από πουθενά να φύγει. Έτσι ανεβαίναμε πάνω διότι ήταν υπόγειο. Ανοίγαμε την πόρτα για να φύγει η κάπνα και έκανε κάνα μισάωρο και με έπιαναν τα αναπνευστικά μου, γιατί είχα θέματα. Ανεβαίναμε στο αμάξι που ήταν παρκαρισμένο στον δρόμο, το ανάβαμε για να ζεσταθώ λίγο για να ξανακατέβω και να συνεχίσω» εξήγησε.