Διαχρονικές οι ευθύνες για τη δολοφονία του 7χρονου – “Η Πρόνοια έπρεπε να κάνει έρευνα”

“Ήταν υποχρεωμένη η πρόνοια με εισαγγελική εντολή να κάνει έρευνα σε τοπικό και σε διεθνές επίπεδο για να διαπιστωθεί πού είναι το παιδί. Είναι διαχρονικές οι ευθύνες”. Αυτό υπογράμμισε ο πρόεδρος του Χαμόγελου του Παιδιού Κώστας Γιαννόπουλος, αναφερόμενος στην υπόθεση της δολοφονίας του 7χρονου παιδιού στην Κυψέλη.

Μιλώντας στο Πρώτο Πρόγραμμα της ΕΡΤ ο Κώστας Γιαννόπουλος υπογράμμισε:

«Γνωρίζει η πρόνοια για μια δυσλειτουργική οικογένεια αρκετά χρόνια τώρα, ακραία δυσλειτουργική μάλιστα. Οι γείτονες και το σχολείο είχαν μιλήσει. Έγινε η έρευνα με την κοινωνική υπηρεσία να δουν τι έγινε το άλλο παιδί αφού διαβεβαίωνε η μητέρα ότι ήταν με τον πατέρα του στην Πολωνία; Αυτά τα ερωτηματικά στοίχισαν την ζωή ενός παιδιού και στοιχίζουν τις ζωές των παιδιών. Και είναι και ψυχικός ο θάνατος πολλές φορές. Ήταν υποχρεωμένη η πρόνοια με εισαγγελική εντολή να κάνει έρευνα σε τοπικό και σε διεθνές επίπεδο για να διαπιστωθεί πού είναι το παιδί. Είναι διαχρονικές οι ευθύνες».

Κάθε φορά ταραζόμαστε

Κάθε φορά ταραζόμαστε με αυτό που συμβαίνει, σημείωσε ο κ. Γιαννόπουλος, αλλά το ζήτημα της πρόληψης και της αντιμετώπισης από συγκεκριμένες δομές και κρατικές διαδικασίες είναι κομβικό για την εξέλιξη κάθε παιδιού. «Γιατί το οδοιπορικό της φρίκης, ξεκινά το 2008 όταν κληθήκαμε να πάμε να προστρέξουμε σε ένα κορίτσι 15 ετών που ήταν στον δρόμο και την εκμεταλλευόντουσαν, η σημερινή μητέρα του δολοφονημένου 7χρονου παιδιού. Που ήταν μάλιστα και έγκυος τότε. Αν σε ένα παιδί δεν δώσεις την δυνατότητα να επιβιώσει και να νιώσει την ζεστασιά και την φροντίδα κάπου, δεν θα ξέρει παρά την απέχθεια, την παραμέληση και την κακοποίηση. Η πρώτη κλήση που λάβαμε για κακοποίηση του κοριτσιού είναι τον Μάιο του 2018, όταν μας ενημέρωσαν από το σχολείο του ότι πήγε καταχτυπημένο με μώλωπες. Θα είχε την ίδια τύχη του αγοριού, το κοριτσάκι, γιατί δεν υπάρχει διαφορά στην συμπεριφορά απ’ ό,τι φαίνεται. Και εκεί υπήρξε άμεση κινητοποίηση και το παιδί το πήγαμε στο νοσοκομείο μαζί με την μητέρα που αγνοούσε τι θα πει φροντίδα του παιδιού, οι άνθρωποι του Χαμόγελου ήταν πιο βοηθητικοί στο παιδί από την μητέρα που προσπαθούσε να δικαιολογήσει τον φίλο της. Ζήσαμε την αδιαφορία αυτή της γυναίκας που δεν είχε το μητρικό φίλτρο. Το παιδί σώθηκε και πήγε σε ανάδοχη οικογένεια. Και θα πρέπει πλέον αφού δεν υπάρχει άλλο οικογενειακό πλαίσιο να κανονίσουν οι υπηρεσίες να γίνει η υιοθεσία και να τελειώνει αυτό. Φανταστείτε μετά από κάποιο καιρό να διεκδικεί η μητέρα το παιδί».

Ο Ανδρέας θα μπορούσε να είχε σωθεί

Έχει αυξηθεί πάρα πολύ η βία σε όλες τις μορφές της τα τελευταία χρόνια, επεσήμανε ο κ. Γιαννόπουλος, όπως και το bullying στα σχολεία, ενώ αυξημένοι είναι και οι αυτοκτονικοί ιδεασμοί των εφήβων. Αύξηση παρουσιάζουν και τα φαινόμενα βίας από ομάδες νέων στις γειτονιές εναντίον άλλων παιδιών. «Ομάδες παιδιών που προσπαθούν να δείχνουν υπεροχή, που όμως θέλουν βοήθεια. Παιδιά που μεγαλώσαμε εμείς, παρότι δεν ήταν σε οικογένεια στην οποία πιστεύουμε πολύ, στην αναδοχή και την υιοθεσία, τα παιδιά αυτά έχουν προχωρήσει στην ζωή τους, σπούδασαν, έκαναν οικογένειες, δουλεύουν, έγιναν καλά παιδιά. Έχουμε αποδείξει διαχρονικά, 26 χρόνια ότι υπάρχει ένα μοντέλο, αλλά δεν μπορεί το Χαμόγελο να λειτουργήσει ένα ολόκληρο κράτος. Όμως είναι το κέντρο αναφοράς. Το 1056 είναι η γραμμή μήπως σώσουμε άλλο ένα παιδί. Ο δικός μου Ανδρέας έφυγε γιατί είχε ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας. Αυτός ο Ανδρέας γιατί να φύγει με αυτόν τον απαίσιο και φριχτό τρόπο ενώ θα μπορούσε να είχε σωθεί;».