Σπουδαίες καλλιτέχνιδες άλλων εποχών επανασυστήνει η φετινή Μπιενάλε της Βενετίας
ΧΡΟΝΟΣ ΑΝΑΓΝΩΣΗΣ 9 '
Απογείωση στο σύμπαν των γυναικών, των ονείρων και των φανταστικών κόσμων, αυτό είναι το περιεχόμενο πίσω από τον τίτλο της φετινής Μπιενάλε της Βενετίας «Το Γάλα των Ονείρων». Ο τίτλος είναι εμπνευσμένος από μια σειρά σχεδίων που αργότερα μετατράπηκαν σε παιδικό βιβλίο από τη σουρεαλίστρια Λεονόρα Κάρινγκτον.
Η μεγαλύτερη έκθεση τέχνης στον κόσμο ανακοίνωσε μέσω της καλλιτεχνικής διευθύντριας Σεσίλια Αλεμάνι τους 213 καλλιτέχνες από 58 χώρες που θα συμμετάσχουν στη φετινή διοργάνωση, η οποία θα διαρκέσει από τις 23 Απριλίου έως τις 27 Νοεμβρίου. Οι 180 από αυτούς δεν έχουν εμφανιστεί ποτέ στο παρελθόν στην Μπιενάλε της Βενετίας.
Το Αρσενάλε θα καταλάβουν πάνω από 1.000 έργα κυρίως νέων ή ελάχιστα αναγνωρισμένων καλλιτεχνών ακόμα και από περασμένες εποχές. Κανένας καλλιτέχνης/ιδα από την Ελλάδα δεν έχει επιλεγεί σε αυτή τη διιστορική έκθεση
Η Αλεμάνι επιλέγει γυναίκες από όλα τα μέρη της γης, ποιήτριες όπως η Ζιζέλ Πράσινος, καλλιτέχνιδες όπως η Ζοζεφίν Μπέικερ, η avant-garde σκηνοθέτιδα του πειραματικού κινηματογράφου Μάγια Ντέρεν, η φωτογράφος Ίντα Καρ, η Ναν Γκόλντιν, η Μπάρμπαρα Κρούγκερ, η Νίκι ντε Σεν Φαλ, η Σεσίλια Βικούνια, η Πάουλα Ρέγκο, η Λεονόρ Φινί αλλά και γυναίκες υποτιμημένες, μέσα σε ανδροκρατούμενα κινήματα, που το έργο τους παραγνωρίστηκε για δεκαετίες.
Η Αλεμάνι επιλέγει γυναίκες από όλα τα μέρη της γης, ποιήτριες όπως η Ζιζέλ Πράσινος, καλλιτέχνιδες όπως η Ζοζεφίν Μπέικερ, η avant-garde σκηνοθέτιδα του πειραματικού κινηματογράφου Μάγια Ντέρεν, η φωτογράφος Ίντα Καρ, η Ναν Γκόλντιν, η Μπάρμπαρα Κρούγκερ, η Νίκι ντε Σεν Φαλ, η Σεσίλια Βικούνια, η Πάουλα Ρέγκο, η Λεονόρ Φινί αλλά και γυναίκες υποτιμημένες, μέσα σε ανδροκρατούμενα κινήματα, που το έργο τους παραγνωρίστηκε για δεκαετίες.
Η σύλληψη της έκθεσης ως μια σειρά από «χρονοκάψουλες» φιλοδοξεί να αναδείξει θέματα του παρόντος και του παρελθόντος και ιστορίες αποκλεισμού. Όπως λέει η Αλεμάνι, «θα δοθεί έμφαση στον σουρεαλισμό από γυναίκες και καλλιτέχνες που δεν συμμορφώνονται με την έννοια του φύλου». Η αναζήτηση πίσω από κάθε όνομα αποκαλύπτει σπουδαίες δημιουργούς και τις ιστορίες τους.
Η Κάρλα Ακάρντι, η arte povera και ο φεμινισμός
Γεννημένη το 1924, η Ιταλίδα εικαστικός Κάρλα Ακάρντι συνδέθηκε με τα κινήματα arte informel και arte povera και υπήρξε ιδρυτικό μέλος των ιταλικών ομάδων τέχνης Forma (1947) και Continuità (1961). Στα τέλη της δεκαετίας του 1970 συμμετείχε στο φεμινιστικό κίνημα και μαζί με την κριτικό Carla Lonzi ίδρυσαν τη Rivolta Femminile, μια από τις πρώτες φεμινιστικές ομάδες και εκδοτικούς οίκους της Ιταλίας.
Η Ακάρντι θεωρείται θεωρείται βασικό μέλος της ιταλικής πρωτοπορίας αλλά έγινε γνωστή πρώτα στη Γαλλία, όταν ο κριτικός τέχνης Michel Tapie έδειξε ενδιαφέρον για τα έργα της. Από τις αυτοπροσωπογραφίες που έκανε στην αρχή της καριέρας της πέρασε στους πρώτους της πίνακες σε μαύρο και άσπρο, εστιάζοντας στη μονοχρωμία, το χρώμα και τα σχήματα.
Όταν τη δεκαετία του ’60 μεταπήδησε σε ζωηρά και έντονα χρώματα, άρχισε να χρησιμοποιεί ένα διαυγές πλαστικό υλικό που ονομάζεται Sicofoil για να αφαιρέσει, όπως έλεγε, την τοτεμική αξία ενός πίνακα. Τα έργα της σήμερα υπάρχουν σε μεγάλα μουσεία και γκαλερί.
Αϊλίν Αγκάρ, ο άγγελος της αναρχίας και του σουρεαλισμού
Η Αϊλίν Αγκάρ γεννήθηκε το 1899 και καταγόταν από τη Βρετανία και την Αργεντινή. Ως ζωγράφος και φωτογράφος συνδέθηκε με το σουρεαλιστικό κίνημα. Γεννήθηκε σε οικογένεια επιχειρηματιών –ο πατέρας της εμπορευόταν ανεμόμυλους– και σε ηλικία 6 ετών στάλθηκε στην Αγγλία σε ιδιωτικό σχολείο, όπου την ενθάρρυναν να ζωγραφίζει.
Τα μαθήματα ζωγραφικής που έκανε αργότερα της φαίνονταν πολύ ακαδημαϊκά και έφυγε από το σπίτι της για να βρεθεί σε ένα περιβάλλον όπου η τέχνη ήταν πολύτιμο μέρος της καθημερινής ζωής. Παντρεύτηκε τον Ρόμπιν Μπάρτλετ που, όπως έλεγε, την απελευθέρωσε από τα νύχια της οικογένειάς της, και κατέστρεψε το μεγαλύτερο μέρος της πρώιμης δουλειάς της.
Το 1926 γνώρισε έναν Ούγγρο, τον Γιόζεφ Μπαρντ, με τον οποίο θα περνούσε τα επόμενα 50 χρόνια, και του οποίου το πάθος για τα κοσμήματα θα ενσωματώσει στην καλλιτεχνική της πρακτική. Συνδέθηκε με τον Έζρα Πάουντ, τον Μπρετόν και τον Ελιάρ, και το 1930 επέστρεψε στην Αγγλία και ζωγράφισε το πρώτο της σουρεαλιστικό κομμάτι «The Flying Pillar», βασισμένο στο σουρεαλιστικό μανιφέστο του Μπρετόν.
Το 1933 έκανε την πρώτη της ατομική έκθεση στην Bloomsbury Gallery. Η Αγκάρ υπήρξε μια από τις πιο δυναμικές, τολμηρές και παραγωγικές καλλιτέχνιδες της γενιάς της, η οποία μεταμόρφωνε την καθημερινότητα σε κάτι ασυνήθιστο. Το μοναδικό της στυλ περιλάμβανε ζωγραφική, κολάζ, φωτογραφία και γλυπτική, ακόμη και τελετουργικά καπέλα. Ταιριάζοντας την τάξη με το χάος, το έργο της συνδυάζει τη ζωηρή αφαίρεση με εικόνες από την κλασική τέχνη, τον φυσικό κόσμο και τη σεξουαλική απόλαυση.
Διαβάστε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο
Το σχόλιο σας