Ο Αλέξης, ο Μάο και τα ζιζάνια της Δημοκρατίας

Πρόσφατα ο Αλέξης Τσίπρας όταν ρωτήθηκε σε συνέντευξη για την περίπτωση Πολάκη και το πρόσφατο sequel της γνωστής ασχήμιας, απάντησε ότι «ο Παύλος Πολάκης έχει τη διαδρομή του, δεν συμφωνώ πάντα με όσα λέει, αλλά στο ΣΥΡΙΖΑ όλα τα λουλούδια ανθίζουν, όπως έλεγε ο πρόεδρος Μάο».

Η ουσία της φράσης πέρασε σχεδόν ασχολίαστη και από τη ΝΔ. Περίεργο, καθώς πρόκειται για σπάνιο αμοραλισμό έστω και για τα δεδομένα της κυνικότητας που χαρακτηρίζει την πολιτική.

Οι ενστάσεις για την ανοχή Τσίπρα σε Πολάκη ακόμα και από στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ δεν αφορούν στον ιδεολογικό του προσανατολισμό ή στις απόψεις του, αλλά στην τραμπούκικη χρυσαυγίτικου τύπου παρουσία του.

Η υπόθαλψη περιθωριακής συμπεριφοράς (και όχι πολιτικών απόψεων) με την επίκληση της γνωστής ρήσης του «προέδρου Μάο» επιβεβαιώνει ότι η  ενσωμάτωση της πεζοδρομιακής λόγω και έργω έκφρασης ως πολιτική «κανονικότητα» στον ΣΥΡΙΖΑ, αποτελεί συνειδητή κεντρική επιλογή του ίδιου του Αλέξη Τσίπρα και όχι παρέκβαση που γίνεται ανεκτή για λόγους ισορροπιών.

Που και περί του τελευταίου να επρόκειτο, το να αναγκάζεσαι να τηρείς ισορροπίες με αυτό που για τη συντριπτική  πλειονότητα των κανονικών ανθρώπων, συντρόφων σου συμπεριλαμβανομένων, αποτελεί ορόσημο παρακμιακής πολιτικής πρακτικής, σημαίνει  ότι έχεις σοβαρά θέματα που σε αναγκάζουν να το λούζεσαι. Πολλώ δε μάλλον που πρόκειται για πολιτική επιλογή. Θα δυσκολευθεί πολύ κάποιος να βρει ανάλογη σχέση στοργής μεταξύ ηγεσίας δημοκρατικού υποτίθεται κόμματος και εκφραστή αχαλίνωτου παραληρηματικού υβρεολόγιου που εκδηλώνεται ακώλυτα εντός κι εκτός Βουλής. Εννοώ δεν θα τη βρει διεθνώς, ακόμα και αν ψάξει σε πολιτικά συστήματα πέραν της αστικής κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας.

Εξάλλου το πρόσφατο χυδαιογράφημα της επίσημης κομματικής εφημερίδας, της «Αυγής», που υπέγραφε ο Καρτερός και προσυπέγραψε βέβαια ο Πολάκης, έρχεται να επιβεβαιώσει ακριβώς αυτό.  Ότι πρόκειται για πολιτική που εκπορεύεται ή υιοθετείται απολύτως άνωθεν.

Ο τραμπουκισμός ως «πολιτική» έκφραση δεν είναι καινούργιος ούτε έχει αποκλειστικό κομματικό πρόσημο. Η υιοθέτησή του όμως ως επίσημη γραμμή έχει. Είναι ΣΥΡΙΖΑ και πάει πακέτο με την αμφισβήτηση και υπονόμευση των θεσμών όταν δεν μας «κάθονται».

Υπενθυμίζονται η φράση του ίδιου του Αλέξη Τσίπρα περί «αρμών της εξουσίας» που δεν κατάφερε να ελέγξει ο ΣΥΡΙΖΑ, τις πρόσφατες δηλώσεις της Τασίας Χριστοδουλοπούλου για το πώς το κόμμα θα πρέπει να επιχειρήσει να αλώσει τη Δικαιοσύνη, την πρόταση Πολάκη για μαζική συνταξιοδότηση δικαστών προκειμένου να αντικατασταθούν από νέες φουρνιές που θα έχουν προηγουμένως «επιμορφωθεί» από τον ΣΥΡΙΖΑ.

Εξάλλου η μαζική παραπομπή δέκα πολιτικών αντιπάλων του μεταξύ των οποίων πρώην πρωθυπουργοί και υπουργοί, ήταν ό,τι πιο κοντινό σε απόπειρα κατάλυσης πολιτεύματος έχει βρεθεί η χώρα μετά από τη χούντα. Μια και το αναφέρουμε να θυμήσουμε τις προληπτικές (!) προαγωγές πολιτών, ακόμα και γονέων με τα παιδιά τους, επειδή αντιδρούσαν στη Συμφωνία των Πρεσπών. Εδώ που τα λέμε δεν το κρύβουν κιόλας. Τον Μάο επικαλέστηκε ο Αλέξης Τσίπρας, ούτε τον Κένεντι, ούτε τον Γκάντι.

Ένα από τα μεγαλύτερα λάθη της ΝΔ είναι ότι αντιμετώπισε  τον ΣΥΡΙΖΑ ως ένα κόμμα το οποίο είχε καταβολές περιθωρίου αλλά που με τη είσοδο στην κεντρική πολιτική σκηνή το περιθώριο θα υποχωρούσε και θα έδινε τη θέση του σε μία θεσμική κανονικότητα, έστω με ιδιαιτερότητες ύφους. Το αποτέλεσμα βέβαια ήταν να μεταφέρει αυτούσιο το περιθώριο στη Βουλή και στην Κυβέρνηση.

Η Δημοκρατία παρότι, όπως θεωρούμε οι περισσότεροι, είναι η καλύτερη εκδοχή πολιτεύματος που διαθέτουμε, έχει ορισμένες αδυναμίες. Μία από αυτές είναι ότι δίνει χώρο ακόμα και σε αυτούς που στην πραγματικότητα τη θεωρούν πρόβλημα για τα σχέδιά τους. Μέχρι να ανοίξει τα μπουντρούμια της και να τους καταπιεί, εφόσον βρεθεί στην κυβέρνηση κάποιος αποφασισμένος να την προστατεύσει.