Bryan Adams: «Έγραψα το καλοκαίρι του ’69 μόνο γιατί με έκανε να γελάσω»

Ο Bryan Adams κατέκτησε τη φήμη και την επιτυχία ως ένας ροκ άνθρωπος. Ακόμη και όταν ήταν Νο 1 στο Ηνωμένο Βασίλειο για 16 εβδομάδες με το “(Everything I Do) I Do It for You”, το κλιπ που έδειχνε ξανά και ξανά το Top of the Pops παρουσίαζε τον Άνταμς να μοιάζει με ροκ σταρ. Στη δεκαετία του ογδόντα, όταν το να είναι ένας άνθρωπος με βαριά φωνή από τους ανθρώπους από τη Βόρεια Αμερική (ο Άνταμς είναι Καναδός) ήταν ένα επιθυμητό χαρακτηριστικό σε έναν ροκ σταρ, έγινε τεράστιος – το άλμπουμ του Reckless του 1984 πούλησε πέντε εκατομμύρια αντίτυπα μόνο στις ΗΠΑ – αλλά δεν φαινόταν ποτέ να είναι ένας αληθινός ροκ σταρ. Ήταν μεγάλος απλά δεν το πρόβαλε.

Η παιδική του ηλικία

Η ειρωνεία είναι ότι ο Bryan Adams δεν είναι και δεν ήταν κάθε άνθρωπος. Η ζωή του δεν ήταν και δεν είναι σαν τη δική σου. Ήταν παιδί του στρατού ως παιδί και έζησε σε όλο τον κόσμο, ακολουθώντας έναν πατέρα για τον οποίο είχε πει ότι τον διακατείχε μια βίαιη ιδιοσυγκρασία.

Άρχισε να ασχολείται με το rock’n’roll ως παιδί και δεν σταμάτησε ποτέ. Το θέτει ανεπιτήδευτα – «Δεν είχα πραγματικά άλλη δουλειά. Έπρεπε λοιπόν να το κάνω να δουλέψει” – αλλά μπορείτε να είστε βέβαιοι ότι οι περισσότεροι θα είχαν κάνει αυτή την άλλη δουλειά, γιατί αυτό κάνουν όλοι. Ακόμα και τώρα, στα εξήντα του, ένα αξιόπιστο όνομα που γεμίζει στάδια, είναι επίσης γνωστός φωτογράφος και γράφει επίσης μιούζικαλ.

Δεν είναι τόσο απλός που όταν τον ρώτησαν ποιο ήταν το τελευταίο πράγμα που έπρεπε να κάνει για δουλειά που πραγματικά δεν ήθελε να κάνει, δεν μπορεί να σκεφτεί τίποτα.

Κάποιος παίρνει μια ιδέα για την αποφασιστικότητά του όταν μιλά για την απόφαση ότι ήθελε να συνεργαστεί με τον παραγωγό Bob Clearmountain αφού το πρώτο του άλμπουμ δεν έκανε τίποτα. Κανόνισε μια συνάντηση. «Μπήκα στο στούντιο και περίμενα και αυτός ο τύπος ανέβηκε με το ποδήλατό του. Και ήταν ο Μπομπ. «Γεια σου Μπομπ, είμαι ο Μπράιαν.» Με κοίταξε σαστισμένος. Είπε, «Είμαι έτοιμος να ξεκινήσω μια συνάντηση, αλλά έλα να μιλήσουμε.»

Έτσι ανέβηκα εκεί, του έπαιξα μερικά τραγούδια. Και είπε, «Λοιπόν, κοίτα, πρέπει πραγματικά να πάω, έχω πράγματα να κάνω, αλλά θα σε πάω κάτω.» Καθώς κατεβαίναμε κάτω στον ανελκυστήρα, περπάτησε ο Ίαν Χάντερ, με τον οποίο δούλευε. Και ήμουν μεγάλος θαυμαστής των Mott the Hoople, οπότε είπα, «Ουάου, Ίαν Χάντερ!» Ο Μπομπ λέει, «Ίαν, αυτό είναι… πώς σε λένε πάλι;» Αλλά ο Clearmountain δούλεψε με τον Άνταμς μέχρι τη δεκαετία του ’80, ακόμη και αν η A&M απέρριπτε την έκκληση του Adams να καλέσει το δεύτερο άλμπουμ του Bryan Adams Hasn’t Heard of You Either.

Το αστέρι του Adams’s Eighties and Nineties ήταν το είδος που χτίζει τα θεμέλια για μια μακρά καριέρα. Ακόμη και τώρα –είναι 62– αν ψάξετε για βιβλία γι’ αυτόν στο Amazon, δεν θα βρείτε βιογραφίες που ξεφτιλίζουν. Θα βρείτε αποτελέσματα ημερολογίων Bryan Adams 2022. Μέχρι σήμερα, πολλοί άνθρωποι τον θέλουν να κρεμάει το τηλέφωνο στην κουζίνα τους (“Δεν το ήξερα αυτό. Πιθανότατα οφείλεται στην αγάπη μου για το φαγητό”). Αν πάτε να τον δείτε ζωντανά, το πλήθος όντως καλύπτει όλο το ηλικιακό φάσμα, από ηλικιωμένους που αγόρασαν τον Reckless για πρώτη φορά, μέχρι τα εγγόνια τους, μέσω των εικοσιτριαντάρηδων για τα οποία τα τραγούδια του ήταν πάντα μέρος του πολιτιστικού αιθέρα.

Μέρος αυτού, αναγνωρίζει, ότι οφείλεται στην επιτυχία του «I Do It for You». Προτείνει ότι υπάρχουν τραγούδια που απευθύνονται σε ανθρώπους που κατά τα άλλα δεν τους αρέσει η μουσική. «Αυτό το τραγούδι ήταν ένα από αυτά τα τραγούδια. Απήχησε σε ανθρώπους που δεν αγοράζουν ποτέ δίσκους. Αυτό το τραγούδι ήταν μεγάλο, έπαιξε παντού αν και κάποιοι δεν καταλάβαιναν τι λέει το τραγούδι –άνθρωποι από άλλες γλώσσες και πολιτισμούς– ένιωσαν τη συγκίνηση του τραγουδιού. Ο στίχος είναι αρκετά απλός στο συναίσθημά του, αλλά ήταν ένα συναίσθημα που έκανε τον γύρο του κόσμου. Ήταν διάχυτο».

Το εμβληματικό τραγουδί

Ο Bryan Adams σημειώνει ότι το τραγούδι “Summer of ’69” (“Έγραψα αυτόν τον τίτλο μόνο επειδή με έκανε να γελάσω”) δεν ήταν μεγάλη επιτυχία στην Ευρώπη όταν κυκλοφόρησε ως single το 1985. Το καλύτερο μέρος μιας δεκαετίας αργότερα , έλαβε κλήση από την εταιρεία του. «Είπαν: «Ξέρατε ότι το «Καλοκαίρι του ’69» μόλις πήγε στο Νο 1 στην Ολλανδία;» Παρόλο που το τραγούδι είχε λίγη απήχηση στη Βόρεια Αμερική, χρειάστηκαν 10 χρόνια για να γίνει γνωστό. Δεν μπήκε ποτέ στα charts στο Ηνωμένο Βασίλειο. Και έτσι ίσως υπάρχει κάτι σχετικά με τα τραγούδια που γράφουμε που δεν έχουν απαραίτητα αυτή τη στιγμιαία έλξη. Αλλά μακροπρόθεσμα, βγαίνουν από τα συντρίμμια». (Είναι πλέον άνετα το πιο δημοφιλές τραγούδι του, με περισσότερες από 735 εκατομμύρια ροές στο Spotify.)

Καταλαβαίνει ότι τα άλμπουμ του είναι, τώρα, περισσότερο μια δικαιολογία για να βγει και να γεμίσει ξανά τις αρένες. Έχει τον έλεγχο της καριέρας του τώρα και είναι ικανοποιημένος: έχει κάνει τη σόλο καριέρα του, έχει τη φωτογραφία του, έχει το μιούζικαλ του Pretty Woman στο West End. «Μου πήρε χρόνια για να φτάσω σε αυτό το σημείο τώρα», λέει, «αλλά είμαι πολύ χαρούμενος που έφτασα εκεί».