Η ιταλική Espresso ζητά να γίνει παγκόσμια κληρονομιά στην UNESCO

Ο ιταλικός Espresso δεν είναι απλώς ένα σφηνάκι καφεΐνης: είναι ένα κοινωνικό και πολιτιστικό τελετουργικό που θεωρείται στη χερσόνησο ως ένας εθνικός θησαυρός που αξίζει να περιλαμβάνεται στον κατάλογο της αγιασμένης άυλης κληρονομιάς της Unesco.

Οι Ιταλοί καταπίνουν περίπου τριάντα εκατομμύρια Espresso την ημέρα, από τη Βενετία μέχρι τη Σικελία, σε πορσελάνινα φλιτζάνια ή μικρά ποτήρια, με ή χωρίς μια σταγόνα γάλα. Για αυτούς, δεν είναι μόνο μια μοναδική απόλαυση, είναι και μια στιγμή ευχαρίστησης.

«Ο εσπρέσο είναι μια δικαιολογία για να πεις σε έναν φίλο ότι νοιάζεσαι για εκείνον», εξηγεί ο Massimiliano Rosati, ιδιοκτήτης του αρχαίου και διάσημου καφέ Gambrinus στη Νάπολη, ο οποίος είναι μέρος της επίσημης προσφοράς για να συμπεριληφθεί αυτό το τελετουργικό στον κατάλογο της άυλης πολιτιστικής κληρονομιάς.

“Το πίνουμε κάθε μέρα, οποιαδήποτε ώρα. Είναι μια στιγμή κοινής χρήσης, μια μαγική στιγμή”, ενθουσιάζει τον καθένα.

Η αστραφτερή μηχανή που θρονιάζεται πίσω από τον μαρμάρινο πάγκο σφυρίζει και τρέμει όταν ο «barrista» συσκευάζει τον αλεσμένο καφέ στο μικρό δοχείο που εισάγει στη μηχανή πριν ενεργοποιήσει έναν διακόπτη για να περάσει το σχεδόν βραστό νερό πάνω από την αρωματική σκόνη.

Ποιος είναι ο σωστός εσπρέσο;

Ένας σωστός εσπρέσο είναι περίπου 25 χιλιοστόλιτρα και το άρωμά του πρέπει να είναι «έντονο και πλούσιο με νότες λουλουδιών, φρούτων, σοκολάτας και φρυγανιάς», σύμφωνα με το Ιταλικό Ινστιτούτο Espresso, που ιδρύθηκε το 1998 για να εγγράψει στο μάρμαρο τους κανόνες που διέπουν την παρασκευή του.

«Στον στόμα, ο εσπρέσο πρέπει να είναι γεμάτος και βελούδινος, με αρκετή δόση πικράδας», διευκρινίζεται, χωρίς να ξεχνάμε επιφανειακά «μια κρέμα φουντουκιού που τείνει προς το μαύρο».

Το αίτημα για καταχώριση παγκόσμιας κληρονομιάς απεστάλη από το Υπουργείο Γεωργίας στην Εθνική Επιτροπή της Unesco στην Ιταλία, η οποία με τη σειρά της πρέπει να το υποβάλει έως τις 31 Μαρτίου στην έδρα της υπηρεσίας του ΟΗΕ στο Παρίσι.

Μια ανάκληση στην μνήμη μας

«Υπάρχει ένα έθιμο που γίνεται ακόμα εδώ σε ορισμένες περιοχές της Νάπολης: όταν επισκέπτεσαι κάποιον, δεν φέρνεις κέικ ή λουλούδια, αλλά ζάχαρη και καφέ», λέει.

Ήταν ο Angelo Moriondo, ένας Τουρινός, που κατοχύρωσε την πρώτη μηχανή εσπρέσο το 1884, αλλά ήταν ένας Μιλανέζος, ο Desiderio Pavoni, που βρισκόταν πίσω από τη μαζική παραγωγή τους.

Ο εσπρέσο έγινε γρήγορα πολύ δημοφιλής από τα βόρεια προς τα νότια της χώρας, με μικρές αποχρώσεις ανάλογα με την περιοχή: περισσότερο ή λιγότερο γεμάτος, συνοδευόμενος από ένα ποτήρι ανθρακούχο νερό.

Στο καφέ Sant’Eustachio, ένα ρωμαϊκό ίδρυμα όχι μακριά από το Πάνθεον, ο Yael Lesin-Davis, ένας 28χρονος τουρίστας βρετανικής καταγωγής, απολαμβάνει ένα “Moretto”, έναν εσπρέσο γεμάτο με αφρό γάλακτος και σκόνη κακάο: “Έχω πολλές παιδικές αναμνήσεις που συνδέονται με αυτό το μέρος όπου ερχόμουν για έναν καφέ, είναι πολύ καλό!»

Για τον ιδιοκτήτη αυτού του καφέ, Raimondo Ricci, ένας μικρός εσπρέσο έχει τη δύναμη να διώχνει τη μοναξιά ακόμα και όταν τον πίνει μόνος: «Μερικές φορές στο σπίτι, φτιάχνουμε έναν καφέ και αυτή η καφετιέρα μας κάνει συντροφιά γεμίζοντας ένα δωμάτιο. το σπίτι», με άρωμα που θυμίζει σε πολλούς «καλές αναμνήσεις».