Η ώρα των ελληνικών υδρογονανθράκων 

Η ενεργειακή κρίση η οποία σαρώνει Ευρώπη και ΗΠΑ και καθιστά βραχυπρόθεσμα αμφίβολη τη συνέχιση ακόμα και βασικών λειτουργιών νοικοκυριών και επιχειρήσεων, κατά έναν περίεργο τρόπο ήρθε και ως κάθαρση.

Όλο το προηγούμενο διάστημα  η Ε.Ε. κυρίως και ειδικά οι αρμόδιοι της Κομισιόν για την ενέργεια αποδύθηκαν σε μία καμπάνια με έντονα στοιχεία σεχταρίστικου φανατισμού για την προώθηση της «πράσινης ενέργειας»,  με στόχο την πλήρη μετάβαση σε αυτήν ώστε να επιτευχθεί στην Ευρώπη μηδενικό αποτύπωμα άνθρακα.

Θεμιτός και ευγενής στόχος αλλά υπάρχει μια μικρή λεπτομέρεια. Τα χρονοδιαγράμματα που τέθηκαν ήταν απολύτως μη ρεαλιστικά με δεδομένο ότι ούτως ή άλλως η σημερινή «πράσινη» τεχνολογία δεν επαρκεί ούτε κατά διάνοια για να καλύψει εξ ολοκλήρου τις ενεργειακές ανάγκες της Ευρώπης και γενικότερα.

Το αποτέλεσμα ήταν, ήδη πριν από τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία και έχοντας προηγηθεί η σοβαρή διατάραξη του εφοδιασμού στον ενεργειακό τομέα και η ασύμμετρη εν είδει roller coaster εξέλιξη της ζήτησης-προσφοράς λόγω των lockdown, η Ευρώπη να αντιμετωπίσει σοβαρό πρόβλημα. 

Τέτοια αστοχία στον σχεδιασμό δύσκολα  δικαιολογείται μόνο από άγνοια και λαμβανομένου υπόψιν του άγριου lobbying  που γίνεται στους διαδρόμους των Βρυξελλών για διάφορα θέματα, πολλά μπορεί να βάλει κάποιος στο μυαλό του.

Η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία δεν ήταν απλά το τελειωτικό χτύπημα, αλλά το άνοιγμα του ενεργειακού φρενοκομείου.

Με την Ευρώπη να κινδυνεύει να παγώσει, να πεινάσει και να σβήσει λόγω της εξωφρενικής αύξησης της τιμής του πετρελαίου και του φυσικού αερίου, ο πράσινος οίστρος εγκαταλείφθηκε με συνοπτικές διαδικασίες και η κάθε χώρα προσέφυγε σε ό,τι είχε διαθέσιμο. Από λιγνίτη και πυρηνικούς σταθμούς μέχρι φυσικό αέριο (εννοείται) και.. μαζούτ.

Η Ελλάδα η οποία για λόγους που δεν είναι του παρόντος να αναλυθούν λόγω χώρου, αλλά πάντως βιαστικά και πρόχειρα, αποφάσισε να υπερθεματίσει στην πράσινη κούρσα ορίζοντας το 2023 ως έτος ολοκλήρωσης της απολιγνιτοποίησης, ανέκρουσε πρύμναν και παρατείνει τη χρήση τους μέχρι το 2028 και βλέπουμε, Άλλες χώρες που εξάγουν πράσινη τεχνολογία σε χώρες – πελάτες  με την κακή έννοια όπως η δική μας, πχ η Γερμανία, παρέτειναν τη χρήση λιγνίτη μέχρι το 2038 αφήνοντας την υπέρμετρη πράσινη ευαισθησία για αυτούς στους οποίους πουλάνε τις ανεμογεννήτριες και τα φωτοβολταϊκά.

Το διαχρονικό και διακομματικό έγκλημα στην Ελλάδα είναι ότι λόγω ενός συνδυασμού αδιανόητης φοβίας από τις απειλές της Τουρκίας και συμβιβασμού με εσωτερικά και εξωγενή συμφέροντα, δεν προχώρησε η αξιοποίηση των εν πολλοίς διαπιστωμένων ελληνικών κοιτασμάτων φυσικού αερίου. Το «όραμα» είναι να γίνει η Ελλάδα ενεργειακός κόμβος αλλά όχι παραγωγός. Πάλι δηλαδή πελάτης-εισαγωγέας ενέργειας.

Όλες οι υπόλοιπες χώρες της Ανατολικής Μεσογείου, Αίγυπτος, Ισραήλ ακόμα και η Κύπρος προχώρησαν στην αξιοποίηση των κοιτασμάτων τους ενισχύοντας γεωπολιτικά, οικονομικά, διπλωματικά και βέβαια ενεργειακά τη θέση τους.

Ένα από τα πρόσφατα επιχειρήματα είναι ότι αφού η χρήση του φυσικού αερίου ως μεταβατικής μορφής ενέργειας θα ολοκληρωθεί μέσα στα επόμενα 10-20 χρόνια, δεν υπάρχει πλέον χρόνος να γίνουν έρευνες, γεωτρήσεις, εμπορική αξιοποίηση και απόσβεση… Ήρθε η κρίση και ο πόλεμος και πέταξε το επιχείρημα-πρόσχημα  εκεί που εξ αρχής ανήκε στον  κάλαθο των αχρήστων .

Τώρα τα δυνητικά ελληνικά κοιτάσματα αλλά και ευρύτερα της Ανατολικής Μεσογείου καθίστανται επίκαιρα και απαραίτητα για την διαφοροποίηση των πηγών ενέργειας της Ευρώπης προκειμένου  σε πρώτη φάση να μετριαστεί η εξάρτησή της από το ρωσικό φυσικό αέριο και πολύ αργότερα κάποια στιγμή, ίσως, να απεξαρτηθεί.

Είναι ενδεικτικό ότι ακόμα και πολέμιοι του αγωγού EasrtMed ή σκεπτικιστές, όπως οι Ιταλοί και όχι μόνο, πλέον θεωρούν τον αγωγό και «βιώσιμο»  και «αναγκαίο»… Ανάγκα θεοί πείθονται.

Όπως θα ακούσετε και στη συνέντευξη με τον πρώην πρόεδρο και διευθύνοντα σύμβουλο της Ελληνικής Διαχειριστικής Εταιρείας Υδρογονανθράκων Γιάννη Μπασιά στο Point Zero, όταν το σύνολο των μέχρι τώρα διαπιστωμένων κοιτασμάτων φυσικού αερίου στην Ανατολική Μεσόγειο είναι 3 χιλιάδες bcm (δισεκατομμύρια κυβικά μέτρα) στην Ελλάδα εκτιμάται ότι υπάρχουν 2,4 χιλ. bcm. Δεν τα λες και λίγα.

Τώρα λοιπόν που θα αναβιώσει  ο αγωγός EastMed, ο οποίος θα διοχετεύει 10 bcm ετησίως ( και στη συνέχεια 20 bcm) στην Ευρώπη που ψάχνεται για νέες πηγές εφοδιασμού, καλή ιδέα θα ήταν να σοβαρευτούμε και όπως όλα τα κράτη της περιοχής να αξιοποιήσουμε τα δικά μας κοιτάσματα. Και να καλύπτουμε έτσι  και τις δικές μας ανάγκες, περίπου 5 bcm ετησίως, αντί να εισάγουμε. 

Και επειδή κάποιοι θα σπεύσουν να  επικαλεστούν τις αντιδράσεις της Τουρκίας, δουλειά των αρμοδίων δεν είναι να ψάχνουν αιτίες και αφορμές για να επιχειρηματολογούν γιατί δεν μπορούν να γίνουν πράγματα που  ωφελούν τη χώρα, αλλά να βρουν τρόπο να τα κάνουν,  όπως συμβαίνει στα κανονικά κράτη.

Εν τω μεταξύ ρίξτε μια προσεκτική ματιά στους χάρτες που ετοίμασε και μας έδωσε ο Γιάννης Μπασιάς. Σοφότεροι θα γίνετε.