Μακρόν – Λε Πεν: Tο δίδυμο επιστρέφει

Σε δυο εβδομάδες διεξάγεται ο πρώτος γύρος των προεδρικών εκλογών στη Γαλλία. Οι πρωταγωνιστές παραμένουν οι ίδιοι: ο φιλελεύθερος Μακρόν και η Λε Πεν, η εκλεκτή της γαλλικής άκρας δεξιάς. Η Λε Πεν, επικεφαλής της Εθνικής Συσπείρωσης, είναι αποφασισμένη να τα δώσει όλα εν όψει του δεύτερου γύρου των γαλλικών προεδρικών εκλογών, προκειμένου να μη γνωρίσει μια δεύτερη συνεχόμενη ήττα από τον εκπρόσωπο του φιλελεύθερου μεταρρυθμιστικού κέντρου Εμμανουέλ Μακρόν.

Σε αυτή την διαπίστωση συνηγορούν αρκετοί σημαντικοί παράγοντες, με πιο πρόσφατο τον «έμμεσο εκβιασμό» του γαλλικού εκλογικού σώματος με τα περί οριστικής αποστράτευσής της από την ενεργό πολιτική σε περίπτωση δεύτερης συνεχόμενης ήττας από τον Μακρόν, ο οποίος είχε επικρατήσει στις εκλογές του 2017. Είχαν προηγηθεί και άλλες κινήσεις εκ μέρους της, άλλοτε προγραμματικές – ιδεολογικές, άλλοτε πολιτικές. Η πρωταρχική της μέριμνα ήταν να κυριαρχήσει έναντι του Ερίκ Ζεμούρ, ενός φλογερού δημοσιογράφου στα δεξιά του κομματικού – πολιτικού συστήματος.

Στον ιδιότυπο αυτό εμφύλιο τα έδωσε όλα και κατάφερε, σύμφωνα με τις τελευταίες δημοσκοπήσεις, να έρχεται δεύτερη στις προτιμήσεις των Γάλλων πολιτών, στοιχείο που, αν επαληθευθεί, θα της επιτρέψει να περάσει στον δεύτερο γύρο. Για να το επιτύχει αυτό, επιστράτευσε όλα τα παραδοσιακά ρητορικά σχήματα, γνωστά από την εποχή του «Εθνικού Μετώπου». Ξενοφοβικές καντρίλιες, σποραδικά ρατσιστικά ξεσπάσματα, εθνοκεντρικός απομονωτισμός, επίκληση στον «ένδοξο πολιτισμό της Γαλλίας», όπως συνηθίζει να κάνει, με το ύφος της κυριολεκτικής πολιτισμικής υπεροχής έναντι άλλων λαών και άλλων πολιτισμών.

Το στοίχημα κερδήθηκε με βάση τα έως τώρα δεδομένα. Ο Ζεμούρ δεν θα είναι κατά πάσα πιθανότητα στον δεύτερο γύρο. Αυτή η Ακροδεξιά της Αποκάλυψης είναι χαρακτηρισμένη από την ηθικολογία και σημαδεμένη από την παραδοσιακή της δυσπιστία απέναντι στους θεσμούς και τους οργανισμούς που δομούν την διεθνή κοινότητα. Η τροπή της επιχειρηματολογίας, ωστόσο, φαίνεται να επικεντρώνεται στα ζητήματα της οικονομίας και της ανεργίας, με ιδιαίτερη έμφαση στη «μειωμένη αγοραστική δύναμη» των Γάλλων, χωρίς, όμως, να συνδέει άμεσα τη μείωση αυτή με τον πόλεμο που μαίνεται στην Ουκρανία μετά την ρωσική στρατιωτική εισβολή.

Έχει λειάνει την αντιμεταναστευτική της ρητορεία, έχει εξομαλύνει τον ξενοφοβικό της λόγο και στρέφεται πλέον ανοιχτά εναντίον των «μακρονιστών», όπως υποτιμητικά αποκαλεί τους αφοσιωμένους πολιτικούς φίλους του Μακρόν.

Και ο Μακρόν;

Σύμφωνα με την πολιτική παραφιλολογία, ο Γάλλος Πρόεδρος και εκ νέου υποψήφιος αποκαλείται «άχρωμος και άοσμος» από την βασικότερη εκπρόσωπο της Άκρας Δεξιάς. Έως τώρα, ο Μακρόν αποδεικνύεται ένας χαμηλών τόνων πολιτικός στο εσωτερικό της χώρας και ένας συμβολιστής της πολιτικής. Χαμηλότονος πολιτικός, γιατί προτιμά να μιλά για το πώς βλέπει την «επόμενη μέρα» στη χώρα του. Τοποθετείται για το συνταξιοδοτικό ζήτημα, προτείνει συγκεκριμένες λύσεις για την αντιμετώπιση του δημογραφικού προβλήματος, παραμένει προσηλωμένος στις αρχές της φιλελεύθερης δημοκρατίας.

Συμβολιστής, γιατί δεν επιθυμεί να εμφανίζεται ως φαβορί. Γνωρίζει καλά ότι κάτι τέτοιο ίσως να «τρόμαζε» τους ψηφοφόρους εν όψει μιας δεύτερης πενταετούς θητείας. Συμβολιστής, και γιατί επιθυμεί να κινείται αθόρυβα αλλά αποτελεσματικά. Έχει ήδη επιτύχει την πολιτική υποστήριξη φιλελεύθερων κομματικών σχηματισμών. Αποβλέπει και εργάζεται για την πολιτική υποστήριξη της Μπεκρές, επικεφαλής της γκωλικής κεντροδεξιάς, που συγκεντρώνει, σύμφωνα με τις σφυγμομετρήσεις της κοινής γνώμης, διψήφιο εκλογικό ποσοστό. Κυρίως, όμως, φαίνεται ότι αποβλέπει σε μια διακομματική κοινωνική υποστήριξη των μετριοπαθών ψηφοφόρων που έχουν κάνει, ούτως ή άλλως, την επιλογή τους υπέρ της φιλελεύθερης κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, της κοινωνικής οικονομίας της αγοράς και του ευρωπαϊκού προσανατολισμού της χώρας.

Ο Μακρόν τα κατάφερε εκλογικά πριν από πέντε χρόνια και, όπως οι σχετικοί δείκτες μας πληροφορούν, μάλλον θα τα καταφέρει και φέτος, ακολουθώντας το ίδιο υπόδειγμα πολιτικής παρουσίας.