Το «φάντασμα» και οι Γαλλικές εκλογές

Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από την Ευρώπη, έγραφε ο Μαρξ στο Κομμουνιστικό Μανιφέστο, μιλώντας για την εμφάνιση του νέου κομμουνιστικού κινήματος. Ένα αιώνα αργότερα το νέο φάντασμα είναι ένας «ευρωπαϊκός Τραμπισμός».

Ο πόλεμος στην Ουκρανία χαρίζει όχι μόνον νέα σύνορα. Αυτό που ξυπνάει είναι ένα οικονομικό και πολιτικό φαινόμενο με Ακροδεξιά χαρακτηριστικά. Με το λαϊκισμό και τον άκρατο διαχωρισμό. Σε τάξεις, σε φυλές, σε πολιτικούς σχηματισμούς. Η Λεπέν επιτίθεται με εκσυγχρονιστικό πρόσωπο, ο Σαλβίνι συγκυβερνούσε με τον Ντράγκι και ο φανατισμός δείχνει να κυριαρχεί.

Η Γαλλία είναι η καρδιά της Ευρώπης. Είναι ο πυλώνας του ευρωπαϊκού πολιτισμού, η ψυχή της Δημοκρατίας. Μια ευρωπαϊκή δημοκρατία που είναι ανοιχτή, ανεχτή, ελεύθερη και με δικαιοσύνη. Οι ευρωπαϊκές εξουσίες έχουν χτιστεί με θυσίες και με στόχο τις ελεύθερες επιλογές: προσωπικές, πολιτικές, οικονομικές, θρησκευτικές.

Στην Ουγγαρία ο Όρμπαν κυριάρχησε αποκαλώντας τον Ζελένσκι «εχθρό» του. Η ενσωμάτωση του Σαλβίνι δεν αθωώνει τις «κρυφές» σκέψεις. Στην Ελλάδα, το φάντασμα αρχίζει να εμφανίζεται και στις δημοσκοπήσεις. Και την ίδια στιγμή, στη Γαλλία, όλοι βλέπουν τη Λεπέν, στο δεύτερο γύρο!

Ο πόλεμος στην Ουκρανία ήρθε σαν έκρηξη, κυριολεκτική αλλά και μεταφορική. Τη στιγμή που σκοτώνονται παιδιά και αθώοι πολίτες, κάποιοι πανηγυρίζουν καθώς διακρίνουν την ωμή επιστροφή τους.

Δεν ξαναδιαβάζουμε την ιστορία. Μπορεί και να τη ζούμε με άλλες μορφές αλλά με τα ίδια περίπου χαρακτηριστικά. Η Ευρώπη είχε ξεπεράσει τους πολέμους. Η επίθεση του Πούτιν, απειλεί να τινάξει στον αέρα, όχι μόνο την Ουκρανία. Αλλά κυρίως τα ευρωπαϊκά κεκτημένα.  Γεννιώνται τεράστιες ανισότητες που δημιουργούν χάσματα και κυρίως ανατροπές πολιτικές. Και όχι δημοκρατικών.

Ακόμη και αν νικήσουν οι ουκρανικές δυνάμεις. Ακόμη και αν η Ουκρανία παραμείνει ελεύθερη. Το «τείχος» απέναντι στο νέο-Τραμπισμό στην Ευρώπη, κρίνεται στις ελεύθερες εκλογές της Ευρώπης. Κρίνεται στην αντίδραση των ελεύθερων κοινωνιών. Ακούγεται παράδοξο: οι ελεύθερες κοινωνίες να επιλέγουν ακροδεξιούς ηγέτες ακόμη και υπό τη μορφή και το πρόσωπο σύγχρονων εικόνων. Η επικοινωνία κυριαρχεί κρύβοντας την εικόνα του φαντάσματος.

Ακόμη και οι προοδευτικοί άνθρωποι που φωνάζουν για «χούντες που δεν έχουν τελειώσει», ρίχνουν νερό στο μύλο του Τραμπισμού, της Λεπέν, του Όρμπαν, της ελληνικής Ακροδεξιάς. Δεν προτείνει, καταγγέλλει και διαπιστώνει. Και αυτό γίνεται επικίνδυνο.

Η Ευρώπη μοιάζει ζαλισμένη απέναντι σε αυτή την επίθεση. Το επιχείρημα τους, εδράζεται στις βασικές της αρχές: εκλέχτηκαν με ελεύθερες εκλογές. Όπως τότε. Όπως κάποτε.

Η επόμενη ημέρα ήταν νύχτα. Και μάλιστα των Κρυστάλλων.

Μια νύχτα που έκαψε ολόκληρο το κόσμο.

Οι εκλογές της Γαλλίας είναι εκλογές του ελεύθερου, δημοκρατικού κόσμου. Ο Εμανουέλ Μακρόν, δεν κερδίζει για τη Γαλλία. Αλλά για μια ιστορική νίκη της Ευρώπης.