Φτερνίζεται ο Μακρόν, κρυώνει η Ελλάδα;

«Το δίλημμα στη Γαλλία δεν είναι πολιτικό. Το δίλημμα στη Γαλλία είναι βαθιά υπαρξιακό» ήταν το συνοπτικό, αλλά συνάμα περιεκτικό σχόλιο του κυβερνητικού εκπροσώπου Γιάννη Οικονόμου, όταν εκλήθη στη σημερινή ενημέρωση των πολιτικών συντακτών να σχολιάσει τα αποτελέσματα του πρώτου γύρου των Προεδρικών εκλογών στη Γαλλία.

Το βάρος

Για να κατανοήσουμε καλύτερα τη βαρύτητα που δίνει η Κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη στα τεκταινόμενα στη Γαλλία, να σημειώσουμε ότι η βασική εισήγηση του κυβερνητικού εκπροσώπου δεν περιείχε σχόλιο για τις προεδρικές εκλογές. Αδιαφορία; Τουναντίον! Άλλωστε η τοποθέτηση-απάντηση του εκπροσώπου δείχνει ότι στην πολιτική ζυγαριά της κυβέρνησης μετράει πάρα πολύ το τι συμβαίνει…εις Παρισίους. Πλην όμως, η βασική τοποθέτηση του εκπροσώπου -που δίνει και το στίγμα του κυβερνητικού προσανατολισμού- ήταν τα μέτρα στήριξης για την οικονομία, οι παρεμβάσεις στην καθημερινότητα και η ανάγκη για κοινή ευρωπαϊκή απάντηση. Διότι η θέση της κυβέρνησης είναι ξεκάθαρη: «εάν η Ευρώπη δεν προχωρήσει -και πάντως δεν προχωρήσει γρήγορα- στη λήψη μέτρων για την αντιμετώπιση της κρίσης η Ελλάδα θα πάρει αποφάσεις για πρόσθετες εθνικές παρεμβάσεις».

Η συμμαχία

Είναι ξεκάθαρο λοιπόν ότι η Κυβέρνηση είναι προσηλωμένη στο μέγιστο βαθμό στα ζητήματα ακρίβειας-οικονομίας-ενίσχυσης ασθενέστερων και στη λήψη μέτρων στήριξης. Θεωρεί δε ότι η Γαλλία του Μακρόν είναι σύμμαχος της Ελλάδας, όχι μόνο σε επίπεδο διπλωματικό και αμυντικής συνεργασίας, αλλά και οικονομικό. Στο Μέγαρο Μαξίμου, πέρα από την εξαιρετικά καλή προσωπική σχέση των δυο πολιτικών, θεωρούν ότι υπάρχει πολιτική συναντίληψη σε κορυφαία υπαρξιακά θέματα της Ευρώπης όπως η ενεργειακή αυτονομία και η στρατηγική της ασφάλειας. Παράλληλα, ο Κυριάκος Μητσοτάκης, θεωρεί ότι η Γαλλία είναι υπερασπιστής των ευρωπαϊκών αρχών και αξιών.

Άρα, υπό το πρίσμα όλων των παραπάνω, το Μέγαρο Μαξίμου, όχι απλώς θέλει, αλλά…επιθυμεί με όλη τη δύναμη της (και πολιτικής) ψυχής του, την επανεκλογή και μάλιστα την άνετη επανεκλογή του Μανουέλ Μακρόν.

Η δυσφορία

Ο παράγοντας «ισχυρή συμμαχία» είναι καθοριστικός στους σχεδιασμούς του Μεγάρου Μαξίμου. Από την άλλη όμως δεν περνάει απαρατήρητος ούτε ο παράγοντας «κοινωνική έκφραση». Δηλαδή ο τρόπος με τον οποίο μπορεί κάποιος πολιτικός σχηματισμός να κεφαλοποιήσει την κοινωνική δυσαρέσκεια που είναι έντονη σε ολόκληρη την Ευρώπη. Δεν είναι τυχαίο ότι η Μαρί Λεπέν προσάρμοσε την προεκλογική της στρατηγική στα οικονομικά προβλήματα και στην πίεση που δέχονται πολλά κοινωνικά στρώματα εξαιτίας της ακρίβειας, αφήνοντας τις παραδοσιακά σκληρές θέσεις της για το μεταναστευτικό στον…πιο δεξιό της Ερικ Ζεμούρ.

Οι μιμητές

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν έκρυψε την εκτίμησή του ότι οι γαλλικές προεδρικές εκλογές είναι κρίσιμες για το μέλλον των δυνάμεων του λαϊκισμού στην Ευρώπη. Κι αυτό όχι μόνο θα διατάρασσε την όποια υφιστάμενη ισορροπία, αλλά διότι θα άνοιγε…ορέξεις και διαθέσεις για τους εν Ελλάδι «φερέλπιδες» αντιγραφείς της Λεπέν ή των ευρωπαίων δημαγωγών. Διότι, αν θέλει κάποιος να είναι ειλικρινής, θα πρέπει να παρατηρήσει ότι ασχέτως το πώς αξιολογούνται οι θέσεις της Λεπέν -καθώς και άλλων αντίστοιχων θέσεων κομμάτων ανά την Ευρώπη- η παρουσία της επί σειρά ετών είναι συνεχής και αδιάλειπτη στα πολιτικά δρώμενα.

Άρα, δεν θα μπορούσε να βρεθεί στην Ελλάδα κάποιο αντίγραφό της, αφού οι όποιες προσπάθειες έχουν γίνει -ιδίως μετά το 2009- είναι ευκαιριακές, θνησιγενείς, προσωποκεντρικές, ρηχές και χωρίς σταθερή πολιτική στόχευση. Βεβαίως, οι απόπειρες που έγιναν, εντός συνταγματικών ορίων -ΛΑΟΣ, ΑΝΕΛ, Ελληνική Λύση, μικρότερες κινήσεις της Δεξιάς- σε όλες τις περιπτώσεις εξέφρασαν (ή επιχειρούν να εκφράσουν) τη λαϊκή δυσφορία και απορρόφησαν ακραία αιτήματα, καταφέρνοντας ορισμένες φορές να φέρου τα κομματικά οχήματά τους και εντός του Εθνικού Κοινοβουλίου.

(σ.σ: αναφερόμαστε σε κινήσεις εντός των Συνταγματικών πλαισίων και όχι στη Χρυσή Αυγή, η οποία προφανώς -και δικαστικά διαπιστωμένα- είχε άλλου είδους δράση…)

Εκ δεξιών κίνδυνος;

Γι’ αυτό το λόγο λοιπόν η αποστροφή του κυβερνητικού εκπροσώπου περί γαλλικού διλήμματος «βαθιά υπαρξιακού» να είναι αποκαλυπτική των συζητήσεων και σκέψεων που γίνονται ανάμεσα στα κυβερνητικά στελέχη. Και τούτο διότι ο εκ δεξιών «κίνδυνος» για τη ΝΔ μπορεί να έχει σοβαρά δημοσκοπικά στοιχεία, αλλά δεν έχει πολιτικά χαρακτηριστικά. Οι υπάρχοντες σχηματισμοί ή πρόσωπα έχουν εμφανή αντισυστημική ρητορία, αλλά δεν έχουν ούτε συνεπή ούτε συνεχή αντισυστημική πολιτική. Στη συντριπτική τους πλειοψηφία πρόσωπα ή σχηματισμοί είναι πλήρως απορροφημένα από κέντρα η…παράκεντρα εξουσίας κι άρα, δεν αποτελούν «συστημικό» κίνδυνο, αλλά μάλλον αποσταθεροποιητικό κυβερνητικό παράγοντα.

Στη μικρή (πλην όμως εξόχως σημαντική για την καθημερινότητά μας) εικόνα της Ελληνικής πολιτικής σκηνής, μια ανατροπή στη Γαλλία -αλλά ακόμη κι αυτή η ενισχυμένη παρουσία Λεπέν, Ζεμούρ- μπορεί να δίνει «αέρα» σε κινήσεις με δήθεν «πατριωτικό» ή αντιευρωπαϊκό πρόσημο. Κι εννοείται ότι αυτό μπορεί να αποτελέσει απειλή για τα Δεξιά της ΝΔ.

Από την άλλη όμως, η μεγάλη εικόνα (των Ευρωπαϊκών ισορροπιών) είναι πολύ πιο ισχυρή ως προς τις συνέπειες που μπορεί να έχει. Πολλώ δε μάλλον αν οδηγήσει σε μια ανατροπή ισορροπιών. Διότι τότε δεν θα μιλάμε για τη «μεγάλη εικόνα» στην Ευρώπη, αλλά για μια…άλλη εικόνα της Ευρώπης.