Μας συμφέρει η επανεκλογή Μακρόν;

Τα αποτελέσματα του πρώτου γύρου επαναφέρουν το δίδυμο Μακρόν – Λε Πεν στον δεύτερο και κρισιμότερο γύρο των προεδρικών εκλογών. Ένα από τα ερωτήματα που εύλογα γεννιούνται στο ημέτερο αναγνωστικό κοινό, είναι το εάν η επανεκλογή του Μακρόν στην Προεδρία της Γαλλικής Δημοκρατίας συμβαδίζει με τα συμφέροντα της Χώρας μας.

Είναι βέβαιον ότι μια νέα θητεία του φιλελεύθερου υποψηφίου εξυπηρετεί τα συμφέροντα της Ελλάδας ή μήπως θα ήταν προτιμότερη από τη σκοπιά αυτή η ανάδειξη στην Προεδρία της επικεφαλής της Εθνικής Συσπείρωσης;

Υπάρχει, κατά πρώτον, ένας αντικειμενικός παράγοντας που μόνο επιπόλαια θα μπορούσε να παραβλέψει κάποιος. Τις δύο χώρες συνδέει η συμφωνία του περασμένου Σεπτεμβρίου, που είναι ουσιαστικά τμήμα ενός ευρύτερου εξοπλιστικού πακέτου που ανέρχεται στα 5 δισεκατομμύρια ευρώ και το οποίο προβλέπει την αγορά φρεγατών για το Ελληνικό Πολεμικό Ναυτικό.

Μάλιστα, η συμφωνία αυτή, που κυρώθηκε τον Οκτώβριο από τη μεγάλη πλειοψηφία της Ελληνικής Βουλής, προβλέπει ακόμη και την κοινή χρήση βίας, σε περίπτωση που οι δύο Χώρες «διαπιστώσουν από κοινού ότι βρίσκεται σε εξέλιξη ένοπλη επίθεση εναντίον του εδάφους μιας από τις δύο χώρες, σε συμφωνία με το όρθρο 51 της Χάρτας των Ηνωμένων Εθνών».

Η αμυντική αυτή συμφωνία αποτελεί, παράλληλα, και το επιστέγασμα έντονων διπλωματικών επαφών ανάμεσα στη Γαλλία και την Ελλάδα, οι οποίες ενίσχυσαν με αυτόν τον τρόπο ακόμη περισσότερο τις άρτιες διμερείς πολιτικο –διπλωματικές τους σχέσεις.

Επιπλέον, η επανεκλογή του Μακρόν θα σημάνει επιβεβαίωση των ιδεωδών του κοινωνικού φιλελευθερισμού, δηλαδή του ρεύματος εκείνου από το οποίο αρδεύονται κυρίως τα δύο πολιτικά κόμματα που βρίσκονται στην εξουσία σήμερα. Τόσο η Νέα Δημοκρατία όσο και το γαλλικό κίνημα «Εμπρός!» δηλώνουν απερίφραστα ότι διεκδικούν την ιδεολογική τους αναφορά στις αρχές του σύγχρονου κοινωνικού φιλελευθερισμού.

Απεναντίας, ενδεχόμενη επικράτηση της υποψηφιότητας Λε Πεν θα σημάνει αυτόματα ενίσχυση ενός έντονα ευρωσκεπτικιστικού ρεύματος στο εσωτερικό της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Στην οπτική της Γαλλίδας υποψηφίου, η Ευρωπαϊκή Ένωση θεωρείται ότι αποδυναμώνει εκ προοιμίου την εθνική κυριαρχία της Γαλλίας, ανεξάρτητα από τις πιθανές μορφές που μπορεί να λάβει η θεσμική αρχιτεκτονική της Ε.Ε.

Σε αυτήν τη στερνή προεδρική της προσπάθεια, η υποψήφια της ακροδεξιάς επιχειρεί να λειάνει τις θέσεις της περί εγκατάλειψης του ευρώ και της ζώνης Σένγκεν και της διεξαγωγής δημοψηφίσματος με αντικείμενο την αποχώρηση της Γαλλίας από την ευρωπαϊκή οικογένεια. Εξακολουθεί ωστόσο να στρέφεται κατά της Γερμανίας ως συμμαχικής χώρας στους κόλπους της ΕΕ και να αντιστρατεύεται στον σκληρό θεσμικό πυρήνα της Ένωσης, βάλλοντας κατά του ρόλου της Επιτροπής και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Ο εν γένει αντιδυτικισμός της δύσκολα, εξάλλου, μπορεί να συσκοτισθεί πίσω από την επιχείρηση λείανσης της ρητορικής της.