Η πτώση της Οδησσού “ιντριγκάρει” τον Πούτιν για επέκταση στρατιωτικής δύναμης στην Μολδαβία

Η ουκρανική αντίσταση δικαίως «εξυμνείται» διεθνώς, πίσω από τους «ύμνους» ωστόσο καραδοκούν άλλοι αναδυόμενοι κίνδυνοι, όπως σημειώνει ο Φαρίντ Ζακάρια σε άρθρο του για την Washington Post.

Διότι η επίθεση των Ρώσων στο Κίεβο και τη γύρω περιοχή μπορεί να απέτυχε, πλην όμως η στρατηγική της Μόσχας στη νότια και ανατολική Ουκρανία θα μπορούσε κάλλιστα να επιτύχει, συνεχίζει ο επιφανής Αμερικανός δημοσιογράφος και συγγραφέας.

Και εάν αυτή η στρατηγική επιτύχει, τότε «η Ρωσία θα έχει μετατρέψει την Ουκρανία σε ένα οικονομικά παραλυμένο κράτος χωρίς πρόσβαση στη θάλασσα που θα απειλείται από τις ρωσικές στρατιωτικές δυνάμεις από τρεις διαφορετικές πλευρές, παραμένοντας έτσι ευάλωτο σε μια νέα εισβολή από τη Μόσχα».

Μέσα σε ένα τέτοιο πλαίσιο όμως, «θα χρειαστεί πολύ μεγαλύτερη στρατιωτική βοήθεια από τη Δύση προκειμένου να διασφαλιστεί ότι ένα τέτοιο καταστροφικό σενάριο δεν θα γίνει πραγματικότητα».

Ο Φαρίντ Ζακάρια υπογραμμίζει, επικαλούμενος σχετική έκθεση του Τούρκου αναλυτή Τζαν Κασάπογλου για το αμερικανικό Hudson Institute, πως δεν είναι ένας αλλά δύο οι πόλεμοι που λαμβάνουν χώρα πλέον στην Ουκρανία: ο ένας στα βόρεια και ο άλλος στα νότια, με την υποσημείωση όμως ότι στον νότο οι ρωσικές στρατιωτικές επιτυχίες είναι πολύ μεγαλύτερες.

Για το λόγου το αληθές, αρκεί μια ματιά στη Μελιτόπολη, στη Χερσώνα αλλά και στη βομβαρδισμένη Μαριούπολη που έχει περικυκλωθεί από τις ρωσικές δυνάμεις. Η πρόσβαση των δυνάμεων της Ουκρανίας στην Αζοφική Θάλασσα έχει μπλοκαριστεί, με τους Ρώσους από την άλλη να έχουν καταφέρει να εξασφαλίσουν έναν διάδρομο από την Κριμαία έως το Ντονμπάς και να προσπαθούν παράλληλα να κινηθούν δυτικά προς την Οδησσό.

«Ο Οδησσός είναι το βραβείο ως το κύριο λιμάνι μέσω του οποίου η Ουκρανία συναλλάσσεται εμπορικά με τον κόσμο», όπως σημειώνει στο άρθρο του για την Washington Post ο Ζακάρια. «Η Οδησσός είναι η πιο σημαντική πόλη για την Ουκρανία οικονομία, μια πόλη γεμάτη συμβολισμούς… Εάν η Οδησσός έπεφτε, η Ουκρανία θα καθίστατο πρακτικά περίκλειστη και η Μαύρη Θάλασσα θα γινόταν ουσιαστικά μια ρωσική λίμνη – κάτι που σχεδόν σίγουρα θα έβαζε στον πειρασμό τη Μόσχα να επεκτείνει τη στρατιωτική της δύναμη και προς τη Μολδαβία που έχει τη δική της αποσχισθείσα περιοχή με Ρωσόφωνους (Υπερδνειστερία)», συνεχίζει ο Φαρίντ Ζακάρια, υπογραμμίζοντας πως σε μια τέτοια περίπτωση «ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν θα μπορούσε να παρουσιάσει το αποτέλεσμα ως μεγάλη νίκη» που «απελευθερώνει τους Ρωσόφωνους, εξασφαλίζει τον έλεγχο κρίσιμων πόλεων και λιμανιών, και μετατρέπει την Ουκρανία σε ένα μη βιώσιμο υποτελές κράτος».

«Αυτό δεν πρέπει να συμβεί», γράφει ο Ζακάρια, χαιρετίζοντας τον αγώνα που δίνουν οι Ουκρανοί για να αποτρέψουν μια ρωσική νίκη και αναγνωρίζοντας τις μέχρι τώρα επιτυχίες τους (η βύθιση του ρωσικού καταδρομικού Moskva είναι μια τέτοια επιτυχία).

Σύμφωνα με τον Αμερικανό δημοσιογράφο ωστόσο, «ο Πούτιν φαίνεται αποφασισμένος να συνεχίσει να πιέζει, ανεξάρτητα από το κόστος», ενώ και οι Ουκρανοί «παρά την υποτιθέμενη επιτυχία των πυραύλων Neptune, δεν έχουν την ικανότητα να σταματήσουν το ρωσικό ναυτικό».

«Τι μπορούν να κάνουν οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Δύση; Πολύ περισσότερο από όλα όσα ήδη κάνουν», γράφει ο Ζακάρια και συνεχίζει επικαλούμενος την άποψη του Αμερικανού απόστρατου υποστράτηγου Μαρκ Χέρτλινγκ σύμφωνα με τον οποίο οι Ουκρανοί χρειάζονται τώρα: ελικόπτερα, οπλισμένα οχήματα τύπου Humvee, πυραυλικά συστήματα πολλαπλής εκτόξευσης (MLRS) και drone κάθε είδους.

«Τα τουρκικά μη επανδρωμένα αεροσκάφη έχουν αποδειχθεί ένα εντυπωσιακά αποτελεσματικό όπλο σε αυτήν τη σύγκρουση», σημειώνει ο αρθρογράφος της Washington Post, υποστηρίζοντας ότι θα πρέπει να δοθούν παράλληλα στην Ουκρανία και περισσότερα αμερικανικά drone τύπου «kamikaze» αλλά και drone παρακολούθησης για την συλλογή δεδομένων.

Ο Φαρίντ Ζακάρια υποστηρίζει ωστόσο και κάτι άλλο: ότι το ΝΑΤΟ «θα πρέπει να επιβάλει εμπάργκο γύρω από αυτά τα ύδατα (σ.σ. της Μαύρης Θάλασσας), εμποδίζοντας τις ρωσικές δυνάμεις να εισέλθουν πραγματοποιώντας επιθέσεις στις πόλεις της Ουκρανίας ή επιχειρήσεις ανεφοδιασμού».

«Τα πλοία του ΝΑΤΟ θα επιχειρούν από διεθνή ύδατα, εκδίδοντας ειδοποιήσεις προς ναυτιλλομένους ότι οι δυνάμεις του ΝΑΤΟ δραστηριοποιούνται στην περιοχή και θα τους προειδοποιούν να μην εισέλθουν», συνεχίζει ο Ζακάρια, επικαλούμενος και τον Ελληνοαμερικανό πρώην ναύαρχο και διοικητή Ευρώπης του ΝΑΤΟ, Τζέιμς Σταυρίδη, που ζητά μια πιο επιθετική απάντηση από τη Δύση στο μέτωπο της Ουκρανίας μέσω της αποστολής μαχητικών αεροσκαφών, συστημάτων αεράμυνας και αντιπλοϊκών (anti-ship) πυραύλων.

«Οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν δώσει περίπου 16 δισεκατομμύρια δολάρια ως βοήθεια προς την Ουκρανία από την έναρξη της εισβολής. Εν τω μεταξύ, η υφήλιος αναμένεται να πληρώσει 320 δισεκατομμύρια δολάρια στη Ρωσία φέτος για την ενέργειά της… Η μόνη πίεση που θα αναγκάσει τη Ρωσία να καθίσει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων είναι η στρατιωτική ήττα στο νότο. Το αρχικό σχέδιο του Πούτιν απέτυχε. Δεν μπορούμε όμως να επιτρέψουμε στο Plan B του Πούτιν να επιτύχει», καταλήγει ο αρθρογράφος της Washington Post.