Πλαστικά θάλασσες: Ανάγκη για μια νέα διεθνής συνθήκη για την πλαστική ρύπανση

Εδώ και πάρα πολλά χρόνια μας απασχολεί το ζήτημα των πλαστικών και ιδιαίτερα το πως καταλήγουν αυτά μετά τη χρήση τους. Ολοένα και περισσότεροι πολίτες δείχνουν να είναι πλέον πολύ πιο ευαισθητοποιημένοι στο ζήτημα αυτό όπως και αρκετές εταιρείες οι οποίες επιθυμούν να γίνουν περισσότερο “eco friendly”.

Σύμφωνα με στοιχεία της Greenpeace  αν οι 200.000 τόνοι πλαστικής συσκευασίας που καταναλώνουμε κάθε χρόνο στην Ελλάδα μετατραπούν σε 200.000 τόνους χάρτινης ή συσκευασίας από βιοπλαστικό τα προβλήματα διαχείρισης των απορριμμάτων και πάλι θα είναι μεγάλα για το περιβάλλον και την κοινωνία. Μόλις το 9% των συνολικά 9 δις τόνων πλαστικού που έχει παράξει ο κόσμος έχει ανακυκλωθεί. Παρά το γεγονός αυτό η ανακύκλωση προωθείται ως η βασική λύση στο πρόβλημα της πλαστικής ρύπανσης, και οι εταιρείες βασίζονται σε αυτήν.

SOS από την καύση των σκουπιδιών

Στην Ευρωπαϊκή Ένωση η πλειοψηφία 41,6% των πλαστικών απορριμμάτων που συλλέχθηκαν το 2016 κάηκαν σύμφωνα και πάλι με στοιχεία της Greenpeace. Η καύση σκουπιδιών είναι ανεπαρκής τρόπος για παραγωγή ενέργειας και ανεύθυνος τρόπος διαχείρισης απορριμμάτων. Συγκεκριμένα, η καύση πλαστικού δημιουργεί ρύπους, πτητική τέφρα, τέφρα κλιβάνου και σκωρία.

Το πρόβλημα που εντοπίζεται στους ωκεανούς

Εκτός από την ξηρά ένα πολύ μεγάλο πρόβλημα έχει τονιστεί και στους βυθούς και κυρίως σε Ωκεανούς ανά τον κόσμο. «Η συζήτηση μιας νέας διεθνούς συνθήκης για την πλαστική ρύπανση που καλύπτει ολόκληρη την υδρόγειο είναι επείγουσα, επειδή η δυναμική του προβλήματος είναι παγκόσμια και, επομένως, οι λύσεις πρέπει να είναι παγκόσμιες και συντονισμένες σε διαφορετικά επίπεδα», λέει ο Alberto Quesada, περιφερειακός συντονιστής MarViva θαλάσσια ρύπανση.

Σύμφωνα με στοιχεία, υπάρχουν περίπου 200 εκατομμύρια τόνοι πλαστικών απορριμμάτων σε θαλάσσιους χώρους, αριθμός που θα τριπλασιαστεί έως το 2040 εάν δεν υπάρξει «μια σημαντική αλλαγή παραδείγματος», προειδοποιεί ο Quesada.

Το Παγκόσμιο Ταμείο για τη Φύση (WWF) προειδοποίησε σε πρόσφατη έκθεσή του ότι η πλαστική ρύπανση έχει φτάσει σε «κάθε γωνιά των ωκεανών» και η μάζα της είναι τέτοια που, ακόμη και αν σταματήσει η απόρριψη, ο όγκος των μικροπλαστικών και των νανοπλαστικών θα διπλασιαστεί μέχρι το 2050.

Ποιες λύσεις προκρίνονται – Ποια ανάγκη έχει εντοπιστεί

Σύμφωνα με πρόσφατες μελέτες του ΟΗΕ, μέχρι το 2050, αναμένεται να κολυμπούν στις θάλασσές μας περισσότερα πλαστικά από ότι ψάρια. Την τελευταία δεκαετία, δεκάδες εθνικές και τοπικές κυβερνήσεις σε όλο τον κόσμο έχουν υιοθετήσει πολιτικές για τη μείωση της χρήσης πλαστικών μιας χρήσης. Και ο αριθμός συνεχίζει να αυξάνεται. Η Αφρική ξεχωρίζει ως η ήπειρος στην οποία οι περισσότερες χώρες έχουν υιοθετήσει την πλήρη απαγόρευση της παραγωγής και της χρήσης πλαστικών σακουλών.

Ένα πράγμα είναι σαφές: δεν υπάρχει ενιαία λύση που να μπορεί να αντιμετωπίσει αυτήν την περίπλοκη πρόκληση. Βιώσιμες κρίνονται οι αντιδράσεις που θα περιλαμβάνουν Ε&Α σε εναλλακτικά υλικά, αλλαγή καταναλωτικών προτύπων και νοοτροπιών, μεταρρυθμίσεις στη διαχείριση των απορριμμάτων, νέες τεχνολογίες για την ανακύκλωση και, τελικά, νέα μοντέλα ανάπτυξης.

Πρέπει να επιβραδύνουμε τη ροή του πλαστικού, αλλά πρέπει επίσης να βελτιώσουμε τον τρόπο διαχείρισης των πλαστικών απορριμμάτων, αλλά και τον τρόπο επαναχρησιμοποίησής τους.