Όρια του Ρεπουμπλικανικού Μετώπου στη Γαλλία

Οι Γάλλοι πολίτες εμπιστεύθηκαν την Προεδρία στον Μακρόν για μια ακόμη πενταετία. Ο φιλελεύθερος υποψήφιος κέρδισε την ακροδεξιά/ακροδεξιά αμφισβήτηση και έγινε ο πρώτος Γάλλος Πρόεδρος με κοινοβουλευτική πλειοψηφία που επανεκλέγεται από τη γένεση της Πέμπτης Δημοκρατίας το 1958.

Ο Μακρόν κέρδισε μια δεύτερη θητεία αλλά, όμως, αξίζει να θυμηθούμε ότι,  λαμβάνοντας υπ’ όψη όσους απείχαν, το 62%των ψηφοφόρων δεν τον ψήφισαν, ότι επανεξελέγη με 38% των εγγεγραμμένων ψηφοφόρων έναντι 43,6 τοις εκατό πριν από πέντε χρόνια και ότι αυτό το ποσοστό αντιπροσωπεύει το πιο χαμηλό επίπεδο υποστήριξης για έναν Πρόεδρο από το Πομπιντού το 1969.

Για άλλη μια φορά, το «ρεπουμπλικανικό μέτωπο» – ένας ευρύς πολιτικός συνασπισμός που αντιτίθεται σε ακροδεξιές εξαλλοσύνες –  υποστήριξε τον Μακρόν, όπως συνέβη με όλους τους Προέδρους που εκλέχθηκαν απέναντι σε ακραία συντηρητικούς υποψηφίους, αλλά αυτό το μέτωπο είναι εύθραυστο. Το εκλογικό ποσοστό των λεπενιστών αυξήθηκε σημαντικά και ο Μελανσόν, ο υποψήφιος της ριζοσπαστικής αριστεράς, κατέγραψε ένα εκλογικό ποσοστό που κινείται άνω του 21%.

Ακόμη περισσότερο από ό,τι το 2017, αυτές οι εκλογές αφήνουν μια χώρα εκλογικά χωρισμένη στα τρία: τη φιλελεύθερη συνιστώσα, την ακροδεξιά/δεξιά και τον αριστερό ριζοσπαστισμό. Και το πιο σημαντικό, η Γαλλία δείχνει να έχει αποθέματα θυμού και απογοήτευσης.

Ο Μακρόν μπορεί βέβαια, ως επικεφαλής του Ρεπουμπλικανικού Μετώπου,  να αντιμετωπίσει τη νέα αυτή συνθήκη με θριαμβολογίες που συνοψίζονται στο «μόνο η νίκη έχει σημασία» ή στο κυνικό «μόνο τον πρώτο θυμούνται». Οι πρώτες μετεκλογικές του κινήσεις δείχνουν να κινούνται προς την αντίθετη κατεύθυνση, αυτήν της ανάληψης των ευθυνών και της αναγνώρισης του αντικειμενικού γεγονότος ότι η Γαλλία δεν έχει την πολυτέλεια να αφήσει αναξιοποίητα πέντε χρόνια.