Susan Meiselas: Οι αγώνες της ζωής της

Φυσικά, είναι πάντα μεμονωμένες εικόνες που φαίνεται να διαπερνούν το χρόνο και τον χώρο. Εικόνες μιας μάχης, μιας εποχής ή μιας πόλης. Αλλά αυτό που ήταν ιδιαίτερο στο έργο της Susan Meiselas ήταν η αφήγηση: πώς επισκεπτόταν επανειλημμένα τις στρίπερ στις εκθέσεις της, πώς συνόδευε την εξέγερση των Σαντινίστα στη Νικαράγουα για περισσότερο από ένα χρόνο, όπως έκανε στις αρχές της που προσπάθησε να κάνει το New Yorker ένα ολόκληρο αστικό περιβάλλον κατανοητό με φωτογραφίες δρόμου.

Τα έργα της

Η Susan Meiselas γεννήθηκε στη Βαλτιμόρη το 1948 και έγινε φωτογράφος Magnum το 1976. Ίσως το πιο γνωστό της έργο, Νικαράγουα, Ιούνιος 1978 – Ιούλιος 1979 , δημοσιεύτηκε το 1981. Στις δεκαετίες που ακολούθησαν, συνέχισε να είναι σχολαστική και υπομονετική παρατηρητής του κόσμου. Περίπου 250 από τις φωτογραφίες και τις βιντεοεγκαταστάσεις της από τη δεκαετία του 1970 έως τώρα μπορούν να προβληθούν στο Βερολίνο.

Σήμερα, η Meiselas θεωρείται ότι άνοιξε τον δρόμο όχι μόνο για τους πολιτικά δεσμευμένους φωτογράφους που καταγράφουν προσεκτικά, προβληματίζονται και πλαισιώνουν το έργο τους, αλλά και για τους φωτογράφους που επίμονα εργάζονται σε συνεργασία με τα θέματά τους.

Για παράδειγμα, η Meiselas με τις σειρές της «44 Irving Street» (1971) και «Porch Portraits» (1974) εξερεύνησε διαφορετικές πραγματικότητες της ζωής στις Ηνωμένες Πολιτείες, με τα έργα της, δύο δεκαετίες μετά την έναρξη του κινήματος για τα πολιτικά δικαιώματα στις ΗΠΑ, να απεικονίζουν την επιμονή της στις ανισότητες. Στο φωτογραφικό της δοκίμιο «Carnival Strippers» (1972-1975) υιοθέτησε μια προσέγγιση ευαίσθητη και διαδραστική, απεικονίζοντας την καθημερινή ζωή των γυναικών που κέρδιζαν τα προς το ζην ως χορεύτριες στριπτίζ σε πανηγύρια στις βορειοανατολικές Ηνωμένες Πολιτείες.

Τα εννοιολογικά κολάζ όχι μόνο αποκαλύπτουν τα υποκείμενα συμφραζόμενα των εικόνων, αλλά και προσκαλούν σε προβληματισμό για την ίδια τη φωτογραφική πρακτική, για τη μαρτυρία, για τις ιεραρχίες στη φωτογραφική πράξη και για την υποδοχή και τη διάδοση των εικόνων.

Η Meiselas κέρδισε το 2019 το βραβείο του Deutsche Börse Photography Foundation Prize για τα πενήντα χρόνια της καριέρας της. Τιμήθηκε ως παράδειγμα δημιουργού φωτογραφικών βιβλίων που έχουν εμπνεύσει και έχουν ασκήσει διαρκή επίδραση τόσο στους συναδέλφους τους καλλιτέχνες όσο και στην πρακτική της δημιουργίας εικόνων.

Μιλώντας για το έργο της γράφει:

«Δεν ξέρεις πάντα πώς θα ξεκινήσεις ένα έργο – η διαδικασία περιλαμβάνει τη γνωριμία με ένα θέμα, η οποία μπορεί να διαρκέσει πολλές δεκαετίες ή σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα. Αντίθετα, όταν καλύπτεις τρέχοντα γεγονότα, καθοδηγείσαι εγγενώς από τις καταστάσεις στις οποίες βρίσκεσαι. Με τη δουλειά μου στην Κεντρική Αμερική τα πράγματα άλλαζαν καθημερινά, οπότε η δυναμική ήταν πολύ πέρα από αυτό που μπορούσα να φανταστώ. Ανταποκρινόμουν όσο καλύτερα μπορούσα σε μια συνεχώς εξελισσόμενη κατάσταση. Δεν μπορείς πραγματικά να προβλέψεις τι πρόκειται να αντιμετωπίσεις, οπότε είναι πολύ διαισθητική δουλειά. Πρέπει να είσαι όσο το δυνατόν περισσότερο εκτεθειμένος στις προκλήσεις του να είσαι μάρτυρας».