Το δακτυλίδι της διαδοχής

Το δυσάρεστο νέο της επιδείνωσης της υγείας του Βλαντιμίρ Πούτιν, που φέρεται να υποφέρει από σχιζοσυναισθηματικές διαταραχές, τη νόσο του Πάρκινσον και κακοήθεια στην κοιλιακή χώρα, θέτει επιτακτικά το ζήτημα της διαδοχής του Ρώσου Προέδρου.

Η ασθένεια του Πούτιν, εκ των πραγμάτων, έχει εγγράψει στην ημερήσια διάταξη το θέμα της διαδοχής, ανεξαρτήτως του γεγονότος ότι τα πάντα τελούν υπό την αίρεση του πώς θα εξελιχθεί η υγεία του Προέδρου. Οι λεγόμενες αλλεπάλληλες αναβολές της εγχείρησης στην κοιλιακή χώρα έχουν εντείνει τη σύγχυση και τη νευρικότητα στα ηγετικά κλιμάκια της Ρωσικής Ομοσπονδίας.

Ο Πούτιν έχει συχνά περιγραφεί ως καθισμένος σε ένα απολυταρχικό στρατιωτικό – οικονομικό σύστημα διακυβέρνησης, που συνιστά την αποτύπωση ενός ιδεολογικού μείγματος, που συντηρείται από την ιστορική ταπείνωση της απώλειας εξουσίας που ενσαρκώνει η Σοβιετική Ένωση και το κέρδος που συσσωρεύθηκε από την ανακάλυψη υδρογονανθράκων κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ’90. Αυτό το μείγμα αποτελεί την κινητήρια δύναμη πίσω από την αναβίωση της ρωσικής εξουσίας.

Ως επικρατέστερος υποψήφιος για τη διαδοχή φέρεται ο Νικολάι Πατρούσεφ, που είναι πρώην επικεφαλής της KGB και θεωρητικός της ναζιστικοποίησης της Ουκρανίας και της στρατηγικής της στρατιωτικής εισβολής.

Εκτός από τον Πατρούσεφ, υποψήφιοι για τη διαδοχή πρέπει να θεωρείται και ο Σεργκέι  Σοϊγκού, που είναι διακεκριμένος πολιτικός και στρατηγός και που έχει υπηρετήσει ως Υπουργός Άμυνας της Ρωσικής Ομοσπονδίας. Πρόκειται για άνθρωπο – κλειδί στις επιχειρήσεις στη Συρία και στην προσάρτηση της Κριμαίας.

Στο περιθώριο της διαδικασίας διαδοχής κινούνται και οι λεγόμενες «πολιτικές» υποψηφιότητες, λόγω της πολιτικής θέσης τους και του πολιτικού ρόλου τους.

Πρόκειται, συγκεκριμένα, για τον  Ρώσο Πρωθυπουργός Μιχαήλ Μισούστιν , πρώην επικεφαλής της φορολογικής διοίκησης, οικονομολόγος με ιδιαίτερες διοικητικές ικανότητες, από τον οποίο ζητείται, πρώτα και κύρια, να φροντίζει τα δημόσια οικονομικά της χώρας.

Όσο για τον Σεργκέι Λαβρόφ, τον ακλόνητο επικεφαλής της διπλωματίας, το πρόσωπο της Ρωσίας στο εξωτερικό, δεν έχει, ή δεν έχει πλέον, το βάρος που έχουν οι στρατιωτικοί σήμερα. Αυτός ο διπλωμάτης καριέρας που παρευρέθηκε από το γραφείο του στα Ηνωμένα Έθνη στην αποσύνθεση της ΕΣΣΔ συγκαταλέγεται αναμφίβολα μεταξύ των πιστών του Πούτιν, αλλά δεν έχει τον εικαζόμενο αποφασιστικό ρόλο στη διαδικασία λήψεως των πολιτικών αποφάσεων.

Με βάση τον σταθερά απολυταρχικό προσανατολισμό του σημερινού καθεστώτος του Κρεμλίνου, δεν θα πρέπει να εκπλήσσει το προβάδισμα των Πατρούσεφ και Σοιγκού, δεδομένου των «σκληροπυρηνικών» θέσεών τους και την προσήλωσή τους στη διατήρηση της αντιδημορκατικής – αντιπολιτικής διάστασης του συστήματος Πούτιν.