Ο Θρησκευτικός Πόλεμος του Πούτιν

Στα μέσα Μαρτίου, αρκετές εβδομάδες μετά την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, ο Πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν εμφανίστηκε στη σκηνή ενός κεντρικού σταδίου της Μόσχας, που ήταν πλημμυρισμένο από πλήθος κόσμου. Υποδυόμενος το ρόλο ενός πολιτικού – ποιμαντικού ηγέτη που ηγείται του εθνικού ποιμνίου του, ο Ρώσος Πρόεδρος αφιέρωσε χωρία της Βίβλου στους πεσόντες στρατιώτες της χώρας.  Η κυνική πολιτική χρήση της ορθόδοξης εκδοχής της χριστιανικής διδασκαλίας επιστρατεύεται για να δικαιολογηθεί ένας επεκτατικός πόλεμος.

Παράλληλα, πρόκειται για μια μακροιστορική επιστροφή στις δικαιολογίες της τσαρικής εποχής για τους ρωσικούς πολέμους της προσοβιετικής εποχής, για μια «μεταφυσική σύγκρουση μεταξύ των δυνάμεων του καλού και του κακού», ενδεικτική της «λευκής»,  και όχι πλέον «κόκκινης»,  σκέψης που επικρατεί στο Κρεμλίνο σήμερα.

Και πράγματι, η Ρωσία άρχισε να επιστρέφει προς την Ορθοδοξία και να την υποβάλλει σε δόλιες πολιτικές χρήσεις, παρουσιάζοντας τα εδάφη της ως παραδεισένιο προορισμό,  μετά την κατάρρευση της αθεϊστικής Σοβιετικής Ένωσης.

Στο πλαίσιο αυτό, ο πόλεμος κατά της Ουκρανίας πρέπει να λογίζεται, σύμφωνα με το καθεστώς Πούτιν και το επικοινωνιακό του υποσύστημα, και ως ένας «ιερός πόλεμος», μια θρησκευτική πολεμική αποστολή μεσσιανικού τύπου.

Έτσι, τα πυρηνικά όπλα ραντίζονται με αγιασμό, τα πυρηνικά υποβρύχια διαθέτουν χριστιανικά παρεκκλήσια, ιερείς απευθύνουν κηρύγματα στο στρατιωτικό προσωπικό της χώρας, ενώ τα κρατικά μέσα ενημέρωσης δεν σταματούν να υπενθυμίζουν στους Ρώσους πολίτες ότι κάθε σώμα του στρατού της ώρας διαθέτει τον δικό του Άγιο – Προστάτη.

Είναι επίσης χαρακτηριστικό ότι ο ίδιος ο επικεφαλής της Ορθόδοξης Ρωσικής Εκκλησίας, ο Πατριάρχης Κύριλλος, αποκάλεσε την προεδρία του Πούτιν σαν «θείο θαύμα» και σαν «θείο θαύμα», τη στιγμή κατά την οποία ο ίδιος Πούτιν έσπευσε να χαρακτηρίσει δημοσίως την εισβολή στην Ουκρανία και ως «θρησκευτική αναζήτηση προς την Δύση».

Αυτός ο νέος θρησκευτικός πόλεμος λαμβάνει λοιπόν διαστάσεις ιερού απελευθερωτικού πολέμου από τον «άθεο» κόσμο της «ηθικά παρακμάζουσας» Δύσης.