Η κυβέρνηση θα είναι μόνη της σε αυτό που έρχεται

Τα μέτρα για τη μείωση των τιμολογίων ηλεκτρικού που ανακοίνωσε ο πρωθυπουργός και εξειδίκευσαν οι συναρμόδιοι υπουργοί ήρθαν στο «και πέντε». Η ζημιά είχε γίνει, θα γινόταν ακόμα μεγαλύτερη και θα έφθανε σε επίπεδο καταστροφής να διανοείτο να πάει στις εκλογές με τέτοιους λογαριασμούς ρεύματος.

Η παρέμβαση σώζει κατά μεγάλο μέρος την κατάσταση, αλλά αυτό θα επιβεβαιωθεί όταν τα μέτρα μεταφραστούν στην τσέπη των καταναλωτών. Οι οποίοι έκαναν δεκτές με ανακούφιση τις εξαγγελίες, αλλά παραμένουν επιφυλακτικοί μέχρι να διαπιστώσουν το αποτέλεσμα στο πορτοφόλι τους.

Είναι προφανές ότι ο ΣΥΡΙΖΑ περιήλθε σε μία αμηχανία διότι ελλείψει πολιτικής πρότασης γενικώς, ποντάρει σε ό,τι στραβή μπορεί να συμβεί στην κυβέρνηση για να καρπωθεί εξ αντανακλάσεως κανένα δημοσκοπικό ποσοστό. Και δεν είναι λίγες οι «στραβές» που έχουν συμβεί στη «βάρδια» της κυβέρνησης για να θυμηθούμε την ατυχή, στα όρια της ύβρεως ατάκα της πρώην περιφερειάρχου Αττικής για το Μάτι.

Για την ακρίβεια σχεδόν ότι μπορούσε να πάει στραβά έχει πάει και μάλιστα τα περισσότερα σε πλανητικό επίπεδο.

Η χειρότερη πανδημία των τελευταίων εκατό ετών, η πιο σοβαρή ενεργειακή κρίση εδώ και δεκαετίες και οι υψηλότερες τιμές ρεύματος πανευρωπαϊκά που έχουν σημειωθεί ποτέ, ο πρώτος μεγάλος πόλεμος στην Ευρώπη από τον Β’ ΠΠ υπό την έννοια (δεν ξεχνάμε Κύπρο και Γιουγκοσλαβία) ότι είναι ο πρώτος που έχει σοβαρές πιθανότητες να εξελιχθεί σε παγκόσμιο και μάλιστα πυρηνικό. Υπενθυμίζουμε επιπλέον την απόπειρα εισβολής στον Έβρο και το κατώφλι του πολέμου που βρεθήκαμε με την Τουρκία το καλοκαίρι το ’20 με τα γεγονότα σε Αιγαίο και Ανατολική Μεσόγειο.

Κατά ένα περίεργο τρόπο και με τα όποια αναπόφευκτα λάθη, η κυβέρνηση κατάφερε να διαχειριστεί τις κρίσεις και να μοιράσει δεκάδες δισεκατομμύρια για τη στήριξη από τις επιπτώσεις της κάθε κατάστασης, περισσότερα απ’ όσα έχουν μοιραστεί από την ημέρα που μπήκαμε στο Μνημόνιο εδώ και 12 χρόνια, περισσότερα ακόμα και από καλές εποχές, ξεχρεώνοντας ταυτόχρονα το ΔΝΤ, υλοποιώντας παράλληλα ένα μεγάλο εξοπλιστικό για τις παρατημένες επί δεκαπενταετία Ένοπλες Δυνάμεις, ενώ είναι η πρώτη φορά σε σχεδόν δύο δεκαετίες που μειώθηκαν και καταργήθηκαν μαζικά φόροι.

Λάθη έχουν γίνει, καθυστερήσεις έχουν υπάρξει, αστοχίες έχουν σημειωθεί, εμμονές έχουν στοιχίσει και μάλιστα πολύ. Αυτό που τα αντισταθμίζει είναι ότι έστω υπό την πίεση των πραγμάτων πολιτικές διορθώνονται εν μέρει ή εν  όλω, όπως πχ με το μεταναστευτικό και τις γεωτρήσεις.

Από την άλλη, τηρείται μία στάση από πλευράς αξιωματικής αντιπολίτευσης η οποία διεκδικεί μεταπολιτευτικά πρωτεία τοξικότητας και εθνικής ανευθυνότητας. Δεν υπάρχει ούτε ένα θέμα στο οποίο να συμφώνησε, ούτε ένα ζήτημα στο οποίο να στήριξε, ούτε ένα πεδίο στο οποίο να συναίνεσε. Όλα της φαίνονται λίγα, τα πάντα τα αξιολογεί ως λάθος, οποιαδήποτε παρέμβαση την απορρίπτει a priori επειδή είναι κυβερνητική.

Μιλάμε για το κόμμα που πολιτεύθηκε με αντιμνημονιακή ατζέντα και μόλις πήρε την κυβέρνηση υπέγραψε ένα καθόλα αχρείαστο Μνημόνιο, έβαλε επί θητείας της περισσότερους φόρους απ’ όσους είχαν βάλει όλες οι προηγούμενες μνημονιακές κυβερνήσεις μαζί και δέχθηκε ότι είχαν αρνηθεί όλοι οι υπόλοιποι, από την υποθήκευση του συνόλου της δημόσιας περιουσίας στους ξένους μέσω του Υπερταμείου, μέχρι πρωτογενή πλεονάσματα για σαράντα χρόνια και την παράδοση τη ονομασίας στους Σκοπιανούς.

Και ακριβώς ένεκα της αναξιοπιστίας, των εσωτερικών αντιφάσεων και ψεμάτων στους πάντες για τα πάντα, ακόμα και μεταξύ «συντρόφων», διασπάστηκε και συνεχίζει να κλυδωνίζεται. Χωρίς πολιτική πυξίδα, με μόνο συνεκτικό ιστό την προσδοκία επανάκαμψης στην εξουσία, όχι λόγω προγραμματικών προτάσεων, αλλά με τη ελπίδα ότι θα φθαρεί η κυβέρνηση από εξωγενείς κρίσεις. Για τις οποίες, ειρήσθω εν παρόδω, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αντιλαμβάνεται καν τι είναι, που οφείλονται και πως μπορεί να εξελιχθούν.

Τούτων λεχθέντων είναι σαφές ότι η κυβέρνηση δεν έχει να περιμένει τίποτα απολύτως, ούτε την ελάχιστη εθνική συνεννόηση, σε μία περίοδο όπου δυστυχώς τα δύσκολα, από την πολύ πιθανή εξέλιξη του πολέμου στην Ουκρανία σε παγκόσμιο μέχρι ενδεχόμενη σύγκρουση με την Τουρκία και από την επιδείνωση της κατάστασης στην αγορά ενέργειας μέχρι μία επισιτιστική κρίση, είναι μπροστά. Αυτό καθιστά την ευθύνη της ακόμα μεγαλύτερη και το έργο ακόμα πιο δύσκολο. Το επόμενο διάστημα είναι πιθανό να αποδειχθεί υπαρξιακό για τη χώρα και θα πρέπει η κυβέρνηση  να το διαχειριστεί όχι απλά μόνη της, αλλά έχοντας και δυνάμεις στο εσωτερικό που θα εύχονται να αποτύχει για να διεκδικήσουν ρόλο επί ερειπίων. Αυτό ας το έχουμε υπόψιν όλοι μας.