Η αυταρχία Πούτιν παρελαύνει

Η εξουσία είναι σύμφυτη με κάθε πολιτικό καθεστώς και ψεύδεται ή αστοχεί κάποιος αν υποστηρίξει ότι η εξουσία είναι γλυκερή και ανώδυνη για τους πολίτες: η άσκησή της τούς θέτει όρια και περιορισμούς. Ένα δημοκρατικό καθεστώς όμως σέβεται την πολιτικό πλουραλισμό, μεριμνά για την κομματική πολυφωνία, υπακούει στις δημοκρατικές αποφάσεις των πολιτών, ακόμη κι όταν αυτές ζητούν την αντικατάστασή του από ένα διαφορετικό διάδοχο σχήμα.

Στη Ρωσία του Πούτιν, έχουμε να κάνουμε με ένα καθεστώς που στερείται ιδεολογικών πόρων. Το σημερινό καθεστώς δεν ερείδεται σε τούτη ή σε εκείνη την δημοκρατική ιδεολογική κληρονομιά. Επιδιώκει την διατήρησή του στηριζόμενο ουσιαστικά στην δύναμη και στον βιολογισμό του τζουντόγκα Προέδρου.

Λογική απόρροια της ιδεολογικής γύμνιας είναι η συγκάλυψή της και μέσω επιλεκτικών αναγνώσεων της ιστορίας, μέσα από την άνωθεν και στρεβλή υπενθύμιση λαμπρών σελίδων του παρελθόντος. Ανάλογες, όχι ίδιες, χονδροειδείς χρήσεις της ιστορίας ζήσαμε και στον τόπο μας, που οδήγησε στην καθεστωτική κατασκευή του ανθρωπότυπου του συμβατού με το τρίπτυχο «Ελλάς – Ελλήνων – Χριστιανών».

Η περιχαρακωμένη αναπαραγωγή της αυταρχίας Πούτιν συνοδεύεται και από την αποστροφή προς τη συστηματική πολιτική λογοδοσία των κυβερνώντων. Αυτή αναπληρώνεται, ανάμεσα σε άλλα,  από τελετουργίες που αντιστοιχούν σε κορυφαία επιτεύγματα του ρωσικού λαού, μα που σκοπίμως λαμβάνουν χαρακτηριστικά λαϊκής εμποροπανήγυρης υποβιβάζοντας την πάντα πολύτιμη ιστορική μνήμη.

Η αναπαραγωγή της αυταρχίας του καθεστώτος Πούτιν τηρεί λοιπόν χρυσούς κανόνες προκειμένου να φανεί ότι το καθεστώς δεν είναι ιδεολογικά ανάπηρο κι ότι ο βασιλεύς του δεν είναι ιδεολογικά γυμνός. Κι η αυριανή παρέλαση, αντί να υπηρετεί την ανάγκη της ζωντανής υπόμνησης μιας περίλαμπρης αντιιμπεριαλιστικής νίκης, υποβιβάζεται ανερυθρίαστα σε ένα προπαγανδιστικό αυταρχικό τερτίπι.