Ο συντηρητισμός είναι ένα ρεύμα ιδεών με κατοχυρωμένη τη διακριτή θέση του στην πολιτική σκέψη και δράση, ιδίως από την επομένη της Γαλλικής Επανάστασης και μετά. Συντηρητικούς συναντούμε σε σύγχρονα πολιτικά κόμματα, σε κυβερνήσεις και σε δεξαμενές σκέψεις. Το λυσσώδες μίσος, όμως, κατά των γυναικών που διεκδικούν τη διατήρηση χρόνιων κατακτημένων δικαιωμάτων τους στις Ηνωμένες Πολιτείες επαναφέρει τον συντηρητισμό στο επίκεντρο του δημοσίου διαλόγου με έναν τρόπο στρεβλό, που παραχαράσσει κατευθυντήριες συντηρητικές ιδέες.
Πρόκειται, συγκεκριμένα, για την εμμονή μιας μερίδας της ακραίας συντηρητικής δεξιάς αναφορικά με το γυναικείο σώμα. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, περισσότερες από τις μισές ομόσπονδες πολιτείες είναι έτοιμες να θεσπίσουν νόμους που απαγορεύουν ή καθιστούν σχεδόν αδύνατη την άμβλωση, μόλις το Ανώτατο Δικαστήριο καταργήσει την απόφαση Roe v. Wade, που ήταν μια απόφαση – ορόσημο για το γυναικείο κίνημα και η οποία είχε αναγνωρίσει την άμβλωση ως συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα από το 1973.
Το δικαίωμα αυτό ετέθη στο στόχαστρο ακραίων καθολικών και ευαγγελικών κύκλων και, εν συνεχεία, από ανώτερα στρώματα του δικαστικού σώματος και του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος, το οποίο, πλέον, αγωνίζεται ανοιχτά για την αποδόμηση του εν λόγω δικαιώματος.
Ακραίοι συντηρητικοί κύκλοι εμφανίζονται πεπεισμένοι ότι είναι απαραίτητο να ανακτηθεί ο κρατικός και νομικός έλεγχος πάνω στα σώματα των γυναικών της Αμερικής. Πρόκειται για εκείνο το φαινόμενο που ορισμένοι ανθρωπολόγοι αποκαλούν «εκδίκηση των λευκών». Στα σύνορα αυτών των κρατών που είναι «υπέρ της ζωής», όπως υποστηρίζουν, τα περισσότερο προοδευτικά κράτη ιδρύουν κλινικές, στις οποίες γίνονται οι αμβλώσεις, ένα είδος καταυλισμού προσφύγων για τις αμβλώσεις, που μαρτυρά τον παραλογισμό αυτής της εξαιρετικά αυστηρής νεοσταυροφορίας.
Η κατάσταση αυτή παρουσιάζει ομοιότητες με τα όσα επικρατούν σε τριτοκοσμικές χώρες και πόλεις, όπως είναι, επί παραδείγματι, η Καμπούλ, όπου οι Ταλιμπάν εμφανίζονται κυρίαρχοι. Σχολεία, σπουδές, εργασία, ταξίδια, άδεια οδήγησης, εστιατόρια είναι ουσιαστικά απαγορευμένοι χώροι για τις γυναίκες, οι οποίες πρέπει να καλύπτονται από την κορυφή μέχρι τα νύχια των ποδιών τους. Η χώρα βυθίζεται στη δυστυχία, οι διεθνείς χορηγοί αρνούνται να αντιμετωπίσουν το καθεστώς, η ανασφάλεια επανεμφανίζεται στο Αφγανιστά, αλλά οι Ταλιμπάν έχουν μια διαφορετική αντίληψη των κοινωνικών και πολιτικών προτεραιοτήτων, όπως οι εκλεγμένοι αξιωματούχοι και οι Αμερικανοί δικαστές, οι οποίοι κυβερνούν κρατώντας αυτάρεσκα τη Βίβλο στα χέρια τους, διεκδικώντας την ερμηνευτική της αποκλειστικότητα.