Πού πάει η γκωλική δεξιά στη Γαλλία;

Και όλες οι αριστερές του κέντρου πολιτικές δυνάμεις στοιχίζονται πίσω από τον Μελανσόν

Μετά και τον διορισμό της νέας Πρωθυπουργού, όλοι οι σημαντικοί πολιτικοί δρώντες έχουν εισέλθει σε προεκλογική τροχιά εν όψει των βουλευτικών εκλογών που διεξάγονται σε ελάχιστες εβδομάδες στη Γαλλία.  Και όλες οι αριστερές του κέντρου πολιτικές δυνάμεις στοιχίζονται πίσω από τον Μελανσόν. Ο τρίτος άνδρας στις προεδρικές εκλογές πραγματοποίησε μια από τις επιτυχέστερες πολιτικές κινήσεις της μακρόχρονης πολιτικής πορείας του, αφού κατάφερε να υποτάξει την υπόλοιπη αριστερά στον ριζοσπαστισμό του.

Ο αρχηγός της Ανυπότακτης Γαλλίας και τώρα ο επικεφαλής της «Νέας Λαϊκής Οικολογικής και Κοινωνικής Συμμαχίας» έχει επιτύχει να γίνει ο κύριος αντίπαλος του φιλελεύθερου Μακρόν. Ο Εμμανουέλ Μακρόν μετονόμασε το πολιτικό κίνημά του σε «Αναγέννηση» και έχει πλήρη επίγνωση του γεγονότος ότι στις βουλευτικές εκλογές δεν θα έχει απέναντί του την Μαρίν Λε Πεν, αλλά την ριζοσπαστική αριστερά, η οποία προβάλλεται επιδέξια από ορισμένους ως πληθυντική κυβερνώσα αριστερά.

Η Λε Πεν ενεργοποιεί εκ νέου την εκστρατεία της και κατηγορεί τη Συμμαχία και τον ιδρυτή της ότι επιδιώκουν να μεταμορφώσουν την Εθνοσυνέλευση σε τριτοκοσμική χώρα, που κατοικείται από «υπερασπιστές των μαύρων μπλοκ, όσων φορούν μπούρκα, εκείνων που είναι υπέρ του αφοπλισμού της αστυνομίας και του ανοίγματος των φυλακών». Η επίθεση της Λε Πεν είναι σκληρή και δυναμική, απέναντι σε μια αριστερά που επιδιώκει να γίνει ο έτερος πόλος, το θεσμικό και πολιτικό αντίβαρο του φιλελεύθερου Μακρόν.

Έτσι, ο  δεξιός λόγος στη Γαλλία σχεδόν μονοπωλείται από δυνάμεις που κινούνται εντός ή στις παρυφές της άκρας δεξιάς. Οι γκωλικοί, η κατεξοχήν ιδρυτική παράταξη της Πέμπτης Γαλλικής Δημοκρατίας, μένουν ουσιαστικά εκτός του πολιτικού παιχνιδιού, επιλέγουν τον δρόμο της σιωπής. Μετά την απογοητευτική εκλογική καταγραφή στις πρόσφατες προεδρικές εκλογές, ο χώρος της δημοκρατικής δεξιάς εμφανίζεται ουσιαστικά ακέφαλος, μετά την αποτυχία της Πεκρές, και διατρέχει έναν διττό κίνδυνο: αφενός, να εκχωρήσουν κάθε δεξιά πολιτική αντίρρηση στο χώρο του δεξιού εξτρεμισμού και, αφετέρου, να χρησιμεύουν ως δεξαμενή ψήφων στον κεντρώο Μακρόν που κάνει το άνοιγμά του προς τα δεξιά του. Η πολιτική, όμως, είναι πριν από όλα αγώνας και, στην προκειμένη περίπτωση, αγώνας για την επιβίωση του πλέον ιστορικού πολιτικού χώρου με τη μακρά παράδοση Πρωθυπουργών και Προέδρων της Δημοκρατίας.