Συνέδριο ΠΑΣΟΚ: Σωστά σημαδεύει ο Ανδρέας Ανδριανόπουλος

Σήμερα, αρχίζει το Συνέδριο του ΠΑΣΟΚ – ΚΙΝΑΛ και είναι εύλογο να υπάρχει ενδιαφέρον για τις εργασίες του Συνεδρίου. Ωστόσο, το ΠΑΣΟΚ του Νίκου Ανδρουλάκη καλείται να αποσαφηνίσει με τον όρο «σοσιαλδημοκρατία», που κατά κόρον χρησιμοποιεί για τον ιδεολογικό αυτοκαθορισμό του, μα που, μες στην ασάφειά του, εγείρει τις αναμενόμενες διερωτήσεις του Ανδρέα Ανδριανόπουλου, όπως αυτές εκφράστηκαν, στις 16 Μαΐου, στον ιστότοπο in.gr.

Είχε προηγηθεί και η Ντόρα Μπακογιάννη, από την πλευρά πάντοτε της ευρύτερης κεντροδεξιάς παράταξης, η οποία είχε διατυπώσει ανάλογους προβληματισμούς. Προβληματισμοί που θα έπρεπε να θεωρούνται δικαιολογημένοι, διότι η κλασική σοσιαλδημοκρατία σημαίνει ισχυρή κρατική παρουσία στην οικονομία μιας κατά τα άλλα ελεύθερης αγοράς, με ό,τι καταστροφικό αυτό συνεπάγεται για την ίδια την δημιουργικότητα των ανθρώπων.

Παράλληλα, υποδηλώνεται μια απόρρητα απολογητική στάση όσων προασπίζονται τα φιλελεύθερα ιδεώδη, ως εάν θα πρέπει να απολογηθεί όλη η κεντροδεξιά παράταξη που επιμένει να αρνείται να ασκήσει κοινωνικές πολιτικές με δανεικά σε μια οικονομία που μόλις βγαίνει από τρεις διαδοχικές μνημονιακές συμβάσεις.

Την ίδια στιγμή, στην Ευρώπη και στην δυτική όχθη του Ατλαντικού, οι παραδοσιακές σοσιαλδημοκρατικές συνταγές θεωρούνται ολοκληρωτικά παρωχημένες και το πολιτικό εκκρεμές κινείται προς τα δεξιά.

Στην Γαλλία, για παράδειγμα, ο φιλελεύθερος Μακρόν, που προέρχεται από το ιστορικό Σοσιαλιστικό Κόμμα, δεν δίστασε να κάνει άνοιγμα προς τα δεξιά του, προκειμένου να κερδίσει στον δεύτερο και κρίσιμο γύρο των πρόσφατων προεδρικών εκλογών. Και έτσι, κατάφερε να συγκεντρώσει την κατάφαση του 58% των πολιτών για μια δεύτερη θητεία φιλελεύθερων μεταρρυθμίσεων.

Ενδεχόμενη υιοθέτηση του κλασικού σοσιαλδημοκρατικού συμβολαίου είναι εξόχως προβληματική για δύο λόγους.

Πρώτον, γιατί είναι αδύνατη: η κλασική σοσιαλδημοκρατική υπόσχεση είναι αδύνατον να τηρηθεί στο σύγχρονο διεθνές οικονομικό περιβάλλον, αφού προϋποθέτει την επιστροφή στα μέσα της δεκαετίας του ’70, οπότε και η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία  κατέρρευσε όντας αδύναμη να κινηθεί εκτός του περιβάλλοντος του εθνικού κράτους.

Δεύτερον, γιατί καλλιεργεί μια προδικτατορικού τύπου αντιδεξιά μανιέρα, που διχάζει το κοινωνικό σώμα, μέσα από την επιστράτευση αναχρονιστικών προσεγγίσεων της Νέας Δημοκρατίας και, ευρύτερα, όσων πολιτικών δυνάμεων κινούνται στο κέντρο και στα δεξιά του κομματικού συστήματος.

Ο αντίλογος είναι έτοιμος: ο πρώην υπουργός είναι εκπρόσωπος του νεοφιλελευθερισμού στην Ελλάδα, άρα έχει άδικο «εξ ορισμού».  Δεν είναι όμως αυτό που συζητείται εδώ. Άλλο συζητείται: το εάν το επανιδρυθέν ΠΑΣΟΚ θα κινηθεί προς μια σύγχρονη κεντρώα – κεντροαριστερή κατεύθυνση μακριά από κρατικιστικές εμμονές και παρελθοντικές αντιδεξιές μανιέρες ή αν θα επιλέξει την εύκολη πεπατημένη οδό της διόγκωσης της κρατικής γραφειοκρατίας, της αναβίωσης του πνιγηρού κρατικοπερεμβατισμού, της επακόλουθης διόγκωσης της κρατικής γραφειοκρατίας και της επαναδαιμονοποίησης της επιχειρηματικότητας και, συνολικά, της ανθρώπινης δημιουργικότητας.