Κατερίνα Βελλίδη: «Είχα τρία πολύ ωραία σπίτια και ένα σκάφος»

Πέθανε σε ηλικία 75 ετών η Κατερίνα Βελλίδη, κόρη του ιδρυτή των εφημερίδων «Μακεδονία» και «Θεσσαλονίκη». Η Κατερίνα Βελλίδη γεννήθηκε τον Φεβρουάριο 1947, κόρη του δημοσιογράφου Ιωάννη Βελλίδη (1909-1978), ιδιοκτήτη και διευθυντή της εφημερίδας “Μακεδονία” και ιδρυτή της εφημερίδας “Θεσσαλονίκη”.

Η «αυτοκράτειρα του τύπου», όπως είχε χαρακτηριστεί η ιδιοκτήτρια των ιστορικών εφημερίδων «Μακεδονία» και «Θεσσαλονίκη», σε μια εκ βαθέων εξομολόγηση στο περιοδικό « Life& Style» μίλησε για τα συναισθήματα που βίωσε όταν ο κολοσσός που διοικούσε κατέρρευσε εν μια νυκτί και η περιουσία της χάθηκε. Τα λεγόμενά της υποδεικνύουν ότι τα εσωτερικά ερείσματα και οι αξίες που έχει κάποιος τον βοηθούν πάντα να ισορροπήσει ακόμα και μετά την πιο μεγάλη και αιφνίδια οικονομική καταστροφή.

«Αν γυρνούσε ο χρόνος πίσω, θα παίρνατε ξανά στα χέρια σας τα ηνία των δύο εφημερίδων;»

«Τώρα σκέπτομαι ότι η ζωή μας είναι πάρα πολύ μικρή και πρέπει να κάνουμε πράγματα που δεν μας δίνουν θλίψη. Εμένα μου έδωσαν μεγάλη θλίψη τα πράγματα και πιθανώς δεν θα έκανα το ίδιο πράγμα. Είναι στιγμές που σκέπτομαι ότι δεν θα άντεχα τα πολλά «πρέπει» που έχει μια τέτοια ζωή. Ίσως το νιώθω γιατί κουράστηκα και πικράθηκα. Για όλα μετρούν οι συνθήκες της ζωής μας. Πιστεύω ότι μια μοίρα τα ακολουθεί όλα.»

«Χάσατε σχεδόν τα πάντα. Πιστεύετε ότι ήταν μοιραίο;»

« Θα έχανα τα πάντα αν έχανα τη ζωή μου, την πνευματική μου και την ηθική μου ισορροπία. Τα πάντα δεν τα τοποθετώ στα ρούχα και στα λεφτά.»

«Δεν ήταν σοκαριστικό όμως εν μια νυκτί να αφανίζεται η περιουσία σας;»

«Όταν ξεκινά κάτι τέτοιο, σε επηρεάζει και σου δημιουργεί συναισθηματικά και ψυχικά προβλήματα. Αλλά όταν είσαι ισορροπημένος, σκέπτεσαι ότι υπάρχουν πολύ πιο τραγικά πράγματα. Είχα δύναμη εσωτερικά.»

«Δεν κάνατε χλιδάτη ζωή;»

«Όχι. Εδώ υπάρχει ένα μεγάλο λάθος. Εγώ γεννήθηκα μέσα σε αυτά που είχα. Ήταν η καθημερινότητά μου. Δεν είδα χρήματα πρώτη φορά στα δεκαοχτώ μου χρόνια, κι όταν χάθηκαν, δεν αισθάνθηκα ότι καταρρέω. Οι αξίες μου ήταν και είναι πολλά άλλα πράγματα. Είχα ζήσει στα πολλά και στα λίγα. Με τον άντρα μου, για πολλά χρόνια, έζησα μια πολύ σφιχτή ζωή ενός μεσαίου νοικοκυριού».

«Ζήσατε ποτέ στη ζωή σας μετρώντας τι θα φάτε;»

«Ασφαλώς. Όταν εξαναγκάστηκε ο άντρας μου να διωχθεί από την υπηρεσία του, περάσαμε και δύσκολες στιγμές οι δυο μας. Και τι έγινε; Ξαναβρήκε εκείνος το δρόμο του και εγώ το δικό μου»

«Πολλοί παρ’ όλα αυτά σας κατηγόρησαν ότι κάνατε έντονη ζωή και σπαταλούσατε χρήματα…»

«Όταν κάποιος δεν μπορεί να δείρει το γάιδαρο, δέρνει το σαμάρι. Η ζωή μου ήταν στα μέτρα των δυνατοτήτων που μου έδωσε η οικογένεια μου. Δεν έκλεψα ποτέ, δεν αναζήτησα πηγές πλούτου σε πράγματα που δεν ήταν δικά μου, και έζησα με τον τρόπο που εγώ πίστευα. Χλιδή ήταν για κάποιον που τα ζούσε πρώτη φορά.

Για μένα, ότι είχα τρία πολύ ωραία σπίτια, ένα σκάφος, τέσσερα – πέντε ταξίδια το χρόνο στο εξωτερικό, ρούχα από ράφτες που θεωρούνται πρώτοι και πενήντα κοσμήματα ήταν η ζωή μου από τότε που γεννήθηκα. Δεν καταλαβαίνω τι θα έπρεπε να κάνω. Να ζω σε τρώγλη; E, δεν μπορούσε να γίνει για να κάνω το χατίρι κάποιων, να μην πουν ότι ζούσα καλά. Τώρα ότι βρέθηκαν πενήντα- εξήντα κακοήθεις που τους ενόχλησε αν εγώ πήγα μια –δύο φορές κάπου με ελικόπτερο, δεν με απασχολεί. Έκανα όμως τόσα άλλα καλά.

Χειρουργήθηκαν πάρα πολλοί άνθρωποι από δικά μου λεφτά στην καρδιοχειρουργική μονάδα του Ιωάννης και Άννα Βελλίδη, μεγάλωσα κάποια παιδιά και τα στήριξα, έδωσα σε ανθρώπους χρήματα για να κάνουν ιατρικές επεμβάσεις στο εξωτερικό και πάρα πολλά άλλα ακόμα. Όταν συνέβησαν όλα αυτά, δεν με αφορά αν κάθεται να λέει κάποιος μικρόψυχος ότι έκανα χλιδάτη ζωή. Για μένα δεν ήταν χλιδάτη ζωή να φάω σε ασημένιο σερβίτσιο ή να έχω δύο υπηρέτες. Ήταν κάτι φυσιολογικό.», αναφέρει στον Ιωάννη Βίτσα και το zinapost

«Τον τελευταίο καιρό έχουν καταρρεύσει μεγάλοι εκδοτικοί οίκοι. Πώς σχολιάζετε την κρίση στα media;»

«Εδώ και πολλά χρόνια είχε αρχίσει να πέφτει η κυκλοφορία των εντύπων και των εφημερίδων. Με την κρίση, η κατάσταση χειροτέρευσε. Βεβαίως οι Έλληνες, δεν διαβάζουν. Από τη στιγμή που μπήκε στη ζωή μας τόσο ενεργητικά η τηλεόραση και το ίντερνετ, μειώθηκε η αναγνωσιμότητα και με την κρίση, πλέον, ο Έλληνας δεν έχει τη δυνατότητα να αγοράσει ούτε ένα περιοδικό. Στο προσεχές μέλλον, εάν η κατάσταση δεν αλλάξει, φοβάμαι ότι θα υπάρχει μεγαλύτερη απώλεια περιοδικών και εφημερίδων.»