Η «Νέα Ανατολική Ευρώπη» της ΕΕ

Πολλές πολιτικές ελίτ στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης αντιμετωπίζουν εδώ και καιρό την πολιτική της διεύρυνσης ως μια αμιγώς τεχνοκρατική διαδικασία, αλλά αυτό είναι εσφαλμένο. Στην πραγματικότητα, η διεύρυνση υπήρξε ένα από τα πιο αποτελεσματικά γεωπολιτικά μέσα της ΕΕ.

Μας είναι γνωστό ότι, γενικά, η ευρωπαϊκή προοπτική τροφοδότησε μεταρρυθμίσεις, ενίσχυσε τα κινήματα για τα ανθρώπινα δικαιώματα και ώθησε τις κυβερνήσεις των κρατών – μελών  να εφαρμόσουν δαπανηρές αλλαγές στην προσπάθειά τους να γίνουν μέρος της ευρωπαϊκής οικογένειας.

Πιο ειδικά, εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία και η όξυνση του ανταγωνισμού ΕΕ-Ρωσίας ενισχύουν περαιτέρω τη γεωπολιτική σημασία της διαδικασίας διεύρυνσης. Η χορήγηση του καθεστώτος υποψηφιότητας στην ΕΕ στην Ουκρανία, την Μολδαβία και την Γεωργία θα τους θέσει έναν νέο στρατηγικό στόχο να επιτύχουν και να εδραιώσουν σταθερά τους δεσμούς τους με τις Βρυξέλλες.

Η χορήγηση αυτή θα επιτρέψει, επίσης, στην ΕΕ να εξασφαλίσει τη θέση της στη στρατηγικής σημασίας περιοχή της Μαύρης Θάλασσας, η οποία συνδέει την Ευρώπη με την Κίνα και την πλούσια σε ενέργεια Κεντρική Ασία, παρακάμπτοντας τη Ρωσία.

Αυτό θα είναι μια σημαντική γεωπολιτική νίκη της ΕΕ επί της επιθετικής και αποσταθεροποιητικής περιφερειακής πολιτικής της Ρωσίας — που κερδήθηκε χωρίς να ρίξει ούτε μια βολή. Επιπλέον, η πολιτική διεύρυνσης μπορεί να αποτελέσει αποτελεσματικό μέσο για την τελική σταθεροποίηση και την ειρήνη στις ασταθείς γειτονικές περιοχές της ΕΕ.

Ακόμη, αυτό θα ήταν σύμφωνο με τον απώτερο στόχο της ΕΕ στην περιοχή της «Νέας Ανατολικής Ευρώπης» να δημιουργήσει έναν πυρήνα πολιτικά σταθερών, οικονομικά ευημερούντων και ειρηνικών κρατών. Η μόνη εναλλακτική θα ήταν να συνεχίσουμε να κλείνουμε τα μάτια στις εξελίξεις στην περιοχή, με αποτέλεσμα να δημιουργούνται όλο και περισσότερες αρνητικές δευτερογενείς επιπτώσεις για την ΕΕ.