Μπουρλά: “Η Θεσσαλονίκη είναι η ζωή μου”

«Στη Θεσσαλονίκη θα επιστρέφω πάντα, αν και κατ’ ουσίαν αισθάνομαι ότι ποτέ δεν έφυγα». Με τη συγκίνηση βαθιά χαραγμένη ακόμα στο πρόσωπό του από τις στιγμές που προηγήθηκαν κατά την τελετή αναγόρευσής του σε επίτιμο πρόεδρο του Συνδέσμου Φιλίας Ελλάδας – Ισραήλ, ο CEO της Pfizer Άλμπερτ Μπουρλά -ο Άκης, όπως τον αποκαλούν συγγενείς και φίλοι- κοντοστάθηκε έξω από την αίθουσα τελετών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (ΑΠΘ) για να μιλήσει για τη δική του Θεσσαλονίκη.

«Η Θεσσαλονίκη είναι ο τόπος που μεγάλωσα, ο τόπος που σπούδασα, ο τόπος που ερωτεύτηκα, ο τόπος που παντρεύτηκα, ο τόπος που έχω τους φίλους μου. Είναι η ζωή μου», εξηγούσε στο ΑΠΕ ο ισχυρός άνδρας της αμερικανικής φαρμακοβιομηχανίας, μιλώντας με πάθος για τον τόπο του, κάθε γωνιά του οποίου, όπως λέει, έχει στιγματίσει το μυαλό και την ψυχή του με μια ανάμνηση.

Ήταν αμούστακο παιδί ακόμα, όταν το καλοκαίρια βοηθούσε στην ποτοποιία των Αδελφών Μπουρλά, του Ιντό και του Μωύς (σ.σ. ο πατέρας του) στην οδό Βίκτωρος Ουγκώ 3 (σημερινό 5) και εξασφάλιζε χαρτζιλίκι. «Από εκείνη την εποχή έχω τις καλύτερες μνήμες. Ήταν ο μπαμπάς μου με τον αδελφό του στην ποτοποιία, συνέταιροι, και πήγαινα κι εγώ, από τα μαθητικά χρόνια ακόμα, κι έπλενα μπουκάλια. Θυμάμαι ότι το Σάββατο έκανε ο μπαμπάς μου τις πληρωμές και μού έδινε ένα μικρό βδομαδιάτικο και μετά ερχόταν ο αδελφός του, από το πλάι, και μού έδινε περισσότερα», εξιστορεί με νοσταλγία για τα χρόνια εκείνα.

Ως έφηβος περπάτησε κάθε γωνιά της πόλης και από την καθεμιά «κουβαλάει» και μια ξεχωριστή ανάμνηση. «Οι μνήμες μου είναι από παντού: από την πλατεία Άθωνος και τα Λαδάδικα, τα Κάστρα, από την πλατεία Ναυαρίνου. Όλη η Θεσσαλονίκη είναι στην καρδιά μου», αναφέρει χαρακτηριστικά, ενώ στα ξεχωριστά γι’ αυτόν ορόσημα της πόλης τοποθετεί και το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο, περήφανος απόφοιτος του οποίου δηλώνει σε κάθε ευκαιρία. «Το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο δίνει ζωή στην πόλη. Είναι εδώ που σπούδασα και ουσιαστικά μεγάλωσα», λέει και θυμάται πως ήδη, από τα φοιτητικά του χρόνια, είχε εκδηλώσει το πάθος να συμβάλλει ώστε να χτιστεί ένας καλύτερος κόσμος, δίνοντας το δικό του δυναμικό «παρών» στα αμφιθέατρα. «Από τότε (φοιτητής) πίστευα με πάθος στην αξία της επιστήμης και της έρευνας. Πάντα με γοήτευαν και τα δυο», τονίζει ο Άλμπερτ Μπουρλά.

Παιδί της εβραϊκής κοινότητας της Θεσσαλονίκης δεν θα μπορούσε παρά να προσπαθεί κι αυτός να βάλει το δικό του λιθαράκι ώστε να διατηρηθεί η μνήμη ζωντανή με κάθε τρόπο, παρακολουθώντας στενά τις εξελίξεις για το Μουσείο Ολοκαυτώματος που πρόκειται να ανεγερθεί στην πόλη αλλά και για τη μετατροπή της πλατείας Ελευθερίας, που τώρα λειτουργεί ως πάρκινγκ, σε πάρκο μνήμης ως ελάχιστο φόρο τιμής σε όσους βασανίστηκαν εκεί χρόνια πριν.

Για την ισραηλιτική Κοινότητα Θεσσαλονίκης, από τα «σπλάχνα» της οποίας προέρχεται και ο ίδιος, έλεγε στην ομιλία του πόσο τον χαροποιεί «που οι σχέσεις μέσα στην Κοινότητά μας συνεχίζουν να ισχυροποιούνται και να διευρύνονται. Σχέσεις ειλικρίνειας που χτίζονται πάνω στη συλλογικότητα και στην επιθυμία να προσφέρουμε η καθεμία και ο καθένας μας ό,τι μπορεί για να χτίσουμε έναν καλύτερο κόσμο», έναν «κόσμο που θα συμπεριλαμβάνει και δεν θα εξαιρεί, έναν κόσμο που θα προσφέρει αξία για όλες και για όλους χωρίς διακρίσεις».

«Οι δεσμοί μέσα σε μια κοινότητα είναι πολύ σημαντικοί, πολύ περισσότερο, όταν εδράζονται σε μια σημαντική παρακαταθήκη αξιών που αποκτούν ακόμη μεγαλύτερη σημασία, όταν δυναμώνουν στο πέρασμα του χρόνου κι ενώνουν ανθρώπους πέρα από τα σύνορα της χώρας τους. Βίωσα από πολύ μικρή ηλικία όσων μας ενώνουν: είναι η μνήμη, η ιστορία αλλά και η προοπτική, η βούληση και η δύναμη να προχωράμε μπροστά αψηφώντας κάθε εμπόδιο», εξηγούσε ο Άλμπερτ Μπουρλά, ο οποίος, όπως συνηθίζει συχνά να λέει, δεν ξέχασε ποτέ από πού ξεκίνησε.