Ξεστοκάροντας Σοσιαλισμό

Οι εκλογές γίνονται σε ένα χρόνο και τα κόμματα χρειάζονται τον ιδεολογικό προσδιορισμό τους. Η Νέα Δημοκρατία είναι ο φορέας του κοινωνικού φιλελευθερισμού, το ΠΑΣΟΚ αυτοκαθορίζεται ως σοσιαλδημοκρατικό, το ιδεολογικό προφίλ του ΣΥΡΙΖΑ παρέμενε ακαθόριστο. Την ασάφεια αυτή ανέλαβαν να αποκαταστήσουν οι Αριστείδης Μπαλτάς και Κώστας Δουζίνας. Ο πρώτος δεν κουράζεται να μας πληροφορεί – με την προσήκουσα εμβρίθεια, ειν΄ η αλήθεια – για την αιτιακή σχέση σοσιαλισμού και δημοκρατίας. Ο δεύτερος, πρόεδρος του Ινστιτούτου «Νίκος Πουλαντάς», αρθρογραφεί επιχειρώντας να συνδέσει τον σοσιαλισμό και το αίτημα της δημοκρατίας.

Βέβαια, η υπόσχεση για ένα μετεκλογικό σοσιαλισμό, σε περίπτωση εκλογικής επικράτησης του ΣΥΡΙΖΑ, διαφοροποιεί ουσιαστικά την μείζονα αντιπολίτευση από τη φιλελεύθερη ΝΔ και τη σοσιαλδημοκρατική πρόταση του ΠΑΣΟΚ. Ιδιαίτερα, ο σοσιαλισμός έρχεται σε ρήξη με τις προγραμματικές δεσμεύσεις του Ν. Ανδρουλάκη για ένα εφαρμόσιμο σύγχρονο κοινωνικό κράτος εντός του οικονομικού και πολιτικού πλαισίου του φιλελευθερισμού.

Και τούτο, γιατί σοσιαλισμός, στην παράδοση του αριστερού ευρωκομμουνισμού, σημαίνει κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής και κοινωνικοποίηση των παραγωγικών συντελεστών. Ο οδοδείκτης προς την κατεύθυνση του σοσιαλισμού δεν συμπίπτει με την επαναστατικά βίαιη κατάληψη των χειμερινών ανακτόρων, που επαγγέλλεται ο Περισσός, ο οποίος παραμένει σταθερά προσηλωμένος στα νάματα του μαρξισμού – λενινισμού. Ο σοσιαλισμός μπορεί και πρέπει να έρθει, σύμφωνα πάντα με τους Κ. Δουζίνα και Α. Μπαλτά, μέσα από τον δημοκρατικό δρόμο, ο οποίος αξιοποιεί τους ήδη υπάρχοντες πολιτικούς θεσμούς, τους εμβαθύνει, τους διευρύνει, τους προσθέτει εστίες αυτοδιαχείρισης και η βία, η επαναστατική βία, δε μπορεί παρά να λάβει τη μορφή επαναστατικών εκρήξεων. 

Ευρωκομμουνιστικές ιστορικές εμπειρίες έχουν καταγραφεί στην Ιταλία, την Γαλλία και την Ισπανία, όπου υπήρξαν και έδρασαν, επί δεκαετίες, ισχυρά ευρωκομμουνιστικά κόμματα, χωρίς, όμως, να φθάσουν στην εξουσία και στην ανάληψη κυβερνητικών καθηκόντων. Τέτοια εμπειρία υπήρξε στη χώρα μας για τεσσεράμισι χρόνια. Κατά τη διάρκεια αυτών των χρόνων, το κεφάλαιο δέχθηκε πλήγματα και η μεσαία τάξη έφθασε στα όρια της φτωχοποίησης, σύμφωνα με κυβερνητικά στελέχη της περιόδου.

Φαίνεται όμως ότι η Ιστορία δεν είπε την τελευταία λέξη της. Δομομαρξιστές θεωρητικοί, όπως οι κ.κ. Δουζίνας και Μπαλτάς του ΣΥΡΙΖΑ, δεν αμελούν να το υπενθυμίζουν, ιδίως στον ευρωπαϊστή σοσιαλδημοκράτη Νίκο Ανδρουλάκη.